Evet tam bir yıl oldu neredeyse.
eşimle aynı okuldan mezun olduk, ben önce başlamıştım önce bitirdim (arada birde çocuk doğurdum), bir buçuk yıl kudur çalıştım ve işi bıraktım, başka şehre taşındık, şimdi yine benim işim erken halloldu e ben çalışıyorum o bekliyor.
bütün bu beklemeler iş bulamamalar şanssızlık diyip kabul edicem ama adamın bir gayretide yok, beklerken milyon tane başka iş yapabilirdi yapmadı. eminim aklına bile gelmemiştir, ben söyleyincede hep bahane buldu, baskı asla yapmadım keşke yapsaydım.
benim güç bela biriktirdiğimi yiyoruz, eşya alıyoruz ev diziyoruz şimdi.
ve birgün olsun bir takdir cümlesi duymadım üstüne ilgisizlikle suçlandım,
sabrımız limiti çoktan aştı artık günleri sayıyorum.
şuanda hamileyim ve yine çalışan benim, çalışmayı seven bir insandım, işimi de çok severim ama artık çok darlandım. yeni işe başlamadan çocuk olur rahat ederim diyodum oda olmadı.
ha bugün ha yarın bekliyorum.
üstüne birde her işi yapan adam evde iş yapmaz oldu. kahvaltı sofrasını ortada buldum geçen gün, artık tartışaçak halim kalmamış hiç laf söyleyemedim.
adam her zıkkımı bana soruyo, ne tarz bir gelişememedir valla sinir küpü oldum.
geçen günki bomba sözlerinede edğinmeden geçemiycem, anası diyorki bu biraz gevşektir (bende zannediyorumki iş konusunu bağlayacak), sen bunu doktora götür. kaşıntısı varmış. he canım hiç başka işim kalmamıştı çünkü...
benim çarem ne hiç bilmiyorum??
