Özel değil 35 yaşında 4 yıllık evliydik ben 26 yaşındayım 2 yaşında bir oğlumuz var trafik kazasında ben akşam yemeğe beklerken nasıl gittiğimi bilmedigim kaç kilometrelik yolda eşimi morgta gordum. Belki yaşlı olsa hasta olsa bekler dayanirdim ama bir veda bile edemedim. Arabanin bagajında bebek arabamiz vardı o bile kirilmisti öyle carpmis ki üstelik eşim de hiç kusur yok. Şok anında yanında olamadim yemek yerken bogazimdan geçmiyor onun sevdiği şeyleri gorunce, gece ağlamaktan uyuyamiyorum sabah kalkıyorum 4 yıldır hiç yalnız gitmediğim isime yalnız gidiyorum. Mesela günde en az on defa ugradigim kocamı ozledim diye gittigim klinigine bile gidemiyorum artık orda başkaları çalışıyor her yonuyle zor tvyi aciyorum onlar genç yaşıyorlar benim kkcam niye oldu diyorum. Sonra oğluma bakıyorum onun yanında babama baba demeye utanıyorum ya oğlumu yaralarsam diye babam nerde diyor cennetteki evimizde diyebiliyorum... Çok yazıyorum ama içim kan agliyor