Yazdığım şeyi okursan bazen diyorum bunun içinde pişman olduğumu çözüm arıyorum
Bir şey diyeyim mi, sizi geçtim.
Kendi çocuğuna el sürdüren hiçbir anne iyi bir anne değildir.
İster babasına ister öğretmenine vs, farketmez!
Sizin yaptığınıza gelene kadar maruz bıraktığınız hayat gösteriyor anneliğinizi.
Kolay kolay kimseye laf etmem, iyi bir anne olduğumu da iddia etmiyorum gayet bağıran kızan kural koyan ceza veren tehdit eden anneyim çünkü hani siz kızınız değişmiş ya, benimkiler doğduklarından beri öyleler, ben araya girip ceza vermezsem biri diğerini döverek öldürür.
Bu sebeple de gözünden tanırım yıpranmış, hayatı kaymış kadını, sabrı tükenmiş derim ama ufacık dahi şiddet olsa başka bir şey oluyor.
Ne psikoloji ararım ne iyilik, safi sadistlik bu!
Ha asıl mevzu, her ne yaşarsanız yaşayın siz çocuğunuza dokundurtuyorsanız başkasına, orada annelik bitmiştir.
Adamı boğarım, öldürürüm biliyor musunuz?
Ki bir kere babasının kızma dozu fazlaya kaçtığında sesi bir çocuğa kızmanın ötesine geçtiğinde aynen giriştim de adama, yakasını zor aldı elimden.
Dünya karşıma dikilse, canımdan önce kılına ulaşamazlar çocuklarımın.
Sen annesi olarak korumayacaksan, kim koruyacak!
Bir de kendini suçlu hissediyormuşsunuz, e zahmet olacak, biz miyiz!