Agliyorum zaten artik oyle bi hale geldim ki kendi basima hic bisey yapamiyorum tek disari cikamiyorum herkes bana bakiyor veya dusecekmis gibi hissediyorum hic biseyden zevk alamiyorum. Bazen duzeliyor sonra yine basliyorcok psikolojim bozuldu benimde o duzelse bile ben halen oyle hissediyormus dusunuyormus dusuncesini kafamdan atamam bu yuzden doktora gidip bu psikolojiden kurtulmak istiyorum once daha mantikli hareket etmek icin belki sesim ciksa mantikli tepkiler versem daha farkli olur
Degisme olasiligi dūsūk belki kontrol altinda tutabilir bunun hastalik oldugunu kabul edip tedavi olursa.
Sizin tek basiniza terapi almaniz pek faydali olmaz çūnkū icinde bulundugunuz kosullar degismeyecek.
Terapiden sonra dö
neceginiz yer o hapis hayatini yasadiginiz dört duvar eviniz olacak.
Sesinizi cikarmaniz size siddet olarak geri dönecektir. Tadiniz kacmasin diye geri adim atip taviz verdikce degisen birsey olmamis.
Kendinizi bir odaya kapatip insanlarla iletisiminizi de kesseniz bir allahin kulu sizi gormese de esinizdeki bu paronaya hali degismez.
Bu bir hastalik
Zaten ruh sagliginiz bozulmus evden cikmak da yasak gūn yūzū gūnes yūzū gormeden yasayarak fiziksel olarak da sagliginiz bozulacak.
Ayni muameleyi esinize yaptiginizi dusunsenize...
Ne kadar sacma geliyor degil mi?
Cunku o erkek ve sizi eve kapatma ayricaligina sahip.
Once sizin kafanizin aydinlanmasi lazim.
Kendinize reva gordugunuz şu hayata bir bakin cocuk gibisiniz kisiliginiz haklariniz yok ruhen ve bedenen hapistesiniz.
Yakinlariniz anne babaniz yok mu bu ne sacmaliktir diyen akli basinda bir insan yok mu etrafinizda.
Cunku bu normal degil.
Sagliginizdan olacaksiniz.
70 yasiniza da gelseniz bu paronaya bitmeyecek.
