Eşime bu konuyu açamıyorum

BlairWaldorf_23 .!.:

Herkese merhaba, umarım herkes iyidir.

Ben biraz içimi döküp, sizlerden fikir almak istiyorum.

Yurtdışnda yaşıyorum, burada doğdum büyüdüm fakat evlenince şehir değiştirdim. Yani kendi ailemden 500 km uzaktayım aynı ülkede. Babamı geçen Aralık ayında corona yüzünden kaybettik.

Çok inişli çıkışlı zamanlar geçirdim. Ailemden uzakta geçirdim bu yaslı zamanımı ve inanın içime ata ata mahvoldum.

Yaklaşık 4 yıllık evliyim ve 22 aylık bir oğlumuz var. Eşim bugüne kadar bana hep destek olmuştur. Onunla her şeyi konuşabilirim. Asla bu yönden bir sıkıntımız olmadı. Babasıyla ortak dükkan açtılar biz evlendikten hemen sonra ve ben eşimi zar zor görüyorum.

Artık bu durumdan çok yoruldum. Ailemden uzaktayım, burada bir arkadaş çevrem yok, kayınvalidem ve görümcemle görüşmek dışında yaptığım bir şey yok ve bu beni çok sıkıyor artık. Asla onlarla bir sıkıntı yaşamadım ama ben eşimle güzel bir haftasonu geçirmek istiyorum. Normal insanlar gibi pazar kahvaltısı yapıp tembellik yapmak istiyorum. Balayı dışında memlekete bir kaç gün gittik o kadar. Daha bir tatil bile yapamadık anlayacağınız.

Onun da aynı konulara sıkkın olduğunu fark ediyorum, arada konuyu da açıyor ama bir şey değişmiyor. Bu pandemi tamamen mahvetti dükkanın durumunu ve her şey daha da zorlaştı.

Velhasıl ben artık somut bir sorun olmasa da sürekli sıkıntılı hissetmekten yoruldum. Depresif olmak istemiyorum. Aslında bir iki aydır oğluma kardeş istiyorum fakat bunu da söyleyemiyorum. Şartlar el verişli değil. Maddi durum ortada. Evimiz çok küçük, taşınmadan ikinci bir bebek bu evde büyümez. Diğer yandan vaktimiz boşa geçip duruyor.
Bir yanım daha tatil bile yapmadan ne ikinci çocuğu diyor, diğer yanım çok istiyor. Ben bile ne düşüneceğimi bilmediğim için konuyu da açamıyorum. Ama yüzeysel konuşmalardan anladığım kadarıyla eşim henüz istemiyor.

Çok karmaşık düşünceler içindeyim. Saçma şeyler yazdıysam özür dilerim.
Belki benim gibi hisseden, veya bu durumların benzerlerini yaşamış olanlar vardır. Belki de sadece fikir vermek, dertleşmek isteyen olur. Hepsine açığım. Kimseyle konuşamıyorum bunları. Buraya içimi dökmek istedim.

Sağlıcakla kalın

Genişletmek için tıkla...

BlairWaldorf_23 .!.:

Herkese merhaba, umarım herkes iyidir.

Ben biraz içimi döküp, sizlerden fikir almak istiyorum.

Yurtdışnda yaşıyorum, burada doğdum büyüdüm fakat evlenince şehir değiştirdim. Yani kendi ailemden 500 km uzaktayım aynı ülkede. Babamı geçen Aralık ayında corona yüzünden kaybettik.

Çok inişli çıkışlı zamanlar geçirdim. Ailemden uzakta geçirdim bu yaslı zamanımı ve inanın içime ata ata mahvoldum.

Yaklaşık 4 yıllık evliyim ve 22 aylık bir oğlumuz var. Eşim bugüne kadar bana hep destek olmuştur. Onunla her şeyi konuşabilirim. Asla bu yönden bir sıkıntımız olmadı. Babasıyla ortak dükkan açtılar biz evlendikten hemen sonra ve ben eşimi zar zor görüyorum.

Artık bu durumdan çok yoruldum. Ailemden uzaktayım, burada bir arkadaş çevrem yok, kayınvalidem ve görümcemle görüşmek dışında yaptığım bir şey yok ve bu beni çok sıkıyor artık. Asla onlarla bir sıkıntı yaşamadım ama ben eşimle güzel bir haftasonu geçirmek istiyorum. Normal insanlar gibi pazar kahvaltısı yapıp tembellik yapmak istiyorum. Balayı dışında memlekete bir kaç gün gittik o kadar. Daha bir tatil bile yapamadık anlayacağınız.

Onun da aynı konulara sıkkın olduğunu fark ediyorum, arada konuyu da açıyor ama bir şey değişmiyor. Bu pandemi tamamen mahvetti dükkanın durumunu ve her şey daha da zorlaştı.

Velhasıl ben artık somut bir sorun olmasa da sürekli sıkıntılı hissetmekten yoruldum. Depresif olmak istemiyorum. Aslında bir iki aydır oğluma kardeş istiyorum fakat bunu da söyleyemiyorum. Şartlar el verişli değil. Maddi durum ortada. Evimiz çok küçük, taşınmadan ikinci bir bebek bu evde büyümez. Diğer yandan vaktimiz boşa geçip duruyor.
Bir yanım daha tatil bile yapmadan ne ikinci çocuğu diyor, diğer yanım çok istiyor. Ben bile ne düşüneceğimi bilmediğim için konuyu da açamıyorum. Ama yüzeysel konuşmalardan anladığım kadarıyla eşim henüz istemiyor.

Çok karmaşık düşünceler içindeyim. Saçma şeyler yazdıysam özür dilerim.
Belki benim gibi hisseden, veya bu durumların benzerlerini yaşamış olanlar vardır. Belki de sadece fikir vermek, dertleşmek isteyen olur. Hepsine açığım. Kimseyle konuşamıyorum bunları. Buraya içimi dökmek istedim.

Sağlıcakla kalın

Genişletmek için tıkla...

Merve .!.:

Bence tüm düşüncelerinizi eşinize detaylı açın. Beraber karar verin. Anladığım kadarıyla demek yerine sorun. Siz de daha rahat bir düşünceye yoğunlaşmış olursunuz.

Genişletmek için tıkla...

Ebruzerm .!.:

Konuyla alakasiz olcak, seni ara ara göruyorum sitede ilk gordugumde 5 haftaliktin masallah simdi 32 olmus saglicakla al kucagina

Genişletmek için tıkla...

BlairWaldorf_23 .!.:

Herkese merhaba, umarım herkes iyidir.

Ben biraz içimi döküp, sizlerden fikir almak istiyorum.

Yurtdışnda yaşıyorum, burada doğdum büyüdüm fakat evlenince şehir değiştirdim. Yani kendi ailemden 500 km uzaktayım aynı ülkede. Babamı geçen Aralık ayında corona yüzünden kaybettik.

Çok inişli çıkışlı zamanlar geçirdim. Ailemden uzakta geçirdim bu yaslı zamanımı ve inanın içime ata ata mahvoldum.

Yaklaşık 4 yıllık evliyim ve 22 aylık bir oğlumuz var. Eşim bugüne kadar bana hep destek olmuştur. Onunla her şeyi konuşabilirim. Asla bu yönden bir sıkıntımız olmadı. Babasıyla ortak dükkan açtılar biz evlendikten hemen sonra ve ben eşimi zar zor görüyorum.

Artık bu durumdan çok yoruldum. Ailemden uzaktayım, burada bir arkadaş çevrem yok, kayınvalidem ve görümcemle görüşmek dışında yaptığım bir şey yok ve bu beni çok sıkıyor artık. Asla onlarla bir sıkıntı yaşamadım ama ben eşimle güzel bir haftasonu geçirmek istiyorum. Normal insanlar gibi pazar kahvaltısı yapıp tembellik yapmak istiyorum. Balayı dışında memlekete bir kaç gün gittik o kadar. Daha bir tatil bile yapamadık anlayacağınız.

Onun da aynı konulara sıkkın olduğunu fark ediyorum, arada konuyu da açıyor ama bir şey değişmiyor. Bu pandemi tamamen mahvetti dükkanın durumunu ve her şey daha da zorlaştı.

Velhasıl ben artık somut bir sorun olmasa da sürekli sıkıntılı hissetmekten yoruldum. Depresif olmak istemiyorum. Aslında bir iki aydır oğluma kardeş istiyorum fakat bunu da söyleyemiyorum. Şartlar el verişli değil. Maddi durum ortada. Evimiz çok küçük, taşınmadan ikinci bir bebek bu evde büyümez. Diğer yandan vaktimiz boşa geçip duruyor.
Bir yanım daha tatil bile yapmadan ne ikinci çocuğu diyor, diğer yanım çok istiyor. Ben bile ne düşüneceğimi bilmediğim için konuyu da açamıyorum. Ama yüzeysel konuşmalardan anladığım kadarıyla eşim henüz istemiyor.

Çok karmaşık düşünceler içindeyim. Saçma şeyler yazdıysam özür dilerim.
Belki benim gibi hisseden, veya bu durumların benzerlerini yaşamış olanlar vardır. Belki de sadece fikir vermek, dertleşmek isteyen olur. Hepsine açığım. Kimseyle konuşamıyorum bunları. Buraya içimi dökmek istedim.

Sağlıcakla kalın

Genişletmek için tıkla...

BlairWaldorf_23 .!.:

Herkese merhaba, umarım herkes iyidir.

Ben biraz içimi döküp, sizlerden fikir almak istiyorum.

Yurtdışnda yaşıyorum, burada doğdum büyüdüm fakat evlenince şehir değiştirdim. Yani kendi ailemden 500 km uzaktayım aynı ülkede. Babamı geçen Aralık ayında corona yüzünden kaybettik.

Çok inişli çıkışlı zamanlar geçirdim. Ailemden uzakta geçirdim bu yaslı zamanımı ve inanın içime ata ata mahvoldum.

Yaklaşık 4 yıllık evliyim ve 22 aylık bir oğlumuz var. Eşim bugüne kadar bana hep destek olmuştur. Onunla her şeyi konuşabilirim. Asla bu yönden bir sıkıntımız olmadı. Babasıyla ortak dükkan açtılar biz evlendikten hemen sonra ve ben eşimi zar zor görüyorum.

Artık bu durumdan çok yoruldum. Ailemden uzaktayım, burada bir arkadaş çevrem yok, kayınvalidem ve görümcemle görüşmek dışında yaptığım bir şey yok ve bu beni çok sıkıyor artık. Asla onlarla bir sıkıntı yaşamadım ama ben eşimle güzel bir haftasonu geçirmek istiyorum. Normal insanlar gibi pazar kahvaltısı yapıp tembellik yapmak istiyorum. Balayı dışında memlekete bir kaç gün gittik o kadar. Daha bir tatil bile yapamadık anlayacağınız.

Onun da aynı konulara sıkkın olduğunu fark ediyorum, arada konuyu da açıyor ama bir şey değişmiyor. Bu pandemi tamamen mahvetti dükkanın durumunu ve her şey daha da zorlaştı.

Velhasıl ben artık somut bir sorun olmasa da sürekli sıkıntılı hissetmekten yoruldum. Depresif olmak istemiyorum. Aslında bir iki aydır oğluma kardeş istiyorum fakat bunu da söyleyemiyorum. Şartlar el verişli değil. Maddi durum ortada. Evimiz çok küçük, taşınmadan ikinci bir bebek bu evde büyümez. Diğer yandan vaktimiz boşa geçip duruyor.
Bir yanım daha tatil bile yapmadan ne ikinci çocuğu diyor, diğer yanım çok istiyor. Ben bile ne düşüneceğimi bilmediğim için konuyu da açamıyorum. Ama yüzeysel konuşmalardan anladığım kadarıyla eşim henüz istemiyor.

Çok karmaşık düşünceler içindeyim. Saçma şeyler yazdıysam özür dilerim.
Belki benim gibi hisseden, veya bu durumların benzerlerini yaşamış olanlar vardır. Belki de sadece fikir vermek, dertleşmek isteyen olur. Hepsine açığım. Kimseyle konuşamıyorum bunları. Buraya içimi dökmek istedim.

Sağlıcakla kalın

Genişletmek için tıkla...

BlairWaldorf_23 .!.:

Herkese merhaba, umarım herkes iyidir.

Ben biraz içimi döküp, sizlerden fikir almak istiyorum.

Yurtdışnda yaşıyorum, burada doğdum büyüdüm fakat evlenince şehir değiştirdim. Yani kendi ailemden 500 km uzaktayım aynı ülkede. Babamı geçen Aralık ayında corona yüzünden kaybettik.

Çok inişli çıkışlı zamanlar geçirdim. Ailemden uzakta geçirdim bu yaslı zamanımı ve inanın içime ata ata mahvoldum.

Yaklaşık 4 yıllık evliyim ve 22 aylık bir oğlumuz var. Eşim bugüne kadar bana hep destek olmuştur. Onunla her şeyi konuşabilirim. Asla bu yönden bir sıkıntımız olmadı. Babasıyla ortak dükkan açtılar biz evlendikten hemen sonra ve ben eşimi zar zor görüyorum.

Artık bu durumdan çok yoruldum. Ailemden uzaktayım, burada bir arkadaş çevrem yok, kayınvalidem ve görümcemle görüşmek dışında yaptığım bir şey yok ve bu beni çok sıkıyor artık. Asla onlarla bir sıkıntı yaşamadım ama ben eşimle güzel bir haftasonu geçirmek istiyorum. Normal insanlar gibi pazar kahvaltısı yapıp tembellik yapmak istiyorum. Balayı dışında memlekete bir kaç gün gittik o kadar. Daha bir tatil bile yapamadık anlayacağınız.

Onun da aynı konulara sıkkın olduğunu fark ediyorum, arada konuyu da açıyor ama bir şey değişmiyor. Bu pandemi tamamen mahvetti dükkanın durumunu ve her şey daha da zorlaştı.

Velhasıl ben artık somut bir sorun olmasa da sürekli sıkıntılı hissetmekten yoruldum. Depresif olmak istemiyorum. Aslında bir iki aydır oğluma kardeş istiyorum fakat bunu da söyleyemiyorum. Şartlar el verişli değil. Maddi durum ortada. Evimiz çok küçük, taşınmadan ikinci bir bebek bu evde büyümez. Diğer yandan vaktimiz boşa geçip duruyor.
Bir yanım daha tatil bile yapmadan ne ikinci çocuğu diyor, diğer yanım çok istiyor. Ben bile ne düşüneceğimi bilmediğim için konuyu da açamıyorum. Ama yüzeysel konuşmalardan anladığım kadarıyla eşim henüz istemiyor.

Çok karmaşık düşünceler içindeyim. Saçma şeyler yazdıysam özür dilerim.
Belki benim gibi hisseden, veya bu durumların benzerlerini yaşamış olanlar vardır. Belki de sadece fikir vermek, dertleşmek isteyen olur. Hepsine açığım. Kimseyle konuşamıyorum bunları. Buraya içimi dökmek istedim.

Sağlıcakla kalın

Genişletmek için tıkla...

BlairWaldorf_23 .!.:

Herkese merhaba, umarım herkes iyidir.

Ben biraz içimi döküp, sizlerden fikir almak istiyorum.

Yurtdışnda yaşıyorum, burada doğdum büyüdüm fakat evlenince şehir değiştirdim. Yani kendi ailemden 500 km uzaktayım aynı ülkede. Babamı geçen Aralık ayında corona yüzünden kaybettik.

Çok inişli çıkışlı zamanlar geçirdim. Ailemden uzakta geçirdim bu yaslı zamanımı ve inanın içime ata ata mahvoldum.

Yaklaşık 4 yıllık evliyim ve 22 aylık bir oğlumuz var. Eşim bugüne kadar bana hep destek olmuştur. Onunla her şeyi konuşabilirim. Asla bu yönden bir sıkıntımız olmadı. Babasıyla ortak dükkan açtılar biz evlendikten hemen sonra ve ben eşimi zar zor görüyorum.

Artık bu durumdan çok yoruldum. Ailemden uzaktayım, burada bir arkadaş çevrem yok, kayınvalidem ve görümcemle görüşmek dışında yaptığım bir şey yok ve bu beni çok sıkıyor artık. Asla onlarla bir sıkıntı yaşamadım ama ben eşimle güzel bir haftasonu geçirmek istiyorum. Normal insanlar gibi pazar kahvaltısı yapıp tembellik yapmak istiyorum. Balayı dışında memlekete bir kaç gün gittik o kadar. Daha bir tatil bile yapamadık anlayacağınız.

Onun da aynı konulara sıkkın olduğunu fark ediyorum, arada konuyu da açıyor ama bir şey değişmiyor. Bu pandemi tamamen mahvetti dükkanın durumunu ve her şey daha da zorlaştı.

Velhasıl ben artık somut bir sorun olmasa da sürekli sıkıntılı hissetmekten yoruldum. Depresif olmak istemiyorum. Aslında bir iki aydır oğluma kardeş istiyorum fakat bunu da söyleyemiyorum. Şartlar el verişli değil. Maddi durum ortada. Evimiz çok küçük, taşınmadan ikinci bir bebek bu evde büyümez. Diğer yandan vaktimiz boşa geçip duruyor.
Bir yanım daha tatil bile yapmadan ne ikinci çocuğu diyor, diğer yanım çok istiyor. Ben bile ne düşüneceğimi bilmediğim için konuyu da açamıyorum. Ama yüzeysel konuşmalardan anladığım kadarıyla eşim henüz istemiyor.

Çok karmaşık düşünceler içindeyim. Saçma şeyler yazdıysam özür dilerim.
Belki benim gibi hisseden, veya bu durumların benzerlerini yaşamış olanlar vardır. Belki de sadece fikir vermek, dertleşmek isteyen olur. Hepsine açığım. Kimseyle konuşamıyorum bunları. Buraya içimi dökmek istedim.

Sağlıcakla kalın

Genişletmek için tıkla...