Çok sevdiğim bir ablam var annemin arkadaşı bir oğlu bir kızı var. Evlendiler. Kızı da gelini de çalışıyor. Bir gün kızının evine gittiğinde damadı diyor ki eşine hadi siz mutfağa geçin bir kahve için ben yerleri süpürücem. Bizim abla büyük şok yaşıyor olmaz ben süpürcem hayatta süpürtmem gibi. Adam diyor ki ya bu benim işim hep ben süpürürüm. Ablamız kızını bir paylaıyor ben böyle mi öğrettim adama niye iş yaptırıyosun diye. O sinirle geldi bize anlattı.
Aradan zaman geçiyor. Oğlunun evine kalmaya gidiyor. Bir bakıyor gelin yer süpürürken bu sefer de oğlu eline toz bezi almış. Kızının evinde damadı iş yapıyor diye duyduğu utanç oğlunun evinde sinir ve nefrete dönüşüyor. Oğlunu çekiyor kenara napıyorsun sen diye. oğlan da anne ikimiz de çalışıp yoruluyoruz sanane diye tersliyor.
Sonra bize geldi ağlıyor ben ne biçim çocuk yetiştirmişim diye. Valla dedim ki abla sen mikemmel çocuklar yetiştirmişsin gurur duy. İkisi de ideal evlilik yapmış. Ben hayran hayran dinledim.
