Sabretmekte haklısın, çocuk olunca arada mecbur sabrediliyor.
Benim de farklı sebeplerden dolayı eşime sabrım taştı.
Bir gün "gelme eve istemiyorum seni" dedim.
"Kiminle vaktini geçirip, kimin lafını dinlemek cazip geliyorsa git onlarla yaşa" dedim.
Sokakta kaldı, gidemedi anasının da evine, arabada uyumuş.
Oğlum Allah'tan baba diye o akşam tutturmadı.
Sabahsına biraz toparladı kendini.
Şimdi daha iyi herşey, ama ben de mühlet verdim kendisine.
"Düzeldin düzeldin, düzelmedin bir daha sokağa atmam, mahkeme celbini eline alırsın, sende şaşırırsın ne olduğuna ve geri dönüşü olmaz bilesin!" dedim.
Ailem konuları biliyor.
Arkamdalar, bugün boşansam destek veriyorlar.
Dilerim benim için o noktaya gelmez, hele ki ikinci oğlum yolda iken, fakat hayat!
Olursa da olur, dünyanın sonu değil ya!