Kızlar moralim çok bozuk içimi dökmek için yazıyorum. Eşim çok güzel bir işi varken maaşı çalışma saatleri vs. çok iyiyken sanayide dükkan açmaya karar verdi. Altınları bozdurup evimizi satıp sırf onun hayali diye böyle bir işe kalkıştık. 2 yıllık evliyiz, daha ilk evime evliliğe yeni alışmaya çalışırken başka bir ev başka düzene alışmak zorunda kaldım. Evimizi satmış olmak altınları bozdurmak falan hiç umrumda değil inanın. Ama 9 aylık bir bebeğimiz var ve şuan da 3 aylık hamileyim. Ve eşim yaklaşık 8-9 aydır yani işi kurduğundan beri 11-12 den aşağı gelmiyor. Benim söylenmemle kızmamla nadiren 9 gibi geldiği olsa da her gün cumartesi pazar dahil sabah 8 akşam 12 hatta bazen 1 bazen 2 ye kadar yok. Aylardır mutfakta masada karşılıklı oturup yemek yiyemiyoruz gece 12 de o geldiğinde işte anca bir yarım saat oturabiliyorsak odur. Evin alışverişi, genel olarak ev hersey benim üzerimde. Çocuk konusunda zaten hiç yardımcı değil, bir de üstüne yeni hamilelik. Çok yorgun hissediyorum kendimi, bu konuyu ailemle konuşup dertleştigimde ne yapsın çalışıyor adam diyorlar, eşime kendimi anlatmaya kalksam anlayışsızsın diyip kızıyor. Kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki sabah 8 den akşam 12 ye kadar inanın kafayı yicem artık. Annemle de babamla da gorussem yetmiyor ben eşimi istiyorum yanımda. Bugün yemek hazırladım mesaj attım erken gel diye yine gecikicem dedi. Gecikicem lafından o kadar bıkmışım ki bir anda ağlamaya başladım eşime yazdım döktüm birsuru sen bunu kendin seçtin, bundan yıllar sonra en güzel zamanlarımızı birlikte geciremedik diye pişman olucaksin iş işten geçmiş olacak yanında bizi bulamıcaksın diye. Sonradan pişman oldum ama gerçekten o kadar bitkinim yorgunum ki her gün ağlıyorum ona ihtiyacım var ama yok hiç vakit ayırmıyor hayatı sadece iş oldu. Güzellikle söylesem fayda etmiyor kavga etsem fayda etmiyor. Kalakaldım öyle. Siz yerimde olsanız ne yapardınız? Ne yapmalıyım bana fikir verirseniz sevinirim