İyi geceler.
Eşimin anne ve babası boşanmışlar. Eşim de boşanmış, ben de boşandım ve ikimiz tanışıp evlendik. Biz çok mutluyuz. Kayınvalidem suratsız, memnuniyetsiz, (eşimin dediğine göre) evlat ayrımı yapan, sevgisiz garip bir kadın. Kayınpeder öyle değil. O daha insancıl, neşeli, bizimle sürekli iletişim halinde ve galiba babamı kaybettiğim için ona ayrı bir ihtimam gösteriyorum.
Biraz detay vermem lazım. Biz eşimle sevgili olup aynı eve taşındık önce. Beraber yaşarken ailesine bizden bahsetmek için ikisini bir araya getirip konuştu ama eve geldiğinde biraz sıkkındı canı. Daha önce boşandığı için acele etmemesini söylemişler.
Neyse, beni annesi ile tanıştırmaya götürdü, babası da geldi. Orada annesi suratsız, hiçbir şey sormadan yüzünü astı durdu. Babası olmasa tek kelime konuşmadan dönerdik. Sonrasında benim annemin yanına kız isteme için gitmelerini söylemek üzere eşim yine annesine gitti. Annesi sürekli 'biz üzerimize düşen neyse yaparız' demiş sadece. Eşim bekarken de ayrı oturuyordu zaten anne ve babasından.
Eşim bu kız isteme konusunu açtıkça annesi hastalık üretti, bahaneler buldu, en son korona oldu. Sonra da başka şehirdeki küçük oğluna gitti hiçbir şey demeden ve iki ay kaldı orada.
Eşim de buna çok sinirlendi ve başlarım onun anneliğine, biz ikimiz gitsek annenin yanına olur mu dedi. Olur dedim. Aile evimize gittik eşimle, o zaman sevgiliydik sadece ama ailem onu da evlatları gibi bağrına bastı. Abimlerle de yaşları yakın ve meslektaş olduğu için çok iyi anlaştı, anneme bayıldı. Abim yüzüklerimizi taktı. Üç gün kalıp döndük kendi şehrimize. Sonra nikah günü aldık. Eşim annesini davet etmek istemedi nikaha. Ben de dedim ayıp olur bak benim aileme ayıp her şeyden önce. O da istemeye istemeye de olsa davet etti. Nikahı aile arasında on kişi ile yaptık. Kayınvalide sanki küfür eder gibi bir suratla oturdu nikah boyunca. Kayınpeder bana bilezik almış, o hiçbir şey yapmadı, elini bile öptürmedi ki gelir sıkıntısı yok. Kardeşleri var eşimin bir erkek (evli ve başka şehirde) ve kız kardeşi var hemşire ve aynı şehirdeyiz onla. Fakat ben onların hiçbirini görmedim. Bizi merak edip tanışmadılar bile, nikaha da gelmediler. Eşim de annesini bir yıldır bi daha hiç aramadı. Babası ile hep görüştük gider geliriz. Bayramda ve tatillerde de hep benim annemin yanına köye gittik çünkü eşim öyle istedi. Benim zaten annem, canıma minnet.
Benim ailemi çok seviyor. Kendi ailesine aşırı kırgın. Bence haklı da ama hiç taraf olmadım bu konuda. Hiç yorum yapmadım. Ama eşim bunu hiç unutmuyor. Annem babam varken benle kız istemeye gelmediler, analı babalı öksüz gibi kaldım ve öyle anneyi ne yapayım, öbür evlatları sahip çıksın diyor sürekli ama babası çok üzerimize geliyor. Oğlum anneni ara, yanına git, çok hasta, sonra pişman olursun falan diyor. (Annesi KOAH hastası ve 62 yaşında, benim annem de KOAH hastası ve 80 yaşında)
Babası iyi niyetli biliyorum ama eşim istemiyor. Bir kere de bana söyledi babası aracılık yapmamı.
Kızım onla konuş, annesine gitsin dedi.
Ben karışamam baba, koca adam benden akıl alarak mı davranacak? Hem ben ne sıfatla bunu diyeceğim? diye sordum. Bakın ben sizin çocuklarınızı bile görmedim daha. Bence bu konuda siz de taraf olmayın, bu onların sorunu dedim ve bana bir daha bu öneriyi sunmadı.
Dün akşam onu yemeğe davet ettik, gene başladı oğlum anneni ara demeye. Eşim de çıldırdı artık. Babasını çok seviyor ama adama bu konuyu bir türlü anlatamıyoruz.
En sonunda dayanamadım, "baba sen gidiyor musun annesinin yanına?" dedim. "Gidiyorum tabii, acıyorum haline, üzülüyorum" dedi.
"Peki o sizi görünce mutlu oluyor mu?" dedim.
"Onun da huyu öyle" gibi kalıplaşmış cümleler kurmaya başladı ama mesnetsiz tabii.
Eşim bu durumdan çok bunaldı. Ben yorum yapmıyorum genellikle ama ruh durumu kötü olunca ben de üzülüyorum onunla beraber.
Daha fazla ne yapabilirim eşimin bu travmayı atlatması için?