- 23 Ocak 2008
- 10.806
- 13.020
- 823
Anlayabiliyorum öfkeni haklısındır da bu kararı kolay almamışındır, çocukdan sonra çok zor oluyor bunu anlatmak istemiştim...
Haklı olabilirsin benimki doğmamış çocuğa don biçmek hesabı...Yalnız ortada bazı gerçekler var, benim kocam günün birinde çocuğum olursa kesinlikle annemin bakmasını istemem demişti, neden diye sorduğumda onuda kendine benzetir demişti...Şimdi; düşündüğümde bu insanlar gerçekten tehlikeli insanlar fakat kocamın annesi ,çocuğunda nenesi, ben ancak çocuğuma zarar verdiği noktada devreye girerim...Bu ilişkiyi kendileri istediler bu konuda içim çok rahat, yarın bir gün gurur yapıp gelmezlersede sorun onların sorunu...Ben görümcemle ,konuşmasamda doğumunda altınımı alıp gittim ve yaptıkları rezilliği anlatsam eminim az buçuk hepiniz beni anlarsınız...
Ben bugüne kadar hep sustum ve en çok zarar gören kullanılan ben oldum iş çocuğuma gelince kesinlikle susmam ve bana verdikleri zararı aynı şekilde onada yaparlarsa o zaman çocuğumuda çekerim,bunu kocamada söyledim onunda korkuları var bu konuda ne annesine nede kardeşlerine güvenmiyor bu hususta...
Ben de daha yeni konuştum eşimle bu konuyu. Daha dün konuştuk. Bizim sorunumz daha büyük aslında. çünkü ortada 8 aylık bebeğimiz var ve 11 ekimde ameliyat olacak. Bu zamana kadar bebeğimi görme niyetinde bile olmayan insanların aklı yeni başlarına geldi. Ne doğumunda ne diğer hastalıklarında, ne ev kurmamızda, ne taşınmamızda ... Hiçbir konuda yardımcı olmayan bana tu kaka diyen insanlar şimdi meydana çıktılar. Haberler aldım ameliyat zamanı eşimin annesi gelecekmiş diye. Eşime daha söylememiş - en azından eşim bana böyle söylüyor, görüşmüyoruz diyor-. Ama haberi aldığım kişiye açıkça söyledim gelmesinler istemiyorum die, ama bu karar bana aittir. Bebeğim de bana bağlı dedim. Benle görüşmeyen insan bebeğimi de göremez dedim. Ve benim evime gelmesinler...
Bunu aynen akşam eşime anlattım. Ben bebeğimi de kendimi de onlara göstermek istemiyıorum dedim.eşim de karşı çıkamayacağını, çünkü onların hatalı benim haklı olduğumu söyledi. Ama dedim sen görüşmek istiyorsan ailendir elbette görüşürsün. Sen bilirsin dedim. Tmm dedi gelseler bile dışarda kalırlar beni görürler sadece dedi. Tmm dedim.
Bu durumdan sonra neler olacak annesi aradığında ne diyecelk bilmiyorum. Ama annesine açık açık beninm onu istemediğimi söyleyecek sanırım başka çaresi de yok zaten bakalım başımıza daha neler gelecek yorumlarınızı bekliyorum bayanlar...
bence de sakıncalı. kimse ailesini eşinin reddetmesini istemez ve başlarda ne kadar anlayış gösterse de bir yerde patlak verir. mesela aileden birisini kaybettiğinizde? özel günlerde... ben çok rahatsız olurum. her ne sebeple olursa olsun, en azından bir merhaba eksik edilmemeli.
Tüm gemileri yaktın sanırım .
Ama annesinin gelipte dışarda başka bi yerde kalmasına kocanız razı gelmez..Bak gör yine sizde kalacaklar.Bir oğul annesine bunu diyemez bence.
merak etmeyin kötülük etmezseniz hiç kimse sizi silmez hayatınızdan.Ama evet tek çocuklu olmak beni de korkutuyor artık.Hormonlardan mı nedendir bilinmez tek çocuk anneleri sorunlu oluyorlar, benim eşimin annesi oğlu dışında eşi ve kardeşleri ve yengeleri ve yeğenleri dahil hiç kimseyi sevmez.. çok acıklı.. ve en korktuğum şey tek çocuğum olur da bbu şekilde delirir miyim acaba? allah herkese ruh sağlığı versin.. allah kimseyi şaşırtmasın!
Yorumların hepsini okuyamadım ama eminmki iş bu raddeye geldiyede ortada ciddi bir sorun vardır...
Yalnız sana pek iç açıcı şeyler yazmıyacağım, şimdiden üzgünüm...
Yaşananlar farklı bile olsa aynı yöntemi bende denedim...2.5 yıldır bende görüşmüyorum eşimin ailesiyle(5 yıllık evliyim) başlarda eşim istemedi ailesiyle görüşmemi ailem senihaketmiyor dedi ,bende benim yerim senin yanın diye göürştüm ama mesafemi de korudum, derken ailenin son derece tehlikleli insanlar olduğu yaşananlarla ve eşimin söylemiyle tescillenince kendimi çektim ve bugünler geldik...
Bugün tüm tartışmalar ilk günkü gibi ailesi yüzünden, kaç kez boşanma aşamasına gelmiş bir evlilik...Ve en kötüsüde eşim ailesinin yaptığı tüm kötü şeyleri unutup kendini ailesine adadı, yapmam dediği herşeyi yaptığı gibi bir çok şeyi de benden gizlemeye başladı...Bende tüm bunları kabul etmediğim için bitmek bilmeyen çözümsüzlük içindeki küslükler...En kötüsüde en başta ailemle görüşme diyen adam bugün sen beni aileme karşı yalnız bıraktın oldu...
Erkekler eşleriyle aileleri arasındaki dengeyi koruyamıyorlar malesef, böyle oluncada sorunlar çığ gibi büyüyor...Ben geçen gün eşime şunu dedim ve sanırım bu evlilikteki en büyük hatamdı...Eğer sen bana ailem seni haketmiyor yada sabret günün birinde yaptıklarının hesabını teker teker soracam demeseydin seni bir saniye yalnız bırakmazdım,dedim...Çünkü arkadaşım gittikleri gibi gelmiyorlar o evden, eşime göre şimdi herşeyin sorumlusu benim şimdi ki aileye karşı bir tek kelime konuşmadım, hiçbir polemiğe girmedim, sadece kendimi çektim...Günün birinde anlıyacak ama bakalım ne zaman (buarada eşim son zamanlarda daha bi farkında olanların, tepkisizim ve gözlemliyorum, gelişmleri yazıcam)...
Çocuk olayına gelince; tek bir gerçek var ben ne kadar sevmesemde o insanlar çocuğun dedesi, nenesi, vs...Bunu kesinlikle değiştiremeyiz ve ilişkiler bu raddeye geldikten sonrada hiçbir şey değişmez...Bu yüzden benim düşüncem çocuğum olduğunda adabıyla gelip görecekler ve çocuğumun oraya gitmesi gerektiğinde her an yanında bende olacam, aileyle muhatap olmadığım gibi çocuğumuda yalnız bırakmayacağım...Bunun başka yolu yok, ha o çocuk aklı başına geldiğinde bazı şeyleri anlıyacak zaten o zamanda olanları babasıyla birlkte anlatacağız diye düşünüyorum...Sonrasında da tercih çocuğun olacaktır, tabi bu uzun vadede gerçekleşecek...
Ben de daha yeni konuştum eşimle bu konuyu. Daha dün konuştuk. Bizim sorunumz daha büyük aslında. çünkü ortada 8 aylık bebeğimiz var ve 11 ekimde ameliyat olacak. Bu zamana kadar bebeğimi görme niyetinde bile olmayan insanların aklı yeni başlarına geldi. Ne doğumunda ne diğer hastalıklarında, ne ev kurmamızda, ne taşınmamızda ... Hiçbir konuda yardımcı olmayan bana tu kaka diyen insanlar şimdi meydana çıktılar. Haberler aldım ameliyat zamanı eşimin annesi gelecekmiş diye. Eşime daha söylememiş - en azından eşim bana böyle söylüyor, görüşmüyoruz diyor-. Ama haberi aldığım kişiye açıkça söyledim gelmesinler istemiyorum die, ama bu karar bana aittir. Bebeğim de bana bağlı dedim. Benle görüşmeyen insan bebeğimi de göremez dedim. Ve benim evime gelmesinler...
Bunu aynen akşam eşime anlattım. Ben bebeğimi de kendimi de onlara göstermek istemiyıorum dedim.eşim de karşı çıkamayacağını, çünkü onların hatalı benim haklı olduğumu söyledi. Ama dedim sen görüşmek istiyorsan ailendir elbette görüşürsün. Sen bilirsin dedim. Tmm dedi gelseler bile dışarda kalırlar beni görürler sadece dedi. Tmm dedim.
Bu durumdan sonra neler olacak annesi aradığında ne diyecelk bilmiyorum. Ama annesine açık açık beninm onu istemediğimi söyleyecek sanırım başka çaresi de yok zaten bakalım başımıza daha neler gelecek yorumlarınızı bekliyorum bayanlar...
ben ailesinden kimseyi tanımıyorum .babambence de sakıncalı. kimse ailesini eşinin reddetmesini istemez ve başlarda ne kadar anlayış gösterse de bir yerde patlak verir. mesela aileden birisini kaybettiğinizde? özel günlerde... ben çok rahatsız olurum. her ne sebeple olursa olsun, en azından bir merhaba eksik edilmemeli.
SEvgili Hazel ,bu topiği okuyunca gerçekten ailele ile ne kadar çok sorun yaşayan ve görüşmeyen varmış dedim bende görüşmüyorum kaynanamlarla ve gayette memnunum resmen evliliğimi bitirmye çalıştılar başlarda eşim hiç laf söyletmedi beni hiç korumadı o dönemlerde hep gittim uzaklaşmadım kaynanam elini vermedi yüzüme bakmadı it gibi davranadılar afferdersiniz ben yine gittim eşimin hatırı ve annesi diye ama baktım olmuyor hala eşimi dolduruyorlar bana karşı hiç bir sıkıntımızda yanımızda değiller ama konu para olunca ilk bize geliyorlar tak dedim ve 4 aydır gitmiyorum evliliğimin farkına vardım bizi eşimle birbirimize düşürdüklerinde yaşamamışım sanki benimde 4 yaşında oğlum var hayatta ayırmam onlardan bababsıyla birlikte giderler zaten eşimde 10 günde bir gidiyor ailesine sorun olmuyor annen çok özlüyorsa 2 gün o baksn diorum bunada gelmiyor çocuğumu bakmak bile ağır geliyorsa kusura bakmasın bundan daha fazlası olmaz resmi merasimler için ben gitmiyorum eşim gidiyor zaten sülalesi onların ne kadar sorunlu olduklarını bildikleri için bana hak veriyorlar ilerde ne olur bilemem ama 30 yaşında kaynana yüzünde hayatımı mahvetmeye niyetim yok
gelinim bana yaparmı konusunda eğer bende çocuğumun evliliğini bozmaya çalışırsam sürekli laf sokarsam gelinimin yüzüne bakmazsam oda yapsın ben kendimi biliryorum ki karakteri oturmuş bir insan olarak oğlumdan çok gelinimi tutarım onların mutluluğu için elimden geleni üstüme düşeni yaparım ha böyleykende benle görüşmüyor mu gelinim o zaman Allah havale ederim yapacak bişeyim yok yetrki oğlum yuvasında mutlu olsun benim düşüncelerim bu şekilde
peki size soruyorum neden kız aileleri sorunsuz oluyor yada kızınn ve damasının iyiliğini düşünüyor benimde oğlan kardeşim var gelinimiz yüzüne karşı annem kızım hergün gelmeyin beni görmeye gerek yok kendinizi yormayın ikinizde çalışıyorsunuz demesine rağmen nerdeyse annemlerle yaşayacak kadar ailemi seviyor
bu durumlar insanlardan kaynaklanır bugün ben yapıyorum yarın oğlumun karısı bana yapar demek ne kdar doğru tartışılır
delimek öyle biriyle karşılaşınca oluveren bişey değil kanımcaAllah herkesi delirmesine sebep olacak kişilerle karşılaştırıp.. mecbur bırakmasın....
.
bence ailesini çok takmayın zaten hayatınız tek başına omuzlamışsınız. çok da ihtiyacaınız yok onlar mesafeliyse siz de mesafe koyun. bence diğer kısımları düşünün mesela eşinizin işi şehir dışı olması bunlar ilişkinizi nasıl etkileyecek... eşinize karşı düşüncelerinzi.. asıl önemlisi bunlar bence.selam herkese, o kadar sıkıntılıyımki sabah sabah, evlendik evleneli kocamın iş sorunu var, 2 senede hiç çalışmadı evde ders çalıştı, o aralar ben eşim üzülmesin diye hiç bişey belli etmedim, ama maddi manevi çok yıprandım, en son eşim sınavı kazanamayınca, ailesinin ilgisizliği, üstüne birde oğulları işsizken damatlarına kredi çekmişler ve bana yalan söylediler (biliyorlar tabi yaptıklarının hata olduğunu ama varsa yoksa kızlar) tabi ben yalanlarını anladım salak değilim neticede genede bişey demedim, o kadar kötü günler geçirdimki burda ne ailem var ne akrabam, eşimde iş aramaya gitti. hayatımın en kötü ramazanıydı hergün ağladım, hastalanacağım diye korktum. birgün canıma tak etti görümceme uzuuun bi mail yazdım. "abla ben çok kötüyüm, sizlere hiç saygısızlığım olmadı, ama siz bizi hiç yerine koydunuz, sizden şimdiye kadar ne para ne pul istedim buna rağmen siz bana yalan söylediniz vs. vs." dedim ve artık tek başıma mücadele edemediğimi ve kocamı çok sevmeme rağmen ayrılmayı düşündüğümü yazdım. onlar mesajı okuyunca ailecek toplantı yapmışlar, tabi beni %100 haklı bulmuşlar vs. vs. ondan sonra bayrama gittik gayet iyiydiler ama şimdi bi tavırlar bi tvaırlar arıyorum telde doğru dürüst konuşmuyorlar, eşim başka şehirden is buldu, kızım yanlızsın nasılsın demezler. ben ne yapayım şimdi,
yaşadıklarımı bir ben bilirim, ne evlenirken ne sonra onlardan 5 kuruş beklemedim, Allah muhtaç etmesin, evimin kredisin ödyorum, altınlarımla araba aldık, 1 kuruşun hesabını yaptım hep ev bark sahibi olalım diye. şimdiye kadar ne bir saygısızlığım olmuştur ne bir lafım, arkalarından kendi kendime kızsamda kimseye bişey demem. ne eşim işsizken aradılar hal hatır sordular ne iş araken yardımları oldu, nasıl olsa gelin var eşşek gibi çalışıyor, müsrifde değil off ya anlatsam sayfayar sürer
soruyorum ben napayım şimdi, küslük tavır falanda hiç bana göre şeyler değil
merhaba cnm aynı durumdayız benm eşimde tek cocuk,kayınvaldem hep karışır oda yetmıomuş gibi kayınpederımde ona uyar karışır....neyse bız evlılıgımızn başında eşimle çok tartıştık o sıra hamıleydm hatta senın gıbı söledım görüşmek ıstemıorum yoksa böle yurumez dedım..ama yapamadı eşim....sureklı annesıne aramızda gecen herseyın hesabını tlfnda sessız sessız verıodu....daha sora oğlumuz oldu....işler daha kötu oldu bıde erken doğdugu ıcın daha ustune tıtrememe ragmen onlar benı anlamıyordu ....bı kaç tartışmamız oldu hatta kayınvaldem ustume bıle geldı...tamam artık dedim görüşmıcem bıdaha...2ay sora falan eşim yıne sölemeye başladı gidelım dıye bnde olası bı durum olmadıgı surece barışmayacgımı söledım sora ortak komsumuzun eşi oldu orda barışmk zorunda kaldık....özur dılemedm asla da dılemem....ama görüşmeye başladk çok sık değil daha ender olmaya başladı....yıne arada satastı yne tartıştık ama eşim bu sefer daha ılımlı oldu....birde ailemde eşimle konuştu ailen benm kızımı ezemez artık yeter dedi....durumlar azda olsa eskısı gibi değil allahtan...senın soruna gelınce bence eşin görüşüosa kaynananda ona baskı yapmıosa(kı benm kayınvaldem gıbı hep baskı yapmıosa görüşmek ıcın)pek bı sorun olmaz...ama ılerde cocugun olursa bnce zor zamanların olabılır bıde bılmıoum duskunseler öle toruna vay geldı halıne...cocugunu gönderıceksın mecbur oda öle zor gelırkı bnden sölemesı....cunku öle yada böle biz ne kdr annesıysek ki( kesınlıkle görmeleri şart değil olark bakan bı ınsanm cunku benm cocugumun erken doğmasına neden oldular)onlarda öle yada böle dedeleri..ve ne yazıkkı tek oğullarının tek çocukları ...Çok uzun bir konu ama şöyle özetliim eşim tek çocuk, kayınvalidemin oğlu ile ilgili saplantıları var, kayınpeder osesif ve beni tanıştıktan sonra benden nefret ettiler , ama söyleyebildikleri tek sebepleri yok:) dönen dolaplarda artık seviyo çok düşmüştü, ben önerdim ya boşanalım ya da ancak bu şekilde devam edebilirm dedim böyle olmasını tercih etti.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?