- Konu Sahibi anatolia35
- #1
Konumu az cok bilenler var, halada asmis degiliz sorunlari, o yüzden paylasmak istedim, yardimlariniz varsa cok cok sevinirim..
Kisa özet geceyim hemen, esimin ailesi ve esim benim ailemle kesinlikle konusmuyorlar. Nedenini bilmiyoruz. Ilk baslarda cok zor geliyordu, sen konusmazsan bende konusmam diye cikisiyodum, aylarca konusmadim ailesiyle, ama bu olay sadece esimle benim arami soguttu, sonra annemin bana "kizim sen konus, kötü olan sen olma, eninde sonunda konuscaklar bizle, hem kocan hemde kayinvalidenler" deyince, bende konusmaya basladim. Simdi bizden iyisi yok. Hem esimle hemde ailesiyle..
Icimde hergün büyüyen birsey var ama, her ne kadar konussamda herkesle affedemiyorum hicbirini. Esimede cok kiziyorum. Annesinin tehditi üzerine konusmadigi icin. Ben evliligin karsilikli sevgi ve saygi oldugunu saniyordum, sadece sevgi veya sadece sevgi yetmiyor. Bana olan saygisina diyecek kelimem yok, prensesler gibi yasatiyor, ama ailemi hic olarak görmesi beni cok üzüyor. Gizli gizli agliyorum cogu zaman, okuldan eve giderken bi sokaga girip agliyabildigim kadar agliyorum, eve gelincede hicbirsey olmamis gibi davranabiliyorum. Konuyu hic acmiyorum artik, cünkü huzurumuz cok kaciyor. Esimin yaninda ailemle tlf'da konusmuyorum, onlardan bahsetmiyorum, "annem" veya "babam" dememek icin gayret ediyorum, "bizimkiler" diye gecistiriyorum. Daha bir cok sey.. Mutluyum ama mutsuzum, huzurluyum ama huzursuzum, sahte rol yapiyorum mutlu ve huzurlu görünmek icin..
Dün annemle tlf'da konusurken aslinda onlarinda hicbirseyi unutmadigini anladim. Annemler daha dügün kasetini bile görmediler, "benim canim cigerim evlenmis, daha dügün kasetini görmedim, unuttummu saniyosun kizim" dedi, icim nasil parcalandi anlatamam.. Su an bile yazarken nasil agliyorum, dayanamiyorum cünkü.
Piskologumla sürekli benim hissettigim seyleri konusuyoruz, ama bu hissettigim seyleri tekrar hissedince dahada cok duygulaniyorum. Ayrica esim piskologa gittigimi bilmiyor bile. Onun gözünde mutlu mesut biriyim muhtemelen..
Canim biricik anneme babama kardeslerime hic kiyamiyorum, abla abla diye etrafimda dönüyolar, sanki onlara ihanet ediyomusum gibi hissediyorum..
Deli dolu herkes tarafindan sevilen biriyimdir, biriydim. Simdi sadece rolunu yapiyorum, cok üzülüyorum. Anneme sürekli mutluymusum gibi bi tablo ciziyorum, üzülmesin diye.
Haftaya ziyarete gidicez ailelerin yanlarina, ben yine esimle kalicam kayinvalidem gilde, ama babami annemi kardeslerimi ziyarete yalniz gidicem.. Arabayla beni oraya kadar birakip iceriye bile girmiyecekler. Cok üzülüyorum arkadaslar, anlatamam size
Önerileriniz yardimlariniz varsa seve seve dinlerim..
Kisa özet geceyim hemen, esimin ailesi ve esim benim ailemle kesinlikle konusmuyorlar. Nedenini bilmiyoruz. Ilk baslarda cok zor geliyordu, sen konusmazsan bende konusmam diye cikisiyodum, aylarca konusmadim ailesiyle, ama bu olay sadece esimle benim arami soguttu, sonra annemin bana "kizim sen konus, kötü olan sen olma, eninde sonunda konuscaklar bizle, hem kocan hemde kayinvalidenler" deyince, bende konusmaya basladim. Simdi bizden iyisi yok. Hem esimle hemde ailesiyle..
Icimde hergün büyüyen birsey var ama, her ne kadar konussamda herkesle affedemiyorum hicbirini. Esimede cok kiziyorum. Annesinin tehditi üzerine konusmadigi icin. Ben evliligin karsilikli sevgi ve saygi oldugunu saniyordum, sadece sevgi veya sadece sevgi yetmiyor. Bana olan saygisina diyecek kelimem yok, prensesler gibi yasatiyor, ama ailemi hic olarak görmesi beni cok üzüyor. Gizli gizli agliyorum cogu zaman, okuldan eve giderken bi sokaga girip agliyabildigim kadar agliyorum, eve gelincede hicbirsey olmamis gibi davranabiliyorum. Konuyu hic acmiyorum artik, cünkü huzurumuz cok kaciyor. Esimin yaninda ailemle tlf'da konusmuyorum, onlardan bahsetmiyorum, "annem" veya "babam" dememek icin gayret ediyorum, "bizimkiler" diye gecistiriyorum. Daha bir cok sey.. Mutluyum ama mutsuzum, huzurluyum ama huzursuzum, sahte rol yapiyorum mutlu ve huzurlu görünmek icin..
Dün annemle tlf'da konusurken aslinda onlarinda hicbirseyi unutmadigini anladim. Annemler daha dügün kasetini bile görmediler, "benim canim cigerim evlenmis, daha dügün kasetini görmedim, unuttummu saniyosun kizim" dedi, icim nasil parcalandi anlatamam.. Su an bile yazarken nasil agliyorum, dayanamiyorum cünkü.
Piskologumla sürekli benim hissettigim seyleri konusuyoruz, ama bu hissettigim seyleri tekrar hissedince dahada cok duygulaniyorum. Ayrica esim piskologa gittigimi bilmiyor bile. Onun gözünde mutlu mesut biriyim muhtemelen..
Canim biricik anneme babama kardeslerime hic kiyamiyorum, abla abla diye etrafimda dönüyolar, sanki onlara ihanet ediyomusum gibi hissediyorum..
Deli dolu herkes tarafindan sevilen biriyimdir, biriydim. Simdi sadece rolunu yapiyorum, cok üzülüyorum. Anneme sürekli mutluymusum gibi bi tablo ciziyorum, üzülmesin diye.
Haftaya ziyarete gidicez ailelerin yanlarina, ben yine esimle kalicam kayinvalidem gilde, ama babami annemi kardeslerimi ziyarete yalniz gidicem.. Arabayla beni oraya kadar birakip iceriye bile girmiyecekler. Cok üzülüyorum arkadaslar, anlatamam size
Önerileriniz yardimlariniz varsa seve seve dinlerim..
ne kadar ayıp.. iyi dayanmıssın ben olsam konusmazdım boyleleriyle. annen, baban ne kadar olgun insanlarmıs. esin desem neyse agzımı bozmim :26: esinle acık acık konus bence.
