Merhabalar hanımlar,
Üç senedir evliyiz ve ben sanki 30 senedir evliymişiz gibi hissediyorum artık. Ben demediğim sürece hiç kendiliğinden hadi hazırlan bi kahve içelim, biraz yürüyelim, şunu yapalım falan demez. Ben konu açmadıkça o konuşmaz. Sadece telefonuyla ilgilenir. Ben ise gezmeyi, planlar yapıp anı biriktirmeyi, sürpriz yapmayı/yapılmasını, evdeyken muhabbet etmeyi seven biriydim. Evlendiğimden beri konuşmaya hasret kaldım resmen.
Diğer taraftan ev işleriyle ilgilenir, benim yap dediğim bir şeyi ikiletmez, yemek/kahvaltı hazırlar.
Bu zamana kadar o kadar sorun etmedim bunları, neticede benim dememle olsa da bir şeyler yapıyorduk birlikte.
Benim asıl sorunum eşimin bikaç aydır çok çalışması. Iş yeri il dışından iş aldığı için (inşaat) aylardır haftaiçleri eve gelmiyor, bazen cumartesi günleri de yok. Ben çocuğumla tek başımayım. Bi zorunluluğu yok, sadece hayır demesini beceremiyor. Aman aman bir maaş farkıda olmuyor, ki ben her zaman birlikte vakit geçirelim fazla para istemiyorum dedim. Çocuk babasını yabancılamaya başladı artık. Neyse ki il dışında iş bitti artık normal mesai saatine dönüyor diye umutlanıyordum ki şimdi de 3 de çıkacaksa 7 de çıkıyor mesela. Birlikte hiç ama hiçbir şey yapmıyoruz. O kadar yalnız ve mutsuzum ki. Benimde içimden konuşmak, yüzüne bakmak gelmiyor artık. Çevreme bahsettiğimde çalıştığı için şükretmemi söylüyorlar. Maddi bi sıkıntımız yok, bende kazanıyorum.
Sizler ne düşünüyorsunuz, abartıyor muyum, fazla bi beklentiye mi giriyorum?