- 16 Mart 2017
- 136
- 171
- 103
- Konu Sahibi Balbocegi_99
-
- #1
Merhaba herkese, yıllardır üyeyim ama ilk defa fikir almak için konu açıyorum.
Ben 30 yaşındayim 3 senelik evliyim, çocuğumuz yok. Eşim 40 yaşında, uzun bir ilişki sonrasinda evlendik geçen yıl da evimizi aldık şükür. Yaklaşık 7 aydır oturuyoruz. Ev en üst kat. Alt katta 3 daire var.
İkimiz de çalışıyoruz güzel islerimiz var sabah gidip akşam dönen insanlarız, e çocuk da olmayınca zaten akşam en fazla mutfakta yemek yapma, salonda film izleme sesi oluyor. Evde terlik bile çok giymeyiz kalın tabanlı çorap giyeriz ki aşağıya ses olmasin.
Ama eşim komşularla kafayı bozdu. İnsanlık hali elimizdenden bişey yere düşse ve sonrasında alt kattan herhangi bir ses gelse "bak bak görüyor musun bize tepki yapıyorlar, az önce düşürdük ya karşılık ses yapıyorlar" diyordu.
Apartmanda duvarlar kağıt gibi o yüzden yatak odasında falanda çok çok çok dikkatliyiz ama eşim bunlar kesin bizi dinliyor diyor.(bu yüzden cinsel hayatımız da berbata doğru ilerliyor, sürekli dikkati dağılıyormus) Alt katta yaşlı birileri ve öğrenciler var. Yahu herkesin kendi hayatı var niye dinlesinler ses mi yapıyoruz sanki diyorum, yok. Bak bunlar bizi şikayet ediyor olabilir diyor, rahatsızlık veriyorsak kapımıza gelip güzellikle söylerler biz de daha dikkat ederiz ama doğmamış çocuğa don biçmek seninki diyorum, sen beni ciddiye almıyorsun diyor bu sefer. (Çünkü ciddiye alınacak tarafı yok yani parmağımin ucunda yürüyorum evde, daha önce üst kat komşunun terliği koşması çok çektiğimiz için fazlasıyla dikkatliyiz de napayım uçayim mi evde?)
Lafı uzattım ama şimdi de ben bu evden soğudum, ben burada tedirginim, ben bu evde mutsuzum demeye başladı. Böyle ömür mü geçer, nefes alsak duyuluyor falan diyor. Komşularla pandemi dolayısıyla en fazla kapıda karşılaşsak selamlaşma oluyor tabii ki ama çok sıcak davranıyorlar, hiçbir şikayet yok, genelde yaşlı insanlar çoğu, evimi çok seviyorum, içine çok olmasa da tadilat yaptırdık biraz borcu da var. Her yere yakın güzel de bir semt. Ki eşimle ayıla bayıla aldık evi. Yıllardır istediğimiz semt eşimin yabancısı olmadığı ailesine yakın sayılan bir yer. Benim ailem farkı şehirde zaten.
Şimdi bu evi satalım yine yakınlarda başka ev alalım diye tutturdu. Ev almak satmak kolay değil, taşınması şusu busu gereksiz bir ton masraf. Daha 1 sene olmamış evi niye satıyorsunuz demezler mi alıcılar bir problemi olduğu düşünülür. Onu geçtim sevdiğim sorunu olmayan mis gibi yerlestigim çiçek gibi evi niye bırakıyoruz?
Şimdi her gün her dakika gündem bu, yavaştan kavgaya başladık. Önce güzel dille anlattım saçma olduğunu, şimdi kestirip atıyorum daha 1 yıl geçmeyen evi satıp elimde bavul gezemem diye ama en fazla yaz sonuna kadar dururuz sonra kendini hazırla diyor.
Paranoya yapıyor dedim, takıntılı dedim, gitsek gittigimiz yerde de aynısı olacak gibi geliyor. Herkes kendi hayatında biz milletle kafayı bozmuş durumdayız.
Fikirlerinizi almak istiyorum böyle iş mi olur? Çok saçma değil mi? Ben mi yanlış düşünüyorum?
Ben 30 yaşındayim 3 senelik evliyim, çocuğumuz yok. Eşim 40 yaşında, uzun bir ilişki sonrasinda evlendik geçen yıl da evimizi aldık şükür. Yaklaşık 7 aydır oturuyoruz. Ev en üst kat. Alt katta 3 daire var.
İkimiz de çalışıyoruz güzel islerimiz var sabah gidip akşam dönen insanlarız, e çocuk da olmayınca zaten akşam en fazla mutfakta yemek yapma, salonda film izleme sesi oluyor. Evde terlik bile çok giymeyiz kalın tabanlı çorap giyeriz ki aşağıya ses olmasin.
Ama eşim komşularla kafayı bozdu. İnsanlık hali elimizdenden bişey yere düşse ve sonrasında alt kattan herhangi bir ses gelse "bak bak görüyor musun bize tepki yapıyorlar, az önce düşürdük ya karşılık ses yapıyorlar" diyordu.
Apartmanda duvarlar kağıt gibi o yüzden yatak odasında falanda çok çok çok dikkatliyiz ama eşim bunlar kesin bizi dinliyor diyor.(bu yüzden cinsel hayatımız da berbata doğru ilerliyor, sürekli dikkati dağılıyormus) Alt katta yaşlı birileri ve öğrenciler var. Yahu herkesin kendi hayatı var niye dinlesinler ses mi yapıyoruz sanki diyorum, yok. Bak bunlar bizi şikayet ediyor olabilir diyor, rahatsızlık veriyorsak kapımıza gelip güzellikle söylerler biz de daha dikkat ederiz ama doğmamış çocuğa don biçmek seninki diyorum, sen beni ciddiye almıyorsun diyor bu sefer. (Çünkü ciddiye alınacak tarafı yok yani parmağımin ucunda yürüyorum evde, daha önce üst kat komşunun terliği koşması çok çektiğimiz için fazlasıyla dikkatliyiz de napayım uçayim mi evde?)
Lafı uzattım ama şimdi de ben bu evden soğudum, ben burada tedirginim, ben bu evde mutsuzum demeye başladı. Böyle ömür mü geçer, nefes alsak duyuluyor falan diyor. Komşularla pandemi dolayısıyla en fazla kapıda karşılaşsak selamlaşma oluyor tabii ki ama çok sıcak davranıyorlar, hiçbir şikayet yok, genelde yaşlı insanlar çoğu, evimi çok seviyorum, içine çok olmasa da tadilat yaptırdık biraz borcu da var. Her yere yakın güzel de bir semt. Ki eşimle ayıla bayıla aldık evi. Yıllardır istediğimiz semt eşimin yabancısı olmadığı ailesine yakın sayılan bir yer. Benim ailem farkı şehirde zaten.
Şimdi bu evi satalım yine yakınlarda başka ev alalım diye tutturdu. Ev almak satmak kolay değil, taşınması şusu busu gereksiz bir ton masraf. Daha 1 sene olmamış evi niye satıyorsunuz demezler mi alıcılar bir problemi olduğu düşünülür. Onu geçtim sevdiğim sorunu olmayan mis gibi yerlestigim çiçek gibi evi niye bırakıyoruz?
Şimdi her gün her dakika gündem bu, yavaştan kavgaya başladık. Önce güzel dille anlattım saçma olduğunu, şimdi kestirip atıyorum daha 1 yıl geçmeyen evi satıp elimde bavul gezemem diye ama en fazla yaz sonuna kadar dururuz sonra kendini hazırla diyor.
Paranoya yapıyor dedim, takıntılı dedim, gitsek gittigimiz yerde de aynısı olacak gibi geliyor. Herkes kendi hayatında biz milletle kafayı bozmuş durumdayız.
Fikirlerinizi almak istiyorum böyle iş mi olur? Çok saçma değil mi? Ben mi yanlış düşünüyorum?