- 29 Ekim 2015
- 1.502
- 2.980
- 133
- Konu Sahibi andromeda-80
- #1
Merhaba arkadaşlar,
Uzatmadan konuya geçeyim. Eşim geçtiğimiz günlerde terfi aldı, maaşı da yükseldi haliyle. Evliliğimiz boyunca maddi manevi çok zorlu süreçlerden geçtik, her zorluğu paylaştık. Yeri geldi dertleştik, yeri geldi kavga ettik ama her zorluğu birlikte göğüsledik.
Ne var ki bu yeni durum onu şirket içindeki pozisyonu açısından manevi olarak doyurması gereken ve bizim ailemizi de maddi olarak çok mutlu etmesi gereken bir haber. Ben heyecanlandım, tebrik ettim tabi, kutlayalım bunu falan dedim ama eşimde tık yok, konuşalım diyorum geçiştiriyor. Heyecanı yok, sevinci yok. Hiçbirşey yokmuş gibi davranıyor. İşyerindeki arkadaşları da söylemişler bunu, terfi aldın sevinmiyorsun diye.
Derdini sıkıntısını paylaşırken sıkıntı yok, sevinci paylaşamıyor adam. Eee sevinilecek durumları paylaşamayacaksak bugünleri niye bekledik ki yıllarca? Bu heyecanı birlikte yaşayıp sevincimizi doya doya yaşayalım isterdim. Tüm çileye ortak olan ben bu kadarcık oh demeyi haketmedim mi yani? Eşimle bir gün iyi bir haber alamayacak mıyız derdik. Eee aldık işte sevinsek ya beraber...
Adam sevinmeyi unutmuşum galiba diyor, o hayat enerjisi dedikleri şey yok gibi. Hayal kurmak istemiyor, gelecek planı yapmak istemiyor, birikim yapmayı konuşmak istemiyor. Günlerdir bu konuyu konuşmayı erteliyor. Sıkıcı sıkıcı oturuyoruz en günlük halimizle hiçbirşey yokmuş gibi. Gencecik adamın 70 lik dede gibi içi geçmiş bir psikolojide olması çok sinir bozucu. Ben onu bu psikojiden uzaklaştırmak için ne yapabilirim? Bir fikriniz var mı?
Uzatmadan konuya geçeyim. Eşim geçtiğimiz günlerde terfi aldı, maaşı da yükseldi haliyle. Evliliğimiz boyunca maddi manevi çok zorlu süreçlerden geçtik, her zorluğu paylaştık. Yeri geldi dertleştik, yeri geldi kavga ettik ama her zorluğu birlikte göğüsledik.
Ne var ki bu yeni durum onu şirket içindeki pozisyonu açısından manevi olarak doyurması gereken ve bizim ailemizi de maddi olarak çok mutlu etmesi gereken bir haber. Ben heyecanlandım, tebrik ettim tabi, kutlayalım bunu falan dedim ama eşimde tık yok, konuşalım diyorum geçiştiriyor. Heyecanı yok, sevinci yok. Hiçbirşey yokmuş gibi davranıyor. İşyerindeki arkadaşları da söylemişler bunu, terfi aldın sevinmiyorsun diye.
Derdini sıkıntısını paylaşırken sıkıntı yok, sevinci paylaşamıyor adam. Eee sevinilecek durumları paylaşamayacaksak bugünleri niye bekledik ki yıllarca? Bu heyecanı birlikte yaşayıp sevincimizi doya doya yaşayalım isterdim. Tüm çileye ortak olan ben bu kadarcık oh demeyi haketmedim mi yani? Eşimle bir gün iyi bir haber alamayacak mıyız derdik. Eee aldık işte sevinsek ya beraber...
Adam sevinmeyi unutmuşum galiba diyor, o hayat enerjisi dedikleri şey yok gibi. Hayal kurmak istemiyor, gelecek planı yapmak istemiyor, birikim yapmayı konuşmak istemiyor. Günlerdir bu konuyu konuşmayı erteliyor. Sıkıcı sıkıcı oturuyoruz en günlük halimizle hiçbirşey yokmuş gibi. Gencecik adamın 70 lik dede gibi içi geçmiş bir psikolojide olması çok sinir bozucu. Ben onu bu psikojiden uzaklaştırmak için ne yapabilirim? Bir fikriniz var mı?