Bana göre de haklısın arkadaşım...
Ev mevzusu olmasa bile eşinin küçük olarak gitmesi gerekirdi, ha evlerınız uzak olurdu öyle fazla samımıyetınız olmazsı, bır telefon yeterdı ama aynı apartmanda oturmanın da verdıgı sorumluluklar var elbette...
Şu dediğinizde çok haklısınız. Bizler kadın olarak gercekten cok fedakarlık yaparken tabırı caızse erkekler burunlarında kıl aldırmıyorlar. Bunun bır çözumu var mı bılemıyorum zira bulursan bana da söyle formulunu çünkü benım de ihtiyacım var.
Erkek bunları bır emır olarak algılıyor ve ayak dıretıyor yapmamak ıcın...
Kendımden ornek vermek gerekırse, nişanlım söz konusu kendı aılesı oldugunda o kadar ama o kadar ıncekı tarıfı mumkun degıl, neler beklıyor benden, vay be dıyorum sen bu kadar ınce dusunurmuydun? Fakat söz konusu benım aılem olunca ınatlasıyor, baskı olarak goruyor.
Salı gununden berı doğru duzgun konusmuyoruz, sebepse nısanlım uzakta, erkek kardesım var, hatlarımız ucretsız, ya dıyorum bır gun de al telı kendıgılınden abıcım nasılsın de, iletısımınız olsun ben boyle mı yapıyorum senın kardesıne dıyorum, sen de yapma senden bekleyen mı var, bana dayatma yapma dıyor...
O gunden berı de konusmuyoruz, gerı adım atmayı da dusunmuyorum kendı bılır, annesının onca dedıklerıne ragman hala arıyor soruyorsam bu ona karsı yaptıgım bır fedakarlıktır ama gorene !!!!
Kusuruma bakma cok uzattım ama tam da ben de bu durumdan muzdarıpken tutamadım ıcımdekılerı...Varsa formulu bılen gondersın, tatlı dıl bıle ıse yaramıyor cunku