İyi akşamlar. Nerden başlayacağımı bilmiyorum ve çok bıkmış hissediyorum. Bugün yaşadığımız olayı anlatarak başlayayım. Hava güzel olduğu için kızımı parka götürdük. Kızımla oynadım. Eşimde yanımızda. Tahterevalliye binmek istedi kızım. Eşime yardımcı olmasını söyledim. Eşim tahterevalliye elini sürmedi. Dirseğiyle oynattı. İnsanlarda bakıyorlar. Bana davranışı çok saçma geldi. Sonuçta çocuk her yere dokunuyor. Neden onu getirdik o zaman. Parktan çıkarken kolonya süreceğiz elimize dedim. Onun bu davranışı saçma geldi çünkü, temas nedeniyle karantinada olan amcasının karantinası bitmeden yazın köyde yanına gitti. Ben de maske takıyorum diye yanlış anlarlar. Onlarda bişey yok. Karantinaları bitiyor dedi. Yani tutarsız bu konuda. Hep hassas olsa anlayacağım. Ben söylenince, hep beni eleştitiyorsun falan diye kızmaya başladı. Arabaya doğru giderken sesini yükseltmeye başladı. Yakınımızdaki insanlar bize baktılar bu arada. Ben de napıyorsun, insanlar bakıyo falan dedim. Elindeki çantayı fırlattı arabaya doğru. Yani bi öfke krizi. Çok utandım. Ve biz bunu ilk kez yaşamıyoruz. Sonrasında ben bu utanç dolu anı yaşamanın üzüntüsüyle ağzıma geleni söylüyorum. O önce senin yüzünden, sen adamı çıldırtırsın falan diyo. Sonra sessiz kaliyo. Evin içinde gayet yapıcı ve uysal davranıyo. Zaman geçince özür diLiyor. Ama ben ondan çok uzaklaştım. Ve bu son bulmuyor. Ben ailemde, arkadaşlarımda, çevremde böyle rezillik görmedim. Yaşamadım. Çok ağırıma gidiyor. Onun ailesi için çok normal. Sonradan gördüğüm. Köyün ortasında kavga kıyamet. Sonra hiçbişey olmamış gibi yaşarlar. Kardeşlerinin de öfke patlamalarını gördüm.
Şimdi ne hissedeceğim ne yapacağım bilmiyorum. Var mı bunun çözümü? İçimden hiçbirşey gelmiyor artık.
Kızımla yalnız kalınca konuştum. Herkes tartışabilir, sorun yaşayabilir. Ben babana dışarıda böyle davrandığı için kızgınım dedim. Öyle akıllıki. Bunlara şahit olduğu için de çok üzgünüm.