Eşimle boşanıp, ailemle evlenecekmişim gibi, daha kötü daha kötü

allice .!.:

İki hafta önce benim ailemin yanına gelmiştik. Üçüncü gün eşim eften püften bir sebeple kavga çıkarıp, anneme, babama ve kardeşime bağırdı. Sonra bavulunu alıp gitti. Giderken de "sen istediğin zaman gel" dedi. On gün oldu. İki kere aradı, kısa öz konuşmalar, Nerdesiniz? Ne yapıyorsunuz? gibi.

Ben de zaten boşanmayı düşünüyordum (Bana hakaret ediyor ve yavrumuzu dövüyordu vs.). Gittim iki avukat, pedagog ve kendim için de psikologla görüştüm. Aldığım kararın olumlu bir karar olduğunu filan söylediler.

Neyse gelelim aileme. Annem bende acayip bir suçluluk psikolojisi yarattı. Sürekli kızımın tavırlarını anlatıp, "boynunu büktün şu çocuğun, yarın senden hesap soracak" gibi söylemleri kendimi acayip kötü hissettiriyor. Babam ise "gelip seninle yaşarım" diyor ki babam kocamdan beterdir, çocukluğumda dayağını yemediğim gün yoktu, kızıma da el kaldırmışlığı var.

Annem bunu bildiğinden yada babamı kendi başından atma çabasıyla "tabi tabi, dul kadın olacaksın, babanla yaşarsın" diyor.

Kafayı yiyeceğim. Şeytan diyor otur oturduğun yerde. Kocamı boşasam ailemle evlenecekmişim gibi geliyor. Yaşadıkça, hatırladıkça da kocam beyaz atlı prens gibi duruyor. Terk edecekse o etsin, belki de çoktan etti de benim haberim yok. Tamam maddi anlamda aileme mecbur değilim ama manevi anlamda?

Genişletmek için tıkla...

allice .!.:

İki hafta önce benim ailemin yanına gelmiştik. Üçüncü gün eşim eften püften bir sebeple kavga çıkarıp, anneme, babama ve kardeşime bağırdı. Sonra bavulunu alıp gitti. Giderken de "sen istediğin zaman gel" dedi. On gün oldu. İki kere aradı, kısa öz konuşmalar, Nerdesiniz? Ne yapıyorsunuz? gibi.

Ben de zaten boşanmayı düşünüyordum (Bana hakaret ediyor ve yavrumuzu dövüyordu vs.). Gittim iki avukat, pedagog ve kendim için de psikologla görüştüm. Aldığım kararın olumlu bir karar olduğunu filan söylediler.

Neyse gelelim aileme. Annem bende acayip bir suçluluk psikolojisi yarattı. Sürekli kızımın tavırlarını anlatıp, "boynunu büktün şu çocuğun, yarın senden hesap soracak" gibi söylemleri kendimi acayip kötü hissettiriyor. Babam ise "gelip seninle yaşarım" diyor ki babam kocamdan beterdir, çocukluğumda dayağını yemediğim gün yoktu, kızıma da el kaldırmışlığı var.

Annem bunu bildiğinden yada babamı kendi başından atma çabasıyla "tabi tabi, dul kadın olacaksın, babanla yaşarsın" diyor.

Kafayı yiyeceğim. Şeytan diyor otur oturduğun yerde. Kocamı boşasam ailemle evlenecekmişim gibi geliyor. Yaşadıkça, hatırladıkça da kocam beyaz atlı prens gibi duruyor. Terk edecekse o etsin, belki de çoktan etti de benim haberim yok. Tamam maddi anlamda aileme mecbur değilim ama manevi anlamda?

Genişletmek için tıkla...

allice .!.:

İki hafta önce benim ailemin yanına gelmiştik. Üçüncü gün eşim eften püften bir sebeple kavga çıkarıp, anneme, babama ve kardeşime bağırdı. Sonra bavulunu alıp gitti. Giderken de "sen istediğin zaman gel" dedi. On gün oldu. İki kere aradı, kısa öz konuşmalar, Nerdesiniz? Ne yapıyorsunuz? gibi.

Ben de zaten boşanmayı düşünüyordum (Bana hakaret ediyor ve yavrumuzu dövüyordu vs.). Gittim iki avukat, pedagog ve kendim için de psikologla görüştüm. Aldığım kararın olumlu bir karar olduğunu filan söylediler.

Neyse gelelim aileme. Annem bende acayip bir suçluluk psikolojisi yarattı. Sürekli kızımın tavırlarını anlatıp, "boynunu büktün şu çocuğun, yarın senden hesap soracak" gibi söylemleri kendimi acayip kötü hissettiriyor. Babam ise "gelip seninle yaşarım" diyor ki babam kocamdan beterdir, çocukluğumda dayağını yemediğim gün yoktu, kızıma da el kaldırmışlığı var.

Annem bunu bildiğinden yada babamı kendi başından atma çabasıyla "tabi tabi, dul kadın olacaksın, babanla yaşarsın" diyor.

Kafayı yiyeceğim. Şeytan diyor otur oturduğun yerde. Kocamı boşasam ailemle evlenecekmişim gibi geliyor. Yaşadıkça, hatırladıkça da kocam beyaz atlı prens gibi duruyor. Terk edecekse o etsin, belki de çoktan etti de benim haberim yok. Tamam maddi anlamda aileme mecbur değilim ama manevi anlamda?

Genişletmek için tıkla...

allice .!.:

Maddi olarak sorunum yok çok şükür. Ancak ailem mahkemeye götürebileceğim tek tanık. Köprüyü geçene kadar ayıya baba diyim diyorum ya 2-3 sene sürer benim dava.
Ben annemin davranışlarına anlam veremiyorum. Sanki boşanacak olan oymuş gibi sürekli ağlıyor, bağırıyor, bana ve eşime beddualar ediyor. Başka yolu var mı diye soruyorum. Sende de hata var'la başlayan cümleler kuruyor. Hatam ne diyince tek bir şey de bulamıyor, vardır elbet diyip geçiyor. Çocuğumu da işin içine sokunca kendimi acaip kötü hissediyorum.
Çok mu zor bir sırtımı tıpışlayıp "geçicek bunlar, daha iyi olacak" demek!

Genişletmek için tıkla...

edayolcu .!.:

eger bosanmak istiyorsan ailenin tanikligina ihtiyacin yok ki, kötü muamele ve çocuga siddet zaten bosanmak için yeterli gerekçeler, tanigin olmasa dahi bosanirsin, ekonomik özgürlügün de varsa çocugun ile kendinize yeni bir hayat kurarsin, kimseye de ihtiyac1n olmaz.

Genişletmek için tıkla...