Şuan sizinle alakalı en tuhaf detaylardan biri de 2 bin mesaj boyunca anlatılmaya çalışılan çocuğun haklarını ve hatanızı anlamış olmanızdan dolayı değil, adamı kaybetme korkusundan diş sıkarak kabul etmeniz.
Biri bir akıl versin onu yapayım diyordunuz; ben samimiyetle kabul etmeye dair çaba harcayana kadar çocukla alakadar olmamanız gerektiğini düşünüyorum. Hem çocuk açısından, hem kendi açınızdan.
Annesi zaten size gelmesini kabul etmiyor. Doğru olanda bu, ama kızınizıda gönderin dısarıda babaları ile vakit geçirsinler. Siz bir süre alakadar olmayın.
Orada sağlıklı bir yapı kurulacak zaten. Mesele siz dahil olduğunuzda çığrından çıkıyor.
Bu arada terapiye başlayın. Gerçekleri manipüle etme şekliniz bana göre korkunç boyutta.
Üç yasinda bir çocuğun kurmalı oyuncak gibi kurulup saati gelince anne diye ağladığını zannediyorsunuz.
Bakın benim 1.5 yaş ile 3 yaş arasında bir yerde kesit kesit canlı anılarım var. Düşündüğüm, hatta hayal ettiğim bazı basit şeyleri hatırlıyorum. Gerçekten basit ve düz yani, iddianız o çocuk için çok kompleks ve inandırıcılıktan uzak. Siz annesinin programladığı bir ajan olarak görüyorsunuz.
Truva atı benzetmesi yapilmıstı sizin çocuğunuz için. Tam tersi o çocuğa bu muameleyi yapıyorsunuz.
Neyse, asıl fikrim; sizin ciddi bir tedavi sürecine ihtiyacınız var. Eşinize gelince bunca tantanaya zerre değmeyecek birisi.
Çok yıpranacak ve yıpratacaksanız -ki bence öyle görünüyor- ayrılmanız gerektiğini düşünüyorum. Bazen en kolay, en basit yolu seçmek gerekir.
Adam nasıl sizden vazgeçti, sizde ondan vazgeçin.