Merhaba arkadaşlar, bu saatte efkarlandım ve yazmak istedim. Biraz uzun tutabilirim, uzun yazı okumak istemeyenleri buradan uyarmış olayım :)
Erkek arkadaşımla yaklaşık 3 yıllık ciddi düşündüğümüz bir ilişkimiz vardı, 1 ay önce ayrıldık. Kötü mü ayrıldık iyi mi ayrıldık yorumu kişiden kişiye değişse de bence kötüydü. Sebebini de söyleyeyim. Erkek arkadaşım aslında iyi biridir, sadece bazı konularda fikir ayrılıklarımız çoktu. Mesela beni ablasıyla tanıştırmıştı. Ablasının buluşacağımız yere yaklaşık 2-2.5 saat geç gelmesi ilk falsosuydu, güya yanlış otobüse binmiş falan ama gayet merkezi bir yerde buluştuk. Bahane gibi geldi sonradan nedenini anlayacaksınız. Erkek arkadaşım bize kahve almaya gittiği zaman bir sessizlik oldu ben de "Nasılsın, iyi misin, iş hayatın nasıl gidiyor, işe başlamışsın" gibi ilgilenmeye çalıştım. Kısa kısa cevaplar verdiği gibi, aldı eline telefonu, öyle oturdu telefonla konuştu başka bir arkadaşıyla. Bozuldum şahsen, en azından bana da bir "Sen nasılsın" demek zor değil diye düşünüyorum. Erkek arkadaşım masaya geldikten sonra da telefonu kapatıp sanki çok ilgiliymişçesine muhabbet etti ama tabi göz teması hiç kurmadığını ve erkek arkadaşım konuştukça konuştuğunu söylemeliyim.
Ben bir hata yaptım ve ablasının yaptıklarından rahatsız olduğumu belirttim. Ama inanın çok kibar bir şekilde belirttim. Bana inanmadı, ilk ablasının çok utangaç olduğunu söyledi, sonra eve gittiklerinde ailesine benden için "çok iyi bir kız" olduğumdan bahsettiğini söyledi. Eee, yani "kötü kız" diyecek hali yok ya, hem de ilk tanışmamız yani kız daha bir "Nasılsın" bile demeyi çok gördü, baya bozulmuştum. Bunun üzerine "Şimdiden gelin-görümceliğe başladın, ben ailemi savunurum" falan diye beni telefonda ağlattı. Sonradan "Olabilir ablam utanmıştır" falan dedi ama bana hak vermedi bu konuda. Bu ilk falsomuz oldu.
Bu olaydan sonra bana bir soğuma geldi. Ablasının beni sevmediğine açıkçası ben emin gibiyim. İleride doldurabilir, eski sevgilim de dolduruşuna gelebilir. Ablasını eleştirdiği zamanları oluyor, ablasının ciddi yalanlarını falan yakalamışlığı da var. Ama ileride bundan daha ciddi durumlar yaşandığında erkek arkadaşım arkamda durur muydu? Bilmiyorum.
Şu sıralar benim için önemi olan bir sınava çalışıyorum, bir yandan da iş hayatım var. Yoğun çalışıyorum ve baya stres içindeyim. Erkek arkadaşıma da vakit ayıramamıştım. O da inatla buluşmak, görüşmek istiyordu. Bense işten dönüp akşam harıl harıl ders çalışıp vurup kafayı yatıyorum. Cidden stresliyim. Erkek arkadaşım da gidip annemi aramış "Astoria benimle ilgilenmiyor, ben yanında olmak istiyorum, olmuyor" falan demiş. Ben de sinirlendim, sürekli aramızda bir kavga ya da soğukluk olduğunda annemi ya da yakın arkadaşlarımı arayıp benden yakınmayı huy edinmişti bir aralar. Sıkı kavga etmiştik, yine başladı diye sinirlendim, bir güzel kavga ettik o gün. 2 gün konuşmadık, 2 gün sonra beni bütün sosyal medya hesaplarından sildi, telefonumu da silmiş. Doğru düzgün oturup bir ayrılık konuşması bile yapamadık yani, bu da içime oturuyor.
Ne yalan söyleyeyim, seviyorum onu. Bunlar dışında da bir sorunumuz olmadı, bana karşı hep ilgili olmuştur. Ama bu son olaylar yüzünden bu hale geldik. Özlüyorum şu aralar. Ama ben arayan taraf olursam bunları sindirdiğim anlamına mı gelir, daha kötü olaylar yaşanır mı, daha çok tepeme biner mi, daha çok yıpranır mıyım, bunları düşünüyorum. Siz ne dersiniz?
Bu yazının sonuna gelen herkesi gözlerinden öperim. Kusuruma bakmayın, yorumlarınız çok değerli. Şimdiden teşekkürler :)
Astoria
benim exinde ailesi son derece umursuz insanlardı ailesinin yapmadığı şeyleri yaptım onun yaptığı düşündüğü şeyleri ailesi düşünmüyordu onu önemsemiyorlardı hayatındaki insan olarak bunu ona söyledim kötü ben oldum. Böyleleri düzelmez. Sana engel olmak için değil bu dediklerim elbette dönersen de sen yaşayıp göreceksin benimkiler sadece örnek ve öneri 
