Günlerdir bu konuyu açıp açmamayı düşünüyorum. Ama o kadar kötüyüm ki artık en azından derdimi dökmek ve belki çare bulabilmek için yazmaya karar verdim. Eşimle 3 yıl evli kaldık, haziran ayında da resmen boşandık. İlk günler kolaydı, zaten ona çok öfkeliydim bana o kadar çok haksızlık yapmıştı ki. Burada bir konu açmıştım, orada anlattım. eşim beni ilk ayrı yaşamaya başladığımızda yani nisan gibi aramaya başlamıştı ama barışma isteği yoktu hatır sorar gibiydi. Şimdi anlıyorum ki belki de barışmak için yokluyordu beni ama ben ona çok öfkeliydim ve tersledim hep soğuk konuştum. Boşanmamızdan beri yani iki aydır beni bir kere bile aramadı ama mutsuz olduğunu duyuyorum.
Belki bana önüme bakmamı söyleyeceksiniz ama çok zor, 3 yıllık evliliğimi çöpe atamıyorum, onu halen seviyormuşum. Yeni mi anladın diyeceksiniz, belki evet belki hayır. Ama anladım ki ben aslında onu sevmekten vazgeçmemişim, sevgimi bastırmışım. Onun beni hala sevip sevmediği de önemli tabi. Biz evleri ayıralı aylar oldu, 2 aydır da boşanmış durumdayız. Sevse arardı belki, hayatında başka biri yok bunu da biliyorum. Neden aramıyor yoksa sevmiyor mu vaz mı geçti demiyor da değilim. Yani mantığımın sesini de dinliyorum inanın ki. Ama şunu biliyorum, o beni zamanında o kadar çok sevmişti ki, şu an soğumuş da olsak hisleri bir anda bitmez, bitemez, beni düşünüyor mudur özlüyor mudur sizce? Tekrar barışmak istiyor mudur o da? Daha önce hayatta barışmam diyordum ama artık günlerim geçmiyor, çok canım yanmaya başladı. Yemek yiyemiyorum, her gece uykusuzum, onsuz mutlu olamıyorum. Tanışıp görüşmek isteyenler oldu ama hiç kimse o değil, ben başka kimseyi sevemem onun kadar. Psikoloğa da gidiyorum ama sevgimi söküp atamıyorum ki. Ne yapmam gerek ne olur fikir verin bana. O kadar mutsuzum ki. Beni hiç aramıyorken ve onunla hiç görüşmüyorken ben ne yapabilirim? Böyle elim kolum bağlı beklemeli miyim bir gün arar diye yoksa belki bir mesaj ya da bir telefonla ben mi adım atmalıyım? Ama kendimi küçük düşürmekten de korkuyorum, boşanırken o kadar yıprattı ki beni ve kötü ayrıldık, ben hep gurursuz oldum onun gözünde. Çünkü evliliğimi kurtarmaya çalışan bendim, onun burnu kaf dağındaydı. Şimdi ben tekrar uğraşan çabalayan olmak istemiyorum. Ama onsuz da olamıyorum, çok çaresizim, ölmeyi düşünüyorum artık...
Belki bana önüme bakmamı söyleyeceksiniz ama çok zor, 3 yıllık evliliğimi çöpe atamıyorum, onu halen seviyormuşum. Yeni mi anladın diyeceksiniz, belki evet belki hayır. Ama anladım ki ben aslında onu sevmekten vazgeçmemişim, sevgimi bastırmışım. Onun beni hala sevip sevmediği de önemli tabi. Biz evleri ayıralı aylar oldu, 2 aydır da boşanmış durumdayız. Sevse arardı belki, hayatında başka biri yok bunu da biliyorum. Neden aramıyor yoksa sevmiyor mu vaz mı geçti demiyor da değilim. Yani mantığımın sesini de dinliyorum inanın ki. Ama şunu biliyorum, o beni zamanında o kadar çok sevmişti ki, şu an soğumuş da olsak hisleri bir anda bitmez, bitemez, beni düşünüyor mudur özlüyor mudur sizce? Tekrar barışmak istiyor mudur o da? Daha önce hayatta barışmam diyordum ama artık günlerim geçmiyor, çok canım yanmaya başladı. Yemek yiyemiyorum, her gece uykusuzum, onsuz mutlu olamıyorum. Tanışıp görüşmek isteyenler oldu ama hiç kimse o değil, ben başka kimseyi sevemem onun kadar. Psikoloğa da gidiyorum ama sevgimi söküp atamıyorum ki. Ne yapmam gerek ne olur fikir verin bana. O kadar mutsuzum ki. Beni hiç aramıyorken ve onunla hiç görüşmüyorken ben ne yapabilirim? Böyle elim kolum bağlı beklemeli miyim bir gün arar diye yoksa belki bir mesaj ya da bir telefonla ben mi adım atmalıyım? Ama kendimi küçük düşürmekten de korkuyorum, boşanırken o kadar yıprattı ki beni ve kötü ayrıldık, ben hep gurursuz oldum onun gözünde. Çünkü evliliğimi kurtarmaya çalışan bendim, onun burnu kaf dağındaydı. Şimdi ben tekrar uğraşan çabalayan olmak istemiyorum. Ama onsuz da olamıyorum, çok çaresizim, ölmeyi düşünüyorum artık...