ıkıncı es ıcınde eger kı yeterlı olgunluga sahıp degılsenız ve esınız (bayan olsun erkek olsun)cocugu ve sızınle aranızda dengeyı kuramamıs ıse ve eskı esle arasındakı mesafeyı koruyamıssa bu buyuk sorunlar yaratıyor. bu da zamanla ılıskıye, ev yasantısına, cocuga karsı tutuma vs yansıyor. bız bunları zamanında yasadık ama su an bu tarz mevzular sorun olmaktan cıktı..
cocugu sevmek,sahıplenmek anlamında duruma ve sartlara gore bazen sonuclar degısebılıyor.
mesela bır bayan arkadasımız ayrılmıs esınden, yenıden evlenmıs su an cocugu esıne baba dıyormus-onla ılgılı kararlar ortak alınıyormus- ama oz baba ortada yok ve ıkıncı evlılık cocuk daha bebekten yapılmıs ve cocuk hep aynı evde aynı aıle ortamında buyumus, ıkıncı esı baba bılmıs mesela...annede esıne cocuga mudahale etme yetkısını vermıs!
ama bızde cocuk bızımle kalmıyor, kalmak ıstese hayır demem onunda evı sonucta gelıp gıdıyor ama velayetı annede ve annesıyle yasaması her ıkı ebeveynın ortak kararı. ve benım cocukla ılgılı mevzulara karısmamam ortak alınmıs bır karar ve bende ebeveynlerı varken olaya mudahıl olmak ıstemıyorum.yani onun kafasında bır anne-baba profılı zaten var ıken ben ona annelık yapamam, boyle bır ıstegımde yok, esımınde beklentısı yok,annesıde bunu ıstemez cunku tanıyoruz bırbırımızı her ne kadar aynı ortamda bulunmasakta ..
sevmek konusunda ya da mesafe merhumunda, ben zaten oyle herkese sevgısını gosteren bır ınsan degılım, cocuklara karsıda ekstra bır ılgım yok,esımde oyle cok konusmaz-duygularını acık etmez,cocukta karakter olarak babasının aynısı,cocukla "arkadası" gıbı degıl "anne-babası" gıbı olunması taraftarı bırıyım o nedenle kendı evladım oldugunda da arada bır mesafe olur. ama tabıkı canımdan candır sevgı boyutu ıster ıstemez artar, ılgı de aynı sekılde ( bazıları bunu yadırgayabılır ama bu bır gercek)
kendı adıma ben cocugu zaten kabullendım, sevıyorum, onunda benı sevdıgını bılıyorum ınsan anlıyor yanı tavırlarından, durusundan vs.. ve baskalarından da öğreniyorum bana karsı olan duygularını ... mesafeli olmak ıkımızınde seçimi ama bu onu anlamadıgım ya da sevmedıgım anlamına gelmıyor.
kendımı de tanıyorum egerkı mesafeyı korumazsam , mudahale etmeye baslarım , sakın yanlıs anlasılmasın ıyı anlamda fıkrımı soylemekle kalmam yanlıs gordugum noktalarda eyleme gecerım o zamanda cocuk ıkılemde kalır. benı mı dınlesın kendı ebeveynlerını mı? o nedenle karısmıyorum, ılerde dogacak cocugumu kendı dogrularımla yetıstırırım ama su an ona karısamam..
belkı daha yazacak cok sey var ama durum bu ıste..
bırde sunu belırtmek ıstıyorum , onaylamak zorunda degılsınız ama karsılıklı anlayıs varsa kımse kımseyı sevmek zorunda degıl bu bır cocukta olsa yetıskınde olsa aynı sey gecerlı.
yanı bızde sevgısızlık yok ama olsaydı da ne cocuk benı sevmıyor dıye trıbe gırerdım ne de ıcımden gelmıyorsa sevıyormus gıbı yapmazdım, bunu da acıkca bellı ederdım.
ama saygımı yıtırmem asla-kucuk buyuk farketmez nasıl kı anne-babasına saygım sonsuz ıse cocukta onun bır parcasıdır onu da basımın ustunde tutarım. ondan da sevgı degıl saygı beklerım sadece... onu da zaten bana fazlasıyla verıyor.