Hatırlayanlar bilir, düğünüme bir ay kala nişan attığımı. Beni atandığım şehirde iki sene evli bir şekilde keyfine yalnız bırakan eski nişanlımı, habersiz kredi çekip araba alan, benim maaş kartıma el koymak isteyen, evlilik sözleşmesi imzalamak isteyen, nikahtan sonra iş işten geçmiş elimi hiçbir şeye sürmem Kınaya karışmam diyen, ailesinin sözüyle hareket eden karaktersiz eski nişanlımı hatırlayan olur muhakkak. Nişanı atmakla o kadar doğru bir karar vermişim ki kızlar. Babam bohçaları gönderdikten on gün sonra beni aradı. Ve bana, Doğuda çalıştığı sürede boşlukta olduğunu kendini yalnız hissettiğini takılmak için benimle konuştuğunu söyledi. Kendi memleketine geçince de keyfi yerine geldiğini artık hiçbir şeyi sallamadığını ifade etti. Kendimi o kadar aşağılanmış hissettim ki.. çok gurur kırıcıydı sözleri. Ne biçim insan için emek vermişim nişan yapmışım ben. Hayatımdaki en büyük pişmanlığım oldu. Şu an nefret ediyorum ondan. Benim karşıma da beni sahiplenen koruyan kollayan, gerçekten değer veren hissettiren biri çıkar mı acaba? Başta o da öyleydi bana gerçekten değer verdiğini hissediyordum davranışlarından. Hepsi yalan dolanmış. Kendi de söyledi başta gerçekten seni çok seviyordum ama çok soğudum senden dedi. Soğumasının sebebi de habersiz aldığı arabadan dolayı cıngar çıkarmışım !
Yeni birini tanımak istiyorum beklemeden , acaba normal mi bu düşüncem ? Aklımda kötü anıları dahi kalsın istemiyorum nefret duygusunu dahi hissetmek istemiyorum