merhaba kızlar, daha önceki konularımda sözlümde sorunlarımdan bahsetmiştim. olan oldu, söz atıldı
o kadar üzgünüm ki.. belki de böylesi daha hayırlıdır ama kafam karmakarışık. dertleşmek istiyorum sizlerle.
28 yaşındayım, sözlüm benim aile kurmam, anne olmam için son şansımdı
( içimi asıl yakan neden bu. annem de bunun farkındaydı, bana devamlı "sözlünü dört elle sıkı sıkı tut." derdi. biliyorum, diyeceksiniz ki 28 yaş nedir, 35'inde evlenenler var.. ama maalesefe ben hiçbir zaman 35'inde evlenen kadınlar gibi olamayacağımı biliyorum. 28 yaşımda özgüvenim sıfır, o yaşta daha beter olurum. sosyal ortamlarda pasifim, devamlı arka planda kalıyorum. doğru düzgün arkadaşım yok. arkadaş gruplarına girmek için yırtınıyorum, sessiz sakin olduğum için olmuyor
(
dolayısıyla benim aile kurmaya yönelik bütün özlemlerim, hayallerim bitti
( anne olmayı, çocuklarım olmasını o kadar istiyorum ki anlatamam. bebeğim olsun, onun gözlerimin önünde büyüdüğünü göreyim, annelik duygusunu tadayım, o kadar çok isterdim ki...
beni bekleyen gelecek gözümün önüne geliyor: 70 yaşına gelmiş, evinde yapayalnız yaşayan, sadece birkaç kedisi olan yapayalnız bir kadın.. içim acıyor, ölmek daha iyidir bundan diye düşünüyorum.
ayrıca günaha meyletmek istemiyorum. cinsellik, insanların yaşaması gereken duygulardan biri, ama evlilikle yaşanmasının doğru olacağını düşünüyorum. evde kaldığım için bunu da ömrüm boyunca yaşayamayacağım.
( 70 yaşına geldiğimde, 15 yaşında çocukların bile "kız kurusu" diye dalga geçmelerine maruz kalacağım.
zaten akrabalar benle ilgili dedikoduya çoktan başladı. benim için "okudu, meslek sahibi oldu da ne oldu?? bir evlenemedi, çocuk sahibi olamadı, yuvasını kuramadı" diyorlarmış
( napcağımı bilemiyorum. kızlar ben bu acıya nasıl dayanacağım?