- Konu Sahibi dertli_simge
-
- #101
tekrar merhaba, cevap yazan herkese tek tek teşekkür ediyorum.
kusura bakmayın, yapmam gereken şeylerden ötürü ancak bu saatte fırsat bulabiliyorum yazmaya.
bu evde kalma duygusu, evet canımı acıtıyor. hem de aile kurmayı ve bebek sahibi olmayı bu kadar çok isterken... ama daha da acısı neydi biliyor musunuz? sözlüm bile evde kaldığımın farkındaydı. biz ayrılmadan önce kavga etmiştik. ve sözlüm bana aynen şunları söyledi:
-ben evleneceğim kadını havada karada bulurum ! sen esas kendi derdine yan !
bu sözleriyle evde kaldığımı ima etti( ayrılmamak için yalvardım, intihar ederim dedim, kendimi arabanın altına atarım dedim, naparsan yap beni ilgilendirmez artık dedi ( tabi ailem de böyle düşünüyor. babam bile anneme "bizim kızın koca bulma şansı artık bitti" diyormuş (
tabi psikolojik destek almayı, bu ezikliğimi ve özgüvensizliğimi yenmeyi o kadar çok istiyorum ki anlatamam... ama korkuyorum kızlar. daha önce birkaç defa psikoloğa gitmeye teşebbüs ettim ama gittiğime gideceğime pişman oldum. beni azarlayanı da oldu aşağılamaya çalışanı da(( şimdi korkuyorum psikoloğa gitmeye de.
merhaba kızlar, daha önceki konularımda sözlümde sorunlarımdan bahsetmiştim. olan oldu, söz atıldıo kadar üzgünüm ki.. belki de böylesi daha hayırlıdır ama kafam karmakarışık. dertleşmek istiyorum sizlerle.
28 yaşındayım, sözlüm benim aile kurmam, anne olmam için son şansımdı( içimi asıl yakan neden bu. annem de bunun farkındaydı, bana devamlı "sözlünü dört elle sıkı sıkı tut." derdi. biliyorum, diyeceksiniz ki 28 yaş nedir, 35'inde evlenenler var.. ama maalesefe ben hiçbir zaman 35'inde evlenen kadınlar gibi olamayacağımı biliyorum. 28 yaşımda özgüvenim sıfır, o yaşta daha beter olurum. sosyal ortamlarda pasifim, devamlı arka planda kalıyorum. doğru düzgün arkadaşım yok. arkadaş gruplarına girmek için yırtınıyorum, sessiz sakin olduğum için olmuyor (
dolayısıyla benim aile kurmaya yönelik bütün özlemlerim, hayallerim bitti( anne olmayı, çocuklarım olmasını o kadar istiyorum ki anlatamam. bebeğim olsun, onun gözlerimin önünde büyüdüğünü göreyim, annelik duygusunu tadayım, o kadar çok isterdim ki... beni bekleyen gelecek gözümün önüne geliyor: 70 yaşına gelmiş, evinde yapayalnız yaşayan, sadece birkaç kedisi olan yapayalnız bir kadın.. içim acıyor, ölmek daha iyidir bundan diye düşünüyorum.
ayrıca günaha meyletmek istemiyorum. cinsellik, insanların yaşaması gereken duygulardan biri, ama evlilikle yaşanmasının doğru olacağını düşünüyorum. evde kaldığım için bunu da ömrüm boyunca yaşayamayacağım.( 70 yaşına geldiğimde, 15 yaşında çocukların bile "kız kurusu" diye dalga geçmelerine maruz kalacağım.
zaten akrabalar benle ilgili dedikoduya çoktan başladı. benim için "okudu, meslek sahibi oldu da ne oldu?? bir evlenemedi, çocuk sahibi olamadı, yuvasını kuramadı" diyorlarmış( napcağımı bilemiyorum. kızlar ben bu acıya nasıl dayanacağım?
merhaba kızlar, daha önceki konularımda sözlümde sorunlarımdan bahsetmiştim. olan oldu, söz atıldıo kadar üzgünüm ki.. belki de böylesi daha hayırlıdır ama kafam karmakarışık. dertleşmek istiyorum sizlerle.
28 yaşındayım, sözlüm benim aile kurmam, anne olmam için son şansımdı( içimi asıl yakan neden bu. annem de bunun farkındaydı, bana devamlı "sözlünü dört elle sıkı sıkı tut." derdi. biliyorum, diyeceksiniz ki 28 yaş nedir, 35'inde evlenenler var.. ama maalesefe ben hiçbir zaman 35'inde evlenen kadınlar gibi olamayacağımı biliyorum. 28 yaşımda özgüvenim sıfır, o yaşta daha beter olurum. sosyal ortamlarda pasifim, devamlı arka planda kalıyorum. doğru düzgün arkadaşım yok. arkadaş gruplarına girmek için yırtınıyorum, sessiz sakin olduğum için olmuyor (
dolayısıyla benim aile kurmaya yönelik bütün özlemlerim, hayallerim bitti( anne olmayı, çocuklarım olmasını o kadar istiyorum ki anlatamam. bebeğim olsun, onun gözlerimin önünde büyüdüğünü göreyim, annelik duygusunu tadayım, o kadar çok isterdim ki... beni bekleyen gelecek gözümün önüne geliyor: 70 yaşına gelmiş, evinde yapayalnız yaşayan, sadece birkaç kedisi olan yapayalnız bir kadın.. içim acıyor, ölmek daha iyidir bundan diye düşünüyorum.
ayrıca günaha meyletmek istemiyorum. cinsellik, insanların yaşaması gereken duygulardan biri, ama evlilikle yaşanmasının doğru olacağını düşünüyorum. evde kaldığım için bunu da ömrüm boyunca yaşayamayacağım.( 70 yaşına geldiğimde, 15 yaşında çocukların bile "kız kurusu" diye dalga geçmelerine maruz kalacağım.
zaten akrabalar benle ilgili dedikoduya çoktan başladı. benim için "okudu, meslek sahibi oldu da ne oldu?? bir evlenemedi, çocuk sahibi olamadı, yuvasını kuramadı" diyorlarmış( napcağımı bilemiyorum. kızlar ben bu acıya nasıl dayanacağım?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?