Esimi gorunce bambaska bir cins, baska bir irk bulmus, bir kita kesfetmis gibi heyecanlandim.
Lan dedim bu insan mi ışık hüzmesi mi, azcik sarilsam ya buna dedim.
Nirvanaya ulastim saydim.
Bana oyle bir bakti oyle bir bakti ki goz degil alev topuydu sanki.
Sanki bin yillik uykumdan uyandim.
Ogrenciydik, bir bardak cay icsek ikincisine para bulamazdik.
Ama o yoklukta dahi esim bir kez olsun cebinden gulunu eksik etmedi.
Kah ucuz bulur alirdi kah yurdunun bahcesinden koparirdi :)
Ama her gorusmemizde mutlaka bir gul ve sevdigim bir cikolata, sevdigim bir icecek vs o gun aklina ne gelirse, yaninda getirirdi.
Kendi dogum gununde dahi bana hediye alirdi.
Hala daha eve kenardan koseden yoldugu :) cicekleri getirir, ben cicege para verme, dedigim icin sanirim :)
Hala daha, once elimi tutar sonra bir hizla cebinden cikarir.
Yani eve her gelisini bayrammis gibi hissettirir benim gibi ruhsuz bir insana bile.
Kapi onunde baslar senligi.
Ki ben dedigim gibi gicik bir insanim.
Aksiyim, huysuzum.
Etrafimdaki bircok insanin mini minnacik huylarini dunyanin en bedbaht olayina maruz kalmisim gibi lanse ederim.
Esimi de hep boyle didiklemisimdir.
Bir gun burnumdan kil aldirmayan ben "bana nasil katlaniyorsun" dedim.
" Katlansaydim adina ask demezdim, asiklikta katlanma yoktur, nazin da kaprisin de cefan da sefan da hostur, derim" dedi.
Hala da hep bunu der.
Cunku ben tartisirken kiskirtmaya calisirim, kantarin topuzunu kacirirsam da pisman olurum.
Sirnastigimda ayni seyi der hala.
Etkilendigimi biliyor galiba :)
Neysecigime,
Gel zaman git zaman evlenelim, dedik.
Ama birtakim engeller vardi.
Iste o zaman fedakarlik boyutunu da gordum esimin.
Once cok sevdigi isinden vazgecti, birkac kademe dusuk bir mevkiye atamasini aldirdi.
Bu arada simdi bahsedemeyecegim birkac onemli saydigi seyden de fedakarlik etti.
Biz evlendik nihayetinde.
Simdi calisti, cabaladi eski isine geri dondu.
Ama bu arada bir gun senin yuzunden demedi.
Bir gun yuksunmedi.
Is stresiymis vay efendim sinav telasesiymis, bir gun bana yansitmadi.
Ben calismazken benim aileme de babam calismazken esim bakti.
Ben her sabah gozumu actigimda "gunaydin, gun simdi aydinlandi iste" diye sevgiyle sarilir.
Simdi bir de kizimiz var, esimi her sabah ya beni uyandirmadan kizimizi sallarken bulurum, ya da kahvaltimizi hazirlarken.
Geceleri ben emzirirsem o da gazini cikartmak icin uyanir.
Kizimizin emzirmek haric butun ihtiyaclarini giderir, ben biraz daha uyuyayim diye.
"Canlariimm" diyerek masaya cagirir.
Sofrayi da toplar gider.
Hasili kelam
Iste boyle bir adama her gun asik olunur.
Tarkani begenmiyorum zaten basindan beri erkek gozuyle bakamiyorum ya. Sarkilarini severdim ama hic tipine hayran olmadim.
Biz 3 yıl sonunda nikah kıydık. İlk başlarda ben onu pek takmıyordum
benim için yaptığı fedakarlıklar sayesinde aşık oldum ona. Sonra benim ailevi bir problemim vardı bunu ona anlatırken ağlamıştım. O da benimle ağladı. O an dedim ki bu Adam benim kocam olmalı
tabiki ilk zamanlardı. Daha ne iş var ne güç. Evlilik de çok konuşulmuyordu aramızda. Birgün tartışma esnasında bana benim amacım takılmak değil işim olsun seninle evlencem dedi
o an Şok'a girmiştim. Canım sevgilim benim. Böyle anlamıştım. Biz Allah'a bırakmıştık. İkimizde işsizdik. O kazandı ben atandım biranda. Yani kader kısmetse Hiçbişey önünde duramıyor
