- Konu Sahibi sonbaharyaGmurlari
-
- #1
çok çok çok zor karar vermek.
daha önce birk ez yaşadım boşanmayı.şu an biriyle görşüyorum önceki konumda bahsettim o bir Banglad mueşli.sevgisinden eminim ama uzaklık mesafe korkutuyor beni.düşünüyorum da o olmasa evlenir miyim? çok zor.bazen diyorlar çok şey bekleme seç birini evlen gitsin bu bu kadar kolay mı? sanırım sevdiğim adamla (bangladeşte) olmaza ben evlenmicem.anne baba zaten ayrı kendi dünyalarında.annem sürekli kovuyor beni.daha önce de çok kez yazdım buraya sağolun dinlediniz cevaplar yazdınız.yaz tatilinde geldim yanına ama yine olan oldu kovdu defol git dedi bir sr hakaret. bir anne kızına bunu yapar mı? ona göre ben akıl hastasıymışım hastanede yatmam gerekiyormuş.(lisede öğretmenim)
bunları da burdan tanıştığım bir kız arkadaşımın evinden yazıyorum.o da benim memleketimde yaşıyormuş tesadfen.
akrabam var da yok.hiçkimsem yok.sadece ALLAH.tabiki O yeter.ama sanırım ben yapayalnız bir hayat srücem.korkuyorum.çok korkuyorum.dşünüyorum ki öz ana bunları yapabiliyorsa elin adamı ne yapmaz.başımı kaldırıp etrafıma baktığım da yok zaten.olacaksa ben sadece onu istiyorum.kızlar inanın şu an şu satırları yazarken sizi yanımda hissediyorum.sanki yanımda karşımda kanepelerde oturuyorsunuz da yalnızlığımı paylaşıyorsunuz.(annem -olacak kadın- haklı galiba ben akıl hstasıyım.)
daha önce birk ez yaşadım boşanmayı.şu an biriyle görşüyorum önceki konumda bahsettim o bir Banglad mueşli.sevgisinden eminim ama uzaklık mesafe korkutuyor beni.düşünüyorum da o olmasa evlenir miyim? çok zor.bazen diyorlar çok şey bekleme seç birini evlen gitsin bu bu kadar kolay mı? sanırım sevdiğim adamla (bangladeşte) olmaza ben evlenmicem.anne baba zaten ayrı kendi dünyalarında.annem sürekli kovuyor beni.daha önce de çok kez yazdım buraya sağolun dinlediniz cevaplar yazdınız.yaz tatilinde geldim yanına ama yine olan oldu kovdu defol git dedi bir sr hakaret. bir anne kızına bunu yapar mı? ona göre ben akıl hastasıymışım hastanede yatmam gerekiyormuş.(lisede öğretmenim)
bunları da burdan tanıştığım bir kız arkadaşımın evinden yazıyorum.o da benim memleketimde yaşıyormuş tesadfen.
akrabam var da yok.hiçkimsem yok.sadece ALLAH.tabiki O yeter.ama sanırım ben yapayalnız bir hayat srücem.korkuyorum.çok korkuyorum.dşünüyorum ki öz ana bunları yapabiliyorsa elin adamı ne yapmaz.başımı kaldırıp etrafıma baktığım da yok zaten.olacaksa ben sadece onu istiyorum.kızlar inanın şu an şu satırları yazarken sizi yanımda hissediyorum.sanki yanımda karşımda kanepelerde oturuyorsunuz da yalnızlığımı paylaşıyorsunuz.(annem -olacak kadın- haklı galiba ben akıl hstasıyım.)