Aslında psikoloğa gitmek istiyorum ama siz daha iyi geliyorsunuz. Arkadaşlarımın çoğu evli çocukları var. Ve ben hayretle izliyorum. Bir arkadaşım kendisini yıllarca aldatan bi çocukla evlendi mesela. Mutlu şimdi doğum yapıcak. Cesaretlerine bakıyorum ben mi çok korkağım acaba diyorum. Annem, babam bizi terk ettiğinden beri çalışıp bize baktı. Şimdi büyüdük biz de çalışıyoruz ama maddi olarak rahatlasa da manevi olarak yıllardır yükün altında ezildi kadın. Babam hem terk edip hem de bu çocukları nasıl yetiştireceğini görücem, okutuyosun kötü yola düşücekler tarzı bişiler söylemişti. Annem o yüzden ahlakımız için de çok özendi. Şimdi babamla görüşüyoruz gururdan gerinerek taşıyor yanında bizi artık.
Anneme bakıyorum arkadaşlarıma bakıyorum bir de kendime. Şimdi nişanlıyım. Ama sanki evlenince 4 yıl önce biten 2 aylık saçma sapan evlilik kaldığı yerden devam edicekmiş gibi bi boğulma hissi yaşıyorum ara ara. Sanki yine kötü olacak. Sanki 4 yılda hiç toparlanmadım ayağa kalkmadım gibi kaldığım yerden düşücekmişim gibi korku var. Bu 4 yıl rüyamış da gözümü açıp yine o travmaların altına girecekmişim gibi. Sanki evlenip çocuk yaparsam hayatım kararacak gibi geliyor.
Ama insanlar mutlu maşallah korkmadan evlenip çocuk yapıyorlar. Şimdi tanıdığım hem de çok mutlu olmayan bi tanıdığım ikinciye hamile.
Ben çok mu korkağım? Kendimi böyle hissetmemek için ne yapmalıyım? Çocuk yük müdür yoksa hayata bağ mı? Evlenmek hep kötü müdür? Hep travma mıdır? Boşandığım kıytırık, erkek değildi diye de psikolojim çökmüştü, istenmemek reddedilmek filan. Bi yardımcı olun bacınıza :)
Anneme bakıyorum arkadaşlarıma bakıyorum bir de kendime. Şimdi nişanlıyım. Ama sanki evlenince 4 yıl önce biten 2 aylık saçma sapan evlilik kaldığı yerden devam edicekmiş gibi bi boğulma hissi yaşıyorum ara ara. Sanki yine kötü olacak. Sanki 4 yılda hiç toparlanmadım ayağa kalkmadım gibi kaldığım yerden düşücekmişim gibi korku var. Bu 4 yıl rüyamış da gözümü açıp yine o travmaların altına girecekmişim gibi. Sanki evlenip çocuk yaparsam hayatım kararacak gibi geliyor.
Ama insanlar mutlu maşallah korkmadan evlenip çocuk yapıyorlar. Şimdi tanıdığım hem de çok mutlu olmayan bi tanıdığım ikinciye hamile.
Ben çok mu korkağım? Kendimi böyle hissetmemek için ne yapmalıyım? Çocuk yük müdür yoksa hayata bağ mı? Evlenmek hep kötü müdür? Hep travma mıdır? Boşandığım kıytırık, erkek değildi diye de psikolojim çökmüştü, istenmemek reddedilmek filan. Bi yardımcı olun bacınıza :)
da olsa çocuk verirse mecbur onunla da baş etmeyi öğreneceğim.
