Sende aynılarını yaparsin onlara hala oglun kızın varsa veya abine. Hakedene hak ettigi kadar
Bise deyimmi aslinda atsan atılır benim hic umrumda olmaz annemle de kaynanamlada uzun sure konuşmadığım oldu mesele ne bilio musun kocana ve ailesine veya ona buna laf vermemek. Aslinda millet zerre umrumda degil ama gun gelir yaralayici bi laf söyleyebilirler ondan ailenle aran kotu degilmis gibi gostermek zorunda kaliyorsun. Gidersin oturursun misafir gibi.. bir de onlarin güvendiği daglara karlar yağınca mumla ararlar seni.
Mesela esim hic aileci değil,bende değilim. 2mizde biliyoruz bunu ona ragmen oyleymisiz gibi. :) evlenince daha iyi anlarsın. Hic canını sıkma.
ben varımmm. Çok üzülerek geçirdim o süreci Allah yukarda ya kim beni eleştirmişse ( genel kitle olarak) kısa süre içerisinde benzer şeyleri yaşadı. Evlendikten sonra kıymetim arttı mı? Hemde çok...
Eşimi seçerken bile ailemi düşünürek seçtim iyi bir insan diye ailemi benimser diye ama ailem eşimi istemedi polis diye.hem de uzakta memleketi diye. Ama bir türlü ikna edemedim ne yemediğim dayak kaldı ne de yapmadıkları beddua . Derken bizi nikahlanmak zorunda biraktılar sonrasında ise ikna oldular beni verdiler.ama ne istememden bişey anladım ne nişanımda ne de düğünümden.çok gergindik eşimle hem sevinçliydik kavustuk diye ama şimdiki düğünllerdeki gelin ve damatların yaşadığı o güzel duyguları gerginlikten yaşayamadık.sonrasında ne mi oldu ? Eşim aileme öyle güzel davrandı ki ailem şok oldu .yaptıklarından utanıyorlardı ama bu sefer de polis olmasına kulp buldular tayınımız olmayınca onların yanına. Başka iş yapsaydı gelırdın gurbettesın teksın orda dıye dıye ıcımı kemırdıler. Eşimse yazık sürekli tayın ıstıyordu ama cıkmıyordu. Her memlekete gittiğimde akrabalarımda laf söylüyordu uzaktan evlendın her zaman gelemezsın ıste böle dıye bayramı bıle sındırmıyorlardı.oysa eşim aıleme benı mahcup etmemek ıcın ıznı bıle yokken nöbetten uykususuz cıkıp benı aılemın yanına götüryordu saatlerce yol gıdıp bayramda aılemle olmamı sağlıyordu günü birlik olsa bile 8saat yol gıdıyordu.sonrasında eşim haksızca işinden oldu ve biz ailemin yaşadığı sehırde yasamaya basladık . Begenemdıklerı ısını mumla arar oldu bu sefer aılem eşimin . Öyle zorlanıyorduk ki ailem benim için çok daha fazlasını yapabılecekken maddı acıdan sıkıntıları yokken adeta damlayla yardım edıyordu. Zoruma gidşyordu cok eşime de bısey dıyemıyodum. Hem ılgılı gıbı hem de ılgısızler . Eşimse aileme mahcup olmanın verdiği ağırlık altında eziliyordu bunu hissedebiliyordum.ama günden güne o da psıkolojısı bozuldu ve aıleme ve bana daha kötü davranmaya basladı . Acısını benden cıkartır aılemden cıkartır oldu en ufak bıseyde parlar oldu. Şimdi nasıl aıleme kızmayayım . Evlılığım böyle baslamasa belkı sımdı cok daha farklı olurdu hersey. Aılem saygı duysaydı secımıme ne esım ne ben bu kadar agır yük altındaymışız psikolojisiyle yasamazdık hayatımızı. Ve en acısı da evlendıkten sonra cocuk ıstegı oldu bu konu acılınca annem dırekt daha bırbırınızı tanımıyorsunuz borclarınızı bıtırın sona yapın demesıyle gözüm korktu ve vazgectım.sonrasında tam karar verdığımız yapalım dedıgımız anda esım ıssız kaldı ve bızım cocuk hayallerımız calındı geçim derdine düşmekten. Şimdi kime kızayım hangi birine yanayım dertlerimin . Biri eşim biri ailem bi yanda eşimin durumu diğer yanda ne zaman gerçekleşeceği bile belli olmayan çocuk hayalım ....
