evlenme şartı

Morticia Addams .!.:

Uzak dur bu adamdan
Iticilikte zirve
Bir şey olur atanamazsan sana bakmayacaginin seni tembellikle evde oturup yayilmakla suclayacaginin garantisini vermiş daha şimdiden böyle evlenince ne biçim olur bu

Ayrıca çalışan ugrasan kadın tembel olmaz
Evde oturursun atanmak çalışmak icin kılını kipirdatmazsin o zaman
Ayrıca tam bir etiket sevdalısı seni sen olduğun için değil iste bilmen ne vergi müfettisinin iste su başkan karısı olman icin istiyor
Sadece çalışma da yetmiyor beyefendiye acayip itici
Tıpkı şu kızını sürekli doktorla evlendirmeye calisan annelere ve kendini doktora begendirmeye calisan kizlara benziyor

Genişletmek için tıkla...

belleconomist .!.:

Az önce 2 senedir görüştüğüm kişiyle konuşuyorum. O memur bende KPSS ye hazırlanıyorum. İlk yılım.
Bana dedi ki sınavı kazanamazsan şevkim kırılır. Konuyu açınca da, çalışan sorumluluk sahibi Bi insanla evlenirim anca dedi. A grubu memur ya da öğretmen gibi. Ben şok oldum hala şoktayım. Kimseye de soramıyorum. Bu durumda ne yapmam mantıklı, bi yardımcı olsanız..
Konuştuk az önce hiç sevmemişsin yazıklar olsun deyip gitti. Sevsen yapardın dediğimi, tüm gücünle çabalardın dedi. Neyse arkadaşlar geçer elbet biraz ağlayıp uyuyayım ben

Genişletmek için tıkla...

belleconomist .!.:

Atanıncaya kadar süreç uzar diyor zaten. Atanana kadar evlenmezmiş yani benimle. Üstünden Zaman geçtikçe daha iyi idrak ediyorum. Çok aşşalayıcı bişey hakikaten

Genişletmek için tıkla...

azkolabolbuz .!.:

Gayet hakli. Biz nasil bos gezenin bos kalfasi bir ise yaramayan adamla evlenmek istemiyorsak onlar da istemiyor

Genişletmek için tıkla...

belleconomist .!.:

Atanıncaya kadar süreç uzar diyor zaten. Atanana kadar evlenmezmiş yani benimle. Üstünden Zaman geçtikçe daha iyi idrak ediyorum. Çok aşşalayıcı bişey hakikaten

Genişletmek için tıkla...

inci tanesi83 .!.:

Benzer durumu yıllar önce yaşadım. Yakın çevrede büyümüş iki gençtik. Ailecek oturmaya gider gelirdik. Zamanla aramızda bir yakınlaşma oldu tabi. O çalışıyordu ben de sizin gibi kpssye hazırlanıyordum. Ama son sınıf öğrencisiydim aynı zamanda. Malum zor bir sene. Staj, okul dersleri, okul uzamasın kaygısı, aileme daha fazla yük olmayayım kaygısı, atanabilecek miyim kaygısı vb. günler böyle geçiyordu. Ama o yıl kazanma olasılığım çok düşüktü gerçekten. Psikolojik olarak ailem de beni rahatlatıyordu. "kendini çok üzme, stres yapma, önce okulunu bitir, olmazsa sonraki yıl yine girersin sınava, dünyanın sonu değil" şeklinde. Ama o tıpkı sizin arkadaşınız gibi beni kazanmam konusunda zorluyordu. Sürekli bir moral, motivasyon düşüklüğü yaşatıyordu bana. Neyse, sınav geldi, geçti. Çok iyi geçmemişti gerçekten de. Ben de ailem de bunu biliyorduk zaten. Ailem hayırlısı olsun sen elinden geleni yaptın dediler. Bizimki yine bi atarlandı. Ama henüz sonuçlar açıklanmadığı için çok da azarlar şekilde değildi. Sonuçlar açıklandı. Beklediğimden de düşük bir puan almıştım. Tercih bile yapamayacak kadar... Ailem yine "olsun, seneye okul olmayacak, daha çok çalışır, inşallah o zaman olur" derken, benimki "çalışmazsan işte böyle olur, koskoca bi seneyi boşa geçirdin, bu yıl bilgilerin tazeyken olmadıysa sonra nasıl olacak" tarzı konuşarak beni azarladı. Ve o günden sonra bi daha hiç görüşmedik. Taaaa ki ben 2 yıl sonra atanıp, bavullarımı hazırlayıp atandığım şehre gitmeme 1 saat varken. Bir de pişkin pişkin hiç bir şey olmamış gibi "nasılsın, neler yapıyorsun?" diye soruyor. Ben de "çok iyiyim. Atandım az sonra yola çıkıyorum" dedim. "aaa hayırlı olsun çok sevindim" dedi. Belli ki ailesinden öğrenmiş. Ama ben safım ya anlamam sanıyor tabi. Ben pas vermedim hiç. Üstünden 2 yıl geçmiş. Bende de ona karşı bir duygu kalmamıştı zaten. Görüşmek istedi, yine aradı ama olmaz dedim. Yani beni ben olduğum için değil, işim için istemişti. Kabul etmedim. Sonra ne mi oldu çalışmayan biriyle evlendi.

Genişletmek için tıkla...

inci tanesi83 .!.:

Benzer durumu yıllar önce yaşadım. Yakın çevrede büyümüş iki gençtik. Ailecek oturmaya gider gelirdik. Zamanla aramızda bir yakınlaşma oldu tabi. O çalışıyordu ben de sizin gibi kpssye hazırlanıyordum. Ama son sınıf öğrencisiydim aynı zamanda. Malum zor bir sene. Staj, okul dersleri, okul uzamasın kaygısı, aileme daha fazla yük olmayayım kaygısı, atanabilecek miyim kaygısı vb. günler böyle geçiyordu. Ama o yıl kazanma olasılığım çok düşüktü gerçekten. Psikolojik olarak ailem de beni rahatlatıyordu. "kendini çok üzme, stres yapma, önce okulunu bitir, olmazsa sonraki yıl yine girersin sınava, dünyanın sonu değil" şeklinde. Ama o tıpkı sizin arkadaşınız gibi beni kazanmam konusunda zorluyordu. Sürekli bir moral, motivasyon düşüklüğü yaşatıyordu bana. Neyse, sınav geldi, geçti. Çok iyi geçmemişti gerçekten de. Ben de ailem de bunu biliyorduk zaten. Ailem hayırlısı olsun sen elinden geleni yaptın dediler. Bizimki yine bi atarlandı. Ama henüz sonuçlar açıklanmadığı için çok da azarlar şekilde değildi. Sonuçlar açıklandı. Beklediğimden de düşük bir puan almıştım. Tercih bile yapamayacak kadar... Ailem yine "olsun, seneye okul olmayacak, daha çok çalışır, inşallah o zaman olur" derken, benimki "çalışmazsan işte böyle olur, koskoca bi seneyi boşa geçirdin, bu yıl bilgilerin tazeyken olmadıysa sonra nasıl olacak" tarzı konuşarak beni azarladı. Ve o günden sonra bi daha hiç görüşmedik. Taaaa ki ben 2 yıl sonra atanıp, bavullarımı hazırlayıp atandığım şehre gitmeme 1 saat varken. Bir de pişkin pişkin hiç bir şey olmamış gibi "nasılsın, neler yapıyorsun?" diye soruyor. Ben de "çok iyiyim. Atandım az sonra yola çıkıyorum" dedim. "aaa hayırlı olsun çok sevindim" dedi. Belli ki ailesinden öğrenmiş. Ama ben safım ya anlamam sanıyor tabi. Ben pas vermedim hiç. Üstünden 2 yıl geçmiş. Bende de ona karşı bir duygu kalmamıştı zaten. Görüşmek istedi, yine aradı ama olmaz dedim. Yani beni ben olduğum için değil, işim için istemişti. Kabul etmedim. Sonra ne mi oldu çalışmayan biriyle evlendi.

Genişletmek için tıkla...

belleconomist .!.:

Az önce 2 senedir görüştüğüm kişiyle konuşuyorum. O memur bende KPSS ye hazırlanıyorum. İlk yılım.
Bana dedi ki sınavı kazanamazsan şevkim kırılır. Konuyu açınca da, çalışan sorumluluk sahibi Bi insanla evlenirim anca dedi. A grubu memur ya da öğretmen gibi. Ben şok oldum hala şoktayım. Kimseye de soramıyorum. Bu durumda ne yapmam mantıklı, bi yardımcı olsanız..
Konuştuk az önce hiç sevmemişsin yazıklar olsun deyip gitti. Sevsen yapardın dediğimi, tüm gücünle çabalardın dedi. Neyse arkadaşlar geçer elbet biraz ağlayıp uyuyayım ben

Genişletmek için tıkla...

inci tanesi83 .!.:

Benzer durumu yıllar önce yaşadım. Yakın çevrede büyümüş iki gençtik. Ailecek oturmaya gider gelirdik. Zamanla aramızda bir yakınlaşma oldu tabi. O çalışıyordu ben de sizin gibi kpssye hazırlanıyordum. Ama son sınıf öğrencisiydim aynı zamanda. Malum zor bir sene. Staj, okul dersleri, okul uzamasın kaygısı, aileme daha fazla yük olmayayım kaygısı, atanabilecek miyim kaygısı vb. günler böyle geçiyordu. Ama o yıl kazanma olasılığım çok düşüktü gerçekten. Psikolojik olarak ailem de beni rahatlatıyordu. "kendini çok üzme, stres yapma, önce okulunu bitir, olmazsa sonraki yıl yine girersin sınava, dünyanın sonu değil" şeklinde. Ama o tıpkı sizin arkadaşınız gibi beni kazanmam konusunda zorluyordu. Sürekli bir moral, motivasyon düşüklüğü yaşatıyordu bana. Neyse, sınav geldi, geçti. Çok iyi geçmemişti gerçekten de. Ben de ailem de bunu biliyorduk zaten. Ailem hayırlısı olsun sen elinden geleni yaptın dediler. Bizimki yine bi atarlandı. Ama henüz sonuçlar açıklanmadığı için çok da azarlar şekilde değildi. Sonuçlar açıklandı. Beklediğimden de düşük bir puan almıştım. Tercih bile yapamayacak kadar... Ailem yine "olsun, seneye okul olmayacak, daha çok çalışır, inşallah o zaman olur" derken, benimki "çalışmazsan işte böyle olur, koskoca bi seneyi boşa geçirdin, bu yıl bilgilerin tazeyken olmadıysa sonra nasıl olacak" tarzı konuşarak beni azarladı. Ve o günden sonra bi daha hiç görüşmedik. Taaaa ki ben 2 yıl sonra atanıp, bavullarımı hazırlayıp atandığım şehre gitmeme 1 saat varken. Bir de pişkin pişkin hiç bir şey olmamış gibi "nasılsın, neler yapıyorsun?" diye soruyor. Ben de "çok iyiyim. Atandım az sonra yola çıkıyorum" dedim. "aaa hayırlı olsun çok sevindim" dedi. Belli ki ailesinden öğrenmiş. Ama ben safım ya anlamam sanıyor tabi. Ben pas vermedim hiç. Üstünden 2 yıl geçmiş. Bende de ona karşı bir duygu kalmamıştı zaten. Görüşmek istedi, yine aradı ama olmaz dedim. Yani beni ben olduğum için değil, işim için istemişti. Kabul etmedim. Sonra ne mi oldu çalışmayan biriyle evlendi.

Genişletmek için tıkla...

inci tanesi83 .!.:

Benzer durumu yıllar önce yaşadım. Yakın çevrede büyümüş iki gençtik. Ailecek oturmaya gider gelirdik. Zamanla aramızda bir yakınlaşma oldu tabi. O çalışıyordu ben de sizin gibi kpssye hazırlanıyordum. Ama son sınıf öğrencisiydim aynı zamanda. Malum zor bir sene. Staj, okul dersleri, okul uzamasın kaygısı, aileme daha fazla yük olmayayım kaygısı, atanabilecek miyim kaygısı vb. günler böyle geçiyordu. Ama o yıl kazanma olasılığım çok düşüktü gerçekten. Psikolojik olarak ailem de beni rahatlatıyordu. "kendini çok üzme, stres yapma, önce okulunu bitir, olmazsa sonraki yıl yine girersin sınava, dünyanın sonu değil" şeklinde. Ama o tıpkı sizin arkadaşınız gibi beni kazanmam konusunda zorluyordu. Sürekli bir moral, motivasyon düşüklüğü yaşatıyordu bana. Neyse, sınav geldi, geçti. Çok iyi geçmemişti gerçekten de. Ben de ailem de bunu biliyorduk zaten. Ailem hayırlısı olsun sen elinden geleni yaptın dediler. Bizimki yine bi atarlandı. Ama henüz sonuçlar açıklanmadığı için çok da azarlar şekilde değildi. Sonuçlar açıklandı. Beklediğimden de düşük bir puan almıştım. Tercih bile yapamayacak kadar... Ailem yine "olsun, seneye okul olmayacak, daha çok çalışır, inşallah o zaman olur" derken, benimki "çalışmazsan işte böyle olur, koskoca bi seneyi boşa geçirdin, bu yıl bilgilerin tazeyken olmadıysa sonra nasıl olacak" tarzı konuşarak beni azarladı. Ve o günden sonra bi daha hiç görüşmedik. Taaaa ki ben 2 yıl sonra atanıp, bavullarımı hazırlayıp atandığım şehre gitmeme 1 saat varken. Bir de pişkin pişkin hiç bir şey olmamış gibi "nasılsın, neler yapıyorsun?" diye soruyor. Ben de "çok iyiyim. Atandım az sonra yola çıkıyorum" dedim. "aaa hayırlı olsun çok sevindim" dedi. Belli ki ailesinden öğrenmiş. Ama ben safım ya anlamam sanıyor tabi. Ben pas vermedim hiç. Üstünden 2 yıl geçmiş. Bende de ona karşı bir duygu kalmamıştı zaten. Görüşmek istedi, yine aradı ama olmaz dedim. Yani beni ben olduğum için değil, işim için istemişti. Kabul etmedim. Sonra ne mi oldu çalışmayan biriyle evlendi.

Genişletmek için tıkla...

deniziminincisi .!.:

Canim hemde cimriymis. Aman diyim sen daha onun hayatindami tutuyorsun. Cinri insan du zel mez onu unut sen. Ustelik ustune birde bunar. Bence verilmis sadakan varmis Allah soyletmis ona onlari. Sonra ilerde kocam evlendik cocuk oldu bana bes kurus vermiyor diye konu acardin buraya. Artik o zamana kadar kahrindan olmessen tabi. Biran once kac kurtul Allah in pintisinden. Hatta ayrilirkende pinti kelimesini soyle :)

Genişletmek için tıkla...

rengarenkdunyam .!.:

Anlamadığım nokta neden şevki kırılıyormuş... Benim bildiğim evlilik yoluna girdin mi iyi günde kötü günde girersin, çalışan bir bayan istemesini anlayabilirim ama kazanamazsan şevkim kırılır, a grubu memurla evlenirim cümlesini anlayamıyorum... Benimde birlikteliğim var, benimde evlilik yoluna girmem için aşmam gereken engeller var ama ondan başaramazsan başkasıyla evlenirim lafını duymadım, garip geldi açıkçası... Hayat sizin hayatınız ama her şartta her durumda sizinle birlikte olacak birisiyle devam edin bence

Genişletmek için tıkla...

deryaderya .!.:

Aynı düşüncede 2 farklı insanla tanistirilmistim görücü usulü hele bir tanesi tam komedi idi. Artık erkekler para için evlenmek istiyor.

Genişletmek için tıkla...