- 27 Aralık 2016
- 1.144
- 5.224
- 158
Merhaba herkese.
Benim 1.5 yıllık bir ilişkim var. Öğretmenim, kadrolu değilim ama ücretli öğretmenlik yapıyorum, bir yandan da memurluk için sınava hazırlanıyorum. Zaten yeni mezun sayılırım, mezun olduğumdan beri de iş bulamasam da özel ders verdim bir şekilde evde yük olmadan kendimce yaşadım.
Erkek arkadaşımla ufak tefek hayat birleştirme planlar yapıyoruz. Yakın bir vakitte değil elbet, 2-3 sene gibi bir süre zarfından bahsediyorum.
Bu yüzden de kim olursa olsun “yük olmamak” düsturuyla yaşadığımdan çeyiz olarak adlandırabilecek ufak tefek şeyler alıyorum bazen. Hoşuma giden bir yemek takımı, ne bileyim bir kahve fincanı. Hurra girişmedim. Zaten kazancım yüksek değil. Elime denk gelirse, beni zorlamayacaksa. Zira gerçekten evlilik yoluna girersem biraz daha maddi hareket alanım olsun amacındayım.
Gel gelelim ki, annem bu yaklaşımımı fark ettiğinden beri evden gitme, evlenme fikrime aşırı derecede karşı. Yarın evleniyorum demişim gibi, asla olamaz tarzında beni geriyor.
Bunun dışında babam ve annem ben küçükken ayrıldı, yıllardır ikimiziz. Böyle bir durumun onu normal bir anneden daha fazla zorlayacağına eminim ve hak veriyorum. Ancak işin ucu “o da baban gibi bırakırsa”ya gelince benim iplerim koptu.
Bu durumdan içten içe korkuyorum, hayatımın merkezine koymadığım bir travma ancak kendimce yendiğimi düşünüyorum. Ha çalışıyorum, başıma böyle bir şey gelse iki ay ağlarım üçüncü ay kaldırır koparır yaşarım bir şekilde.
Merakım şu, annemin bu davranış şekli mi bencillik yahut benimki mi?
Ben mi yanlış hareket ediyorum yoksa o mu?
Benim 1.5 yıllık bir ilişkim var. Öğretmenim, kadrolu değilim ama ücretli öğretmenlik yapıyorum, bir yandan da memurluk için sınava hazırlanıyorum. Zaten yeni mezun sayılırım, mezun olduğumdan beri de iş bulamasam da özel ders verdim bir şekilde evde yük olmadan kendimce yaşadım.
Erkek arkadaşımla ufak tefek hayat birleştirme planlar yapıyoruz. Yakın bir vakitte değil elbet, 2-3 sene gibi bir süre zarfından bahsediyorum.
Bu yüzden de kim olursa olsun “yük olmamak” düsturuyla yaşadığımdan çeyiz olarak adlandırabilecek ufak tefek şeyler alıyorum bazen. Hoşuma giden bir yemek takımı, ne bileyim bir kahve fincanı. Hurra girişmedim. Zaten kazancım yüksek değil. Elime denk gelirse, beni zorlamayacaksa. Zira gerçekten evlilik yoluna girersem biraz daha maddi hareket alanım olsun amacındayım.
Gel gelelim ki, annem bu yaklaşımımı fark ettiğinden beri evden gitme, evlenme fikrime aşırı derecede karşı. Yarın evleniyorum demişim gibi, asla olamaz tarzında beni geriyor.
Bunun dışında babam ve annem ben küçükken ayrıldı, yıllardır ikimiziz. Böyle bir durumun onu normal bir anneden daha fazla zorlayacağına eminim ve hak veriyorum. Ancak işin ucu “o da baban gibi bırakırsa”ya gelince benim iplerim koptu.
Bu durumdan içten içe korkuyorum, hayatımın merkezine koymadığım bir travma ancak kendimce yendiğimi düşünüyorum. Ha çalışıyorum, başıma böyle bir şey gelse iki ay ağlarım üçüncü ay kaldırır koparır yaşarım bir şekilde.
Merakım şu, annemin bu davranış şekli mi bencillik yahut benimki mi?
Ben mi yanlış hareket ediyorum yoksa o mu?
