hay ağzınıza sağlık.
ailesi tarafından okutulmayan/maddi zorluklar yüzünden okuyamayan/okuduğu halde iş bulamayan/sağlık sebebiyle çalışamayan/çocuğu olduğu için işe ara veren... vs. arkadaşları ayrı tutuyorum ama kadın ekstra bir mecburiyeti yoksa çalışmalı. insan hem gül gibi meslek sahibi olup hem kocasına yemek yapıcam eve süpürge tutucam diye okulunu yarım bırakıp 21 yaşında evlenir mi?
sizin ablanız olabilecek bir yaştayım, ben de okulum biter bitmez evlendim. çalışmamak gibi bir düşüncem hiç olmadı ama ilk 3 yıl iş bulamadığım için evde oturdum. o üç yılda ne kadar bezdiğimi, ne kadar suçlu hissettiğimi -ki eşim gerçekten çok kibar ve destekleyici davrandı her aşamada ama ben kendime durumu yediremedim- size anlatamam. Evlenirken hiç aklıma gelmemişti, mesleğim güzel bir meslek hemen iş bulurum zannetmiştim. Neyse şimdi mutlu son, bir süredir çalışıyorum. işyerimde de bir sürü sıkıntı olmasına ve evimde huzurlu olmama rağmen kapıyı kapatıp çıkıyorum ya ooh diyorum. bütün gün insanlarla etkileşim halindeyim, kıyafetim saçım üstüm başım ona göre -ilk üç sene bütün günümü evde eşofmanla geçirmiştim-, ay sonu tıkır tıkır maaş yatıyor, çok değil ama tek maaşa göre evde yarattığı fark çok fazla, temizlikte çok sıkışırsam yardımcı alıyorum benden de beş kat güzel temizliyorlar.
ayrıca çalışan öğretmen arkadaşlarımın en yoğunu haftada 4 yarım gün olarak çalışıyor.
bu kadar ablanızın, hadi bizi geçtim annenizin lafını dinlemezseniz dizlerinize çok vurursunuz. Adam orada duruyor bir yere gittiği yok. önce okulunuzu bitirin atamanız olsun, daha sonrası nasip. 21 yaşın zaten ne kadar erken olduğunu anlatmak bile bir zulüm. ben 21 yaşında "ay ne hoş çocuk" diye düşündüklerimin 25 yaşında "ıyy ben bunun nesini beğendim" haline dönüşünü de net hatırlıyorum.
