Merhaba ablalarım, yaşıtlarım. Geçen sene de burada böyle bir konu açıldığını gördüm ama durumum biraz daha farklı olduğu için sizlerden ve tecrübelerinizden yararlanmak istedim.
4 yıldır arkadaşım olarak tanıyıp sevdiğim çocukla 1 aylık ilişkimiz var. Küçük yaşta annesini kaybetmiş, başına gelen iyi kötü her şeyde kendini başkalarından soyutlayıp içinde yaşamış hepsini. En başlardan beri mükemmel giden bir ilişki içerisindeydik ama son günlerde ailesel olarak birçok sıkıntı içinde. Aile içinde ciddi bir olay olmuş ve bana “bunu sana bile anlatamıyorum, brn bile gerçekliğini kabul edemiyorum”dedi. 2 gün bana soğuk davranmasının üzerine ona durumu anlattım ve beni böyle üzdüğünü söyledim. Özür diledi, bir daha olmaz dedi. Aradan 3 saat sonra bitirelim mi mesajı attı, arayıp konuştum. Şu an yaşadığı sorunlar yüzünden yanlış düşündüğünü söyledim, başkalarının açtığı ve bizimle ilgisi olmayan sorunlar yüzünden ilişkimi bitirmeyeceğimi söyledim. Çevresinde hiçbir iyi giden ilişki ve evlilik bulunmamakta. Çevresin yüzünden kendini bunların çok kötü bir şey olduğuna, ileride evlensek bile boşanacağımıza inandırmış durumda. Bu yüzden evliliğe bir adım geride duracağını, sevginin her şeye yetmediğini söylüyor hep. Bense ona, bizim o insanlar olmadığımızı, hatta bu kötü ilişki ve evliliklerden ders alıp bunları kendi ilişkimizde yaşamamamız gerektiğini anlattım. Yaşlarımız 24 oldu, tabi ki de hayatımda olan insanla ileride güzel bir aile kurmak isteyerek bir ilişki yaşıyorum. Sizce ona düşüncelerinin yanlış olduğunu ifade ederek ileride bu düşüncelerinden uzaklaştırabilir miyim yoksa her şey tamamen bir vakit kaybı mıdır?
ama belli şeyler yasayip ağzınıza edilince şöyle diyorsunuz: yazarsan ekime kadar
bazı kadınlar bu mottoyu erken yaşta çözdüğü için hiç uzulmuyor
