Herkese merhaba. Kendimi buraya zor attım. Lütfen bana bir yol gösterin.
Ben 25 yaşındayım 1 ay önce evlendim. 5 senelik bir beraberliğin ardından evlendik. Aslında hiç bir zaman mükemmel geçinen çok iyi anlaşan bi çift değildik ama çok sevdik birbirimizi. Eşim benim çocukluk arkadaşım. İlkokul bitene kadar da sıra arkadaşımdı sonra biz yurtdışına taşındık öylece ayrılmıştı yollarımız ta ki seneler sonra tekrar karşılaşıncaya kadar. O şekilde başladı herşey.
Ben annesi ve babasının evliliği çok kötü olan bi evde büyüdüm. Annem ve babam boşandılar. Babamla görüşmüyorum . 25 yılımın 5 senesi babamla geçti sadece. Anneme çok eziyet etmiş bi adamdır kendisi. Annem de çok şeye katlandı ömrü boyunca sırf çocukları için. Çalışıp çabaladı didindi durdu kısacası ve ben hep minnet duydum anneme.
Şuan Türkiye’de yaşıyorum eşimle beraber. Eşim yurtdışına gitmek istemiyor işi gücü burda olduğu için ve ailesi, arkadaşlarından uzak kalmak istemediği için. Annem, kardeşlerim yoklar. Onları çok özlüyorum. Hergün rüyamdalar. Buraya alışamıyorum, çok zorlanıyorum . Evliliğim de kötü gidiyor aslına bakarsanız. Derdimi kimseye anlatamıyorum. Öğretmenim, iş bulmaya çalışıyorum ama bulamadım henüz. Çok yalnız hissediyorum. Annemi bu konuda çok üzdüm daha fazla üzmekten çok korkuyorum .
Annem eşimi çok seviyor onaylamadığı bir evlilik yaptığımı düşünmeyin. Eşimin ailesiyle de bi sorunum yok. Gerçi görümcelerimle ufak tefek sorunlar oldu ama büyütülecek şeyler değil. Benim sorunum eşimle. Eşim kelimesi bile çok yabancı geliyor hâlâ. Defalarca tartıştık şu 1 aydir ve ailesi 2 kere kapımıza geldi. Bugün de oldu yine tartışma birbirimize girdik . Ailesini aradı ben zapt edemiyorum siz buraya gelin diye. Geldiler. Annesi’nde ilk defa bu tavrı gördüm yüzüme bakmadı. Gözlerinden düştüğümü hissettim. Ailesinin yanında da tartıştık birbirimize bağırıp çağırdık. Evlendiğim günden beri psikolojik destek alıyorum ilaç kullanıyorum ama beceremedim şu öfkemi yenmeyi. Anneme sözler vermiştim yine tutamadım, yapamadım. Boşanıcam ben dedim. Babası ben sizin için onca borç altına girdim yapamayacaktınız madem niye evlendiniz dedi sinirlendi kalkıp gittiler. Oturduk konuştuk onlar gittikten sonra ama sanırım yolun sonuna geldim. Oysa henüz başındaydık. Bundan sonra herşeyi nasıl toparlayacağım ? Bu insanlar bana nasıl saygı duyacak? Adam yerine koyulacak mıyım? Kendime gelmem lazım kızlar. Evliliğimi devam ettirmek istiyor muyum evet eşimi seviyorum ve gerçekten iyi bir insan. Onun gibi birini birdaha bulamayacağımı biliyorum ama bir taraftan da pes etme herşeyi bırakıp annemin yanına gitme isteği var içimde. Ben ne yapacağım herşeyi nasıl düzelteceğim? Daha doğrusu düzeltilebilir mi bütün bunlar unutulur mu? Çok utanıyorum artık bu insanların yüzüne nasıl bakacağımı bilmiyorum çünkü defalarca rezil olduk hem benim hem onun ailesine..
