Arkadaşlar, şu an fikirlerinize gerçekten çok ihtiyacım var. Birazdan anlatacaklarıma kızacaksınız belki, burada yazdıklarınızdan ders almadığımı, saçmaladığımı, yanlış yaptığımı söyleyeceksiniz ama az önce olanları anlatmak zorundayım çünkü çok kötü hissediyorum gerçekten. Benim eşim gece çalışıyor ve eve gece 2 buçukta geliyor, her akşam 4-5 kez arar beni mutlaka. Buraya kadar bir sorun yok. Burda da anlattıklarımdan biliyorsunuz, 1 haftadır iyice kriz halindeyiz, eşimle ha bitti ha bitecek modundayız. İnanın, şu bayram zehir oldu bana. Ben burada yazılanlardan da fikir aldım, yanlışlarımı gördüm, bir süre için ikimizi de rahat bırakma kararı aldım yani üstüne gitmeyip zamana bırakacaktım, belki zamanla tekrar gücümü, özgüvenimi ve onun saygısını kazanırım diye. Eşim benim yaşadığımız tartışmalardan çok kırgın olduğumu biliyor ama hiç birşey yapmıyordu. Bu bir haftadır mutsuzluğumu yüzümden okuyordu ama düzeltmek için hiç adım atmıyordu, belki o da bunalmıştır haklıdır... Neyse, eşim bayramda da çalışıyor. Bu gece de telefon etti bana ara sıra, ama hep çok kaba ve soğuk konuşuyordu. Son zamanlarda hep böyle zaten. Beni çok kırdı telefonda ben de ona söyledim bunu sonra tartışma uzadı ve işim var diyerek kapattı. Tam da ben tartışmadan uzak kalmaya ona dırdır yapmamaya karar vermişken damarıma bastı, beni kırdı ben de kendimi tutamadım. Sonra mesaj attım ben de, bana artık hakettiğim değeri vermezse ve bana davranışlarını düzeltmezse bu işi bitirmek istediğimi söyledim. Eğer düzelmeyeceksen bu gece eve gelme bile dedim bilmiyorumkismile Amacım rest çekmek ya da ona ders vermek değildi, çünkü gerçekten artık bana düzgün davranmayı öğrenmediği, kırıcı davrandığı sürece gelmesini istemiyorum. Mesajın sonunda da beni arama ve mesaja cvp verme dedim. Ama aradı ve bu gece gelmeyeceğini söyleyip kapattı. Biliyorum o mesajla gururunu kırdım, sonuçta bir erkeğe eve gelme demem ona çok ağır gelmiş olabilir. Ama gerçekten artık dayanamıyorum bana olan davranışlarına, eğer düzelmeyecekse en azından düzelme yolunda çaba bile harcamayacaksa belki de en iyisi bitirmek diyorum. Ama duygularım bitirmek istemiyor, birbirimizi hala çok sevdiğimizi biliyorum. Şu an yapayalnız hissediyorum ama ağlamıyorum bile garip bir şekilde kayıtsızım ama biliyorum ki, yarın sabah kalktığımda kafama dank edecek bunlar ve belki de hiç düzelmeyecek, belki boşanacağız, bundan korkuyorum. Kimsem yok benim gerçekten, son yıllarda çok kötü şeyler yaşadım, daha 22 yaşımdayken annemi kanserden kaybettim, acımı paylaşacak kardeşim yok, babamla görüşüyoruz ama o da genç bir bayanla evlenme yolunda şu an. Bunların üstüne 3,5 yıl çalıştığım işyerinde haksızlığa uğradım, çok kötü bir işdeneyiminden sonra psikolojim iyice bozuldu. Bu dönemde eşime sarıldım, onu tek ailem bildim, gerçekten tek yakınım oldu bana. Bunları anlatıyorum çünkü biraz daha durumumu anlatıp sizden yardım almak istiyorum. Çevremde dertleşebileceğim, güveneceğim bana destek olacak tek bir yakınım yok, ben de buraya sığındım. Beni hiç tanımadığınız halde yazdıklarınızla bana umut verdiniz, yalnızlığımı paylaştınız. Ne yapacağımı bilemiyorum, mantıklı düşünemiyorum. Eşimden ayrılsam çok üzüleceğim ve onu hala çok seviyorum, ayrıca babam ve yeni eşiyle aynı evde yaşamak çok zor, sığınabileceğim bir aile ortamım yok ki. Bitirmesek evliliğimizi, bu sefer de eşimin bana olan kırıcı davranışlarıyla, umursamazlığıyla yaşamak durumunda kalacağım. Hiç bir umut ışığı yok mu benim için bilmiyorum. Lütfen beni yorumsuz bırakmayın çünkü artık delirmek üzere olduğumu hissediyorum, bu kadar mı kadersizmişim diyorum. Ne yapmam gerek, lütfen yalnız bırakmayın beni...
Ama işte insan bir şeylere kafasını takınca, üzülünce duygusal oluyor ve abartıyor bazen. Güzel önerilerde bulunmuşsunuz. Kendimle ilgili yapmak istediğim değişimleri birkaç aydır düşünüyordum zaten, burayı okuyunca cesaret almış oldum, gerçekten teşekkürler.
