3 yıldır evliyim ve eşimiden hak ettiğim değer ve saygıyı görmüyorum eşimin önceliği hiç bir zaman ben olmadım ve sürekli dış etkenlerden kaynaklı tartışıyoruz ben bu şekilde devam etmesini istemiyorum ama eşime nasıl söylemem gerektiğini de bilmiyorum daha doğrusu cesaret edemiyorum ben eşime proplem var dedikçe yok sayması ve görmezden gelmesi ona göre biz hiç kavka etmiyoruz ve tartişmiyoruz ben kafamda kuruyor muşum onun için hiç ben olmadım planlarında hep iş var dertleri hep başkaları anne babasının üzülmesini hiç istemezken benim üzülüyor olmam umrunda değil duygularımı sorunlarımı anlatamıyorum kendimi sürekli debresif ve boşlukta hissetmeye başladim hiç bir şeyden artık keyif almıyorum boşanmak istiyorum ama kendimde o cesareti bulamıyorum seni seviyorum diyor ama sadece lafta ben mi inanmak istemiyorum acaba diye çok düşündüm ama seven insan karşısındakinin mutsuz olduğunu fark edemezmi evde soğuk rüzgarlar esiyor telefondan kafasını kaldırıp nasılsin diye sormaz mı ben eşimi anlayamiyorum onunda beni anladiğini düşünmüyorum ne yapmam nasıl bir adım atmam gerektiğini bilmiyorum