Merhabalar direk konuma gireyim 29 yaşındayım nişanlıyım,düğünüm eylul ayinda olcakti yasaklar gelince ben istemedim,mayis ayinda olcak büyük ihtimalle.
3.yılımıza girerken evlenmis olacagiz nişanlım benden 3 yaş büyük
Ben Samsun’da yaşıyorum daha önce evden uzak kalmadim.
Kız kardeşim Ankara’da oraya gidip kalırım 10 15 gün ama uzun süreli bi yerde kalmadim
Nişanlım işi dolayisiyla İstanbul’da yaşıyor.
Daha önce bir çok şehir gezdim İstanbula gittim nişanlımin evinde kaldim
Fakat ben korkuyorum oraya alışamamaktan odamdan ayrılmak ailemden ayrilmak.
Hepsini düşününce kendimi çok mutsuz hissediyorum.
Nişanlım beni çok seviyor elinden geleni yapıyor ama ben bu korkuyu aşamıyorum.
Arkadaşlarım alışırsın diyor ne yapmam gerekiyor bilmiyorum
bu durumu yaşayıp sonradan alışan varmı acaba fikirlerinizi merak ettim.
Üniversite ve çalışma hayatımda ailemden yedi yıl ayrı kalıp memlekete tayin olmuştum. 27 yaşında eşimle tanıştım hemşerimdi, başka şehirde yaşıyordu. O zamana kadar birçok kişiyle tanışmıştım ama işte bu dedirtecek kimse olmamıştı. Bir yıl sonra nişanlandık.İnsan koskoca hatunum, her şeyin üstesinden gelirim diyor ilk etapta ama iş ciddiye binince bir duygusallıktır gidiyor... zaman içinde alışacaksınız merak etmeyin, böyle hissetmeniz çok normal. İlk günler çevreyi öğrenmeye çalışın her gün ailenizi aramayın. İstanbuldan samsuna uçak var, sanırım çalışmıyorsunuz da , yolculuk yapmak sizi çok zorlamayacaktır.
serengeti düzlüklerinde bir kaplan gibi hissettim kendimi 
