Merhabalar hanımlar,
23 yaşındayım ve bu yıl okulum bitiyor kısmetse. Nişanlımla bu yıl Eylül ayında evlenmeyi düşünüyoruz. Şu an hayata geçen bir tasarı yok fakat bu bile gece uykularımı kaçırmaya yetiyor. Sebebiyse ben annemin yanında yaşıyorum, Ankara'dayız. Benim okulum için gelmiştik ve annem ben evlenirsem İzmit'e, akrabalarımızın yanına taşınacak. Annem babamdan ben 3 yaşındayken boşandı ve o zamandan bu zamana hep yan yanayız, kısıtlı süreler haricinde hiç ayrılmadık. Annem babamdan sonra hiç evlenmedi, bütün hayatını benim üzerime kurdu. Şimdi evlenip gidersem annemi yüzüstü bırakacakmışım gibi geliyor. Annemin yalnız kalmasından korkuyorum, İzmit'te akrabalarımız var fakat bir eşin yerini tutar mı? Küçükken evlenmemesi konusunda anneme baskı yapardım, büyüdükçe bunun onun en doğal hakkı olduğunu anlayıp destek oldum ona ama o iş işten geçti şeklinde düşünüyordu.
Ankara'da yaşaması ve hatta ben evlendikten sonra yanıma taşınması için baskı yaptım, asla kabul etmedi. İzmit'e kesin gidecek çünkü ben evlenip düzenli bir işte çalışmaya başladığımda o emekliliğini isteyecek. "Bir başıma bu şehirde n'aparım? En azından İzmit'te sırtım yere gelmez, kardeşlerim var." diye düşünüyor. Ben kendimi inanılmaz nankör hissediyorum, suçluyorum.
Ne olacak bu halim? Nişanlımın evlilik konuşmalarına dahi katlanamıyorum artık, mutlu hissedemiyorum
@Ekleme: Evet atlı kovalamıyor arkamdan evlenmek konusunda fakat er ya da geç evleneceğim ya da bir şekilde annemden ayrılmak zorunda kalacağım, esas problem de bu
23 yaşındayım ve bu yıl okulum bitiyor kısmetse. Nişanlımla bu yıl Eylül ayında evlenmeyi düşünüyoruz. Şu an hayata geçen bir tasarı yok fakat bu bile gece uykularımı kaçırmaya yetiyor. Sebebiyse ben annemin yanında yaşıyorum, Ankara'dayız. Benim okulum için gelmiştik ve annem ben evlenirsem İzmit'e, akrabalarımızın yanına taşınacak. Annem babamdan ben 3 yaşındayken boşandı ve o zamandan bu zamana hep yan yanayız, kısıtlı süreler haricinde hiç ayrılmadık. Annem babamdan sonra hiç evlenmedi, bütün hayatını benim üzerime kurdu. Şimdi evlenip gidersem annemi yüzüstü bırakacakmışım gibi geliyor. Annemin yalnız kalmasından korkuyorum, İzmit'te akrabalarımız var fakat bir eşin yerini tutar mı? Küçükken evlenmemesi konusunda anneme baskı yapardım, büyüdükçe bunun onun en doğal hakkı olduğunu anlayıp destek oldum ona ama o iş işten geçti şeklinde düşünüyordu.
Ankara'da yaşaması ve hatta ben evlendikten sonra yanıma taşınması için baskı yaptım, asla kabul etmedi. İzmit'e kesin gidecek çünkü ben evlenip düzenli bir işte çalışmaya başladığımda o emekliliğini isteyecek. "Bir başıma bu şehirde n'aparım? En azından İzmit'te sırtım yere gelmez, kardeşlerim var." diye düşünüyor. Ben kendimi inanılmaz nankör hissediyorum, suçluyorum.
Ne olacak bu halim? Nişanlımın evlilik konuşmalarına dahi katlanamıyorum artık, mutlu hissedemiyorum

@Ekleme: Evet atlı kovalamıyor arkamdan evlenmek konusunda fakat er ya da geç evleneceğim ya da bir şekilde annemden ayrılmak zorunda kalacağım, esas problem de bu

Son düzenleme: