Iyi günler arkadaşlar araniza yeni katildim ve katilma sebebim derdimi kimseye anlatamamam. Insan bazen hic tanımadığı birinin fikrini daha çok merak ediyor. Umarim yazacaklarimda beni hor görmezsiniz.
Ben parçalanmış bir ailenin kızıyım ve üvey baba üvey anne ellerinde büyüdüm hep. Çok şükür başıma kötü şeyler gelmedi ama çok çektim cocuklugumu hic yaşamadım. Tek hayalim sevdiğim biriyle aile kurmakti.
Yaşım 18 oldu ve şimdiki eşimle tanıştım. Mantık evliliği yaptım aşk yoktu. Zamanla ısındım alıştım sadece. Şu an 12 yıllık evliyiz 10 ve 3 yaşında çocuklarımız var. Eşim işinde gücünde kötü alışkanlıkları olmayan bi insan. Ama hiç bi zaman beklediğim ilgiyi sevgiyi sıcaklığı göremedim. Elimi bile tutup yürümedi hiç, eve girip birgün öpmedi, birgün olsun romantik unutmadığım anlar yaşamadık. Ortada bi aşkın olmadığı ap açık ortada diyebilirim. Cinselliğe gelince daha çok kendini düşünen bi insan benim eşim. Yani anlicaniz çocuklar icin bi şekilde yürüttük bu evliliği. Şu an yaşım 32 ve geçen 12 yılıma üzülüyorum. Esim bana hak ettigim ilgiyi göstermiyor bir güzel söz söylemiyor. Çocuklarımı babasiz büyütmek istemiyorum ama dayanamiyorum artık. Evlilik bu mu? Çalış eve para getir karini çocuklarını aç bırakma hepsi bumuydu yani. O kadar üzülüyorum ki anlatamam. Eşime bunlari söylüyorum tinlamiyor bile adamin huyu bu. Ve size bisey söylim o böyle yaptıkça yüzüme bakmadıkça bende hic tanımadığim başka erkeklerle internetten sohbet ediyorum. Sonradan kendime kızıyorum ama sonrada benim esimin suçu diyorum. Yanlış anlamayin cinsel sohbet degil. Ama bana ilgi gösteren insanla tanıştım ve sohbeti bana hep iyi geliyor. Arkadaşlar ben ne yapicam. Boşanmak derseniz aile ve çevre baskısından cesaretim yok. En çok da çocuklarımı düşünüyorum. Benim hayatım böyle mi geçecek hep.
(( gerçi 23 olsanda aşağıdakileri yazarım o ayrı. 
