Gelecek planlarınız nedir ? 30 yaşındayım 31'e girmeme çok az kaldı. Gönül işlerinde şanssızım bir türlü "işte o" diyeceğim kişi karşıma çıkmadı çıkanlar olduysa ilerlemedi bir şekilde.. Evet yaşında ne var diyeceksiniz belki ama ben evlilikten ümidi kesmiş durumdayım. Gönül işi defterini kapattım zira ben biriyle konuşmaya başlasam bile çok çabuk bağlanıyorum, o flört denilen süreci kaldıramıyorum zaten panik atak hastalığı başladı bende, anlayacağınız o umutlu kalp çarpıntıları halleri bana iyi gelmedi. En azından hayatta kalıyorum böyle ama, böyle de hayat çok tatsız tuzsuz.
Geleceğim gözüme çokkaranlık, çok belirsiz görünüyor. Yaşlanınca ben ne olacağım, bana kim bakacak ? Bana "anne" diye sarılan bir çocuk, "karım" diye sarılan bir adam olmadıkça yaşamamın amacı ne ? Hayatım iş-ev-bilgisayar üçgeninde geçiyor, arkadaş da kalmadı hepsi mutlu yuvasına çocuğuna odaklı yaşıyor. Değişik bir ruh hali içindeyim, ben 19 yaşındayken görücü gelmişti vermemişlerdi ailem beni okutmak için, "keşke gerekirse zorla evlendirselerdi, eşim yuvam yuvam olurdu" diye düşünürken yakalıyorum kendimi ne acı dimi. Okudum meslek sahibi oldum ama beni mutlu etmiyor, anladım ki hayat bir bütün sadece birşeyde tatmin olup mutlu olmak mümkün değil. Sevmek-sevilmek istiyorum ama yok, yok,yok.
Anlayacağınız geleceğim pek karanlık. Ben de evlat edinme işini araştırmaya başladım, bana can yoldaşı olur, annem der,yaşlanınca bana bakar elim ayağım olur. Belki ömür boyu birerkeğin aşkından ve cinsellikten mahrum kalacağım ama bu şekilde evlat sevgisi tadarım dedim. Annem şiddetle karşı çıktı. Neymiş, o yuvalara bırakılan çocukların öz aileleri genelde hırsız, katil, hayat kadını oluyormuş. Soy illa ki çekermiş,büyüdüklerinde beni keserlermiş ! "Saçma sapan evlatlık düşüneceğine koca çalışması yap" diyor ama ben her defasında birşeye ümitlerle başlayıp çakılmaktan bıktım, bu yüzden panik atak hastalığı başladı bende artık. hem nerde nasıl koca çalışması yapayım ev ve işten başka hayat yokki bu yaşta. Hayata tutunmak için kendime güzel bir sebep yaratmaya çalışıyorum onu ada annem kırıyor..
Geleceğim gözüme çokkaranlık, çok belirsiz görünüyor. Yaşlanınca ben ne olacağım, bana kim bakacak ? Bana "anne" diye sarılan bir çocuk, "karım" diye sarılan bir adam olmadıkça yaşamamın amacı ne ? Hayatım iş-ev-bilgisayar üçgeninde geçiyor, arkadaş da kalmadı hepsi mutlu yuvasına çocuğuna odaklı yaşıyor. Değişik bir ruh hali içindeyim, ben 19 yaşındayken görücü gelmişti vermemişlerdi ailem beni okutmak için, "keşke gerekirse zorla evlendirselerdi, eşim yuvam yuvam olurdu" diye düşünürken yakalıyorum kendimi ne acı dimi. Okudum meslek sahibi oldum ama beni mutlu etmiyor, anladım ki hayat bir bütün sadece birşeyde tatmin olup mutlu olmak mümkün değil. Sevmek-sevilmek istiyorum ama yok, yok,yok.
Anlayacağınız geleceğim pek karanlık. Ben de evlat edinme işini araştırmaya başladım, bana can yoldaşı olur, annem der,yaşlanınca bana bakar elim ayağım olur. Belki ömür boyu birerkeğin aşkından ve cinsellikten mahrum kalacağım ama bu şekilde evlat sevgisi tadarım dedim. Annem şiddetle karşı çıktı. Neymiş, o yuvalara bırakılan çocukların öz aileleri genelde hırsız, katil, hayat kadını oluyormuş. Soy illa ki çekermiş,büyüdüklerinde beni keserlermiş ! "Saçma sapan evlatlık düşüneceğine koca çalışması yap" diyor ama ben her defasında birşeye ümitlerle başlayıp çakılmaktan bıktım, bu yüzden panik atak hastalığı başladı bende artık. hem nerde nasıl koca çalışması yapayım ev ve işten başka hayat yokki bu yaşta. Hayata tutunmak için kendime güzel bir sebep yaratmaya çalışıyorum onu ada annem kırıyor..