Evet durum tam olarak bu. Sanki bi fanusun içindeyim. Mutlu muyum mutluyum, seviyorum evimi, kocamı, bebeğimi.. Başka bi sıkıntım yok. Ne istesem alır, ne istesem yapar. Şiddeti yoktur, küfrü yoktur. Ama evden dışarı çıkamam. Yani izin vermez. Evlendiğimden beri daha 1 kez bakkala bile gitmedim. Beraber çıkıyoruz onda sıkıntı yok. Ama şu son 2 haftadır hiç çıkmadım evden. Artık duvarlar üzerime gelmeye başladı. Çocuk zaten bunaltıyo o ayrı ama ev ev ev ev kafayı yicem. Bugün izinli eşim. Ama başka bi işi olduğu için biraz geç çıkacaktık. Yani saat 4 gibi falan. Ama şimdi mesaj attı, trafikte çakılı kalmış. Ben gitme demiştim, yada beraber gidelim git gel olmasın bidaha demiştim. Ama o bile bile girdi trafiğe. Şimdi de çıkamicağımızı biliyorum. Oturdum sinirden ağlıyorum. Karnı açmış. Eve gelirken bişeyler alıyim canın ne istiyo dedi, bişey istemiyorum sen eve gel de yeter dedim. Ne çok uzatmışım, yapmicakmışım yemek mazaallah boğazında kalırmış, sanki keyfinden gelmiyomuş... Bide üstüne suçlu ben oldum. Madem tek çıkmamı istemiyo o zaman biraz daha düşünceli olmasını bekliyorum, çok mu? Evet hep evi seven bi insandım, bekarken de nadir çıkardım. Ama bu kadar değil ya. Rüyamda kendimi sürekli dışarda gezerken falan görüyorum. Yada alışveriş yaparken. Psikolojik olarak çöküyorum galiba. Ve napıcağımı bilmiyorum.. Şimdi sayan söven yargılayan giydiren olucak biliyorum. Sadece içimi dökmek istedim. Çok gelmeyin üzerime olur mu.
