Sırf benimle evlenebilmek için 2 yıldır mücadele ediyorsun. Mücadelen daha da zorlaştı ancak hiç vazgeçmedin. Ailene, aileme, çevrene karşı dimdik durdun hala da duruyorsun. Tek başınasın, tek başınayız biliyorum. Maddi manevi hiç kimse destek olmayacak bu süreçte onu da biliyorum. Ne güzel söyledin bugün öyle... "Benim ödülüm sensin asla vazgeçmeyeceğim" diye.
Ben senin gibi olamıyorum. Bu yüzdendir ki benimle dahi mücadele ediyorsun vazgeçmeyeyim diye. Ne zormuş tek başına evlenmek. Ne zormuş herkes yanındaymış gibi görünürken aslında yalnız olduğumuzu bilmek.
Vicdan azabım daha da büyüyor sen mücadele ettikçe. Yeterince destek olamıyorum, yeterince sevemiyorum belki de. Türk adetlerinin topunun köküne kibrit... Bohça olmasa ne olur ki sanki. Birkaç eşya eksik olsa ne fark eder ki. Ben umursamıyorum sandığın gibi. Ancak sesler hiç tükenmiyor. İnsanlar sevgiyi de değeri de maddiyatla ölçüyor. Bilmiyorlar senin nelerle mücadele ettiğini. Bilmiyorlar bizi...
Bırakmayacağım seni. Ben en büyük mücadeleyi kendime karşı veriyorum. Korkma, vazgeçmeyeceğim. Bu kez değil. Bu kez keşke dememek için seslere tıkayacağım kulaklarımı. Sen tanıdığım en sağlam adamsın. Öylesine sağlam bir karakterin var ve öylesine güçlüsün ki, varsın insanlar parasız diye eleştirsinler seni. Varsın seni neden tercih ettiğimi anlamasınlar. Neden sevdiğimi ya da. Eksiklerini görsünler de bilmesinler seni. Yalnızca ben bileyim...
Yanılıyorsun, şanslı olan benim sen değilsin. Ödül olan ben değilim sensin. İlişkileri almak ve vermekten ibaret olan zatlar hiçbir zaman anlayamayacaklar bizi. Dayan olur mu? Çok az daha...