Herkese iyi forumlar.
Bir süre önce adıma kredi çekildiğini öğrendim ve yasal işlemlere başladım. Sanki bu olay bir kıvılcımmış gibi hakikatler bir anda ortaya çıkmaya başladı. Yıllar önce babamın borçlarından dolayı sıkıntılara düşmüştük ve nihayetinde bitti sanmıştık. Ki bitmişti de. Fakat yeniden başladı. Yalancının mumu yatsıya kadar yanar derler ya, babamın yalanları da teker teker ortaya çıkmaya başladı. Bu zamana kadar profesyonelce idare etmiş, şimdi ise işleri arapsaçına döndüğü için köşeye sıkıştı.
Ben yıllardır ona yardımcı olmaya çalışıyorum, ailesinden başka, bizden başka güveneceği kimsenin olmadığını söylüyorum. Bize yalan söylememesi, ihanet etmemesini söylüyorum. Biz aileyiz. Yaptığımız hatalardan dolayı bir anlığına azar işitiriz ama sonra çözüm için uğraşırız. Bunu bir türlü anlayamadı. Ben yalan söylediğini biliyorum, o da benim bildiğimi biliyor. Hatta olayların nasıl olduğunu bile biliyorum. Sorulara sanki onun ağzıymış gibi cevap verebiliyorum. Buna rağmen hala yalan söylüyor, itiraf etmiyor, inkar ediyor. Böyle yaptıkça sorunlar çözülmek yerine daha da büyüyor.
Şükürler olsun maddi sıkıntımız yok. Kaybettiklerimizi geri alamadık ama yavaş yavaş yerine koymaya çalışıyoruz. Benim kendi derdim var onunla ilgileniyorum. Hayallerim var, onları gerçekleştirmek için çabalıyorum. Uzun bir zaman sonra rahatlamıştım. Yapmak istediklerimi teker teker gerçekleştiriyordum. Bu sene bir aksilik olmazsa yüksek lisansa başlayacağım. Sanki tekrar başa dönmüş gibiyim. Ne zaman ilerlesem tekrar geri dönmek zorunda kalıyorum. Artık çok yoruldum. Kendi öz babama bile güvenemiyorsam ne anlamı var hayatın? Gözümün içine baka baka nasıl bu kadar rahat yalan söyleyebiliyor? Hiç mi utanmıyor? Verdiği sözlerin hiçbirini tutmadı, onun yerine paraları hep alkole harcadı. Bunları hatırlattığımızda tekrar aynı hataları yapmasını istemediğimizde kendini acındırıyor, vicdanımızla oynuyor. Kendisi hep mağdur. Sıkıştığı zaman ölümle tehdit ediyor. Yarım asrı devirmiş bir insan nasıl hala olgunlaşmamış kalabilir?
Bir süre önce adıma kredi çekildiğini öğrendim ve yasal işlemlere başladım. Sanki bu olay bir kıvılcımmış gibi hakikatler bir anda ortaya çıkmaya başladı. Yıllar önce babamın borçlarından dolayı sıkıntılara düşmüştük ve nihayetinde bitti sanmıştık. Ki bitmişti de. Fakat yeniden başladı. Yalancının mumu yatsıya kadar yanar derler ya, babamın yalanları da teker teker ortaya çıkmaya başladı. Bu zamana kadar profesyonelce idare etmiş, şimdi ise işleri arapsaçına döndüğü için köşeye sıkıştı.
Ben yıllardır ona yardımcı olmaya çalışıyorum, ailesinden başka, bizden başka güveneceği kimsenin olmadığını söylüyorum. Bize yalan söylememesi, ihanet etmemesini söylüyorum. Biz aileyiz. Yaptığımız hatalardan dolayı bir anlığına azar işitiriz ama sonra çözüm için uğraşırız. Bunu bir türlü anlayamadı. Ben yalan söylediğini biliyorum, o da benim bildiğimi biliyor. Hatta olayların nasıl olduğunu bile biliyorum. Sorulara sanki onun ağzıymış gibi cevap verebiliyorum. Buna rağmen hala yalan söylüyor, itiraf etmiyor, inkar ediyor. Böyle yaptıkça sorunlar çözülmek yerine daha da büyüyor.
Şükürler olsun maddi sıkıntımız yok. Kaybettiklerimizi geri alamadık ama yavaş yavaş yerine koymaya çalışıyoruz. Benim kendi derdim var onunla ilgileniyorum. Hayallerim var, onları gerçekleştirmek için çabalıyorum. Uzun bir zaman sonra rahatlamıştım. Yapmak istediklerimi teker teker gerçekleştiriyordum. Bu sene bir aksilik olmazsa yüksek lisansa başlayacağım. Sanki tekrar başa dönmüş gibiyim. Ne zaman ilerlesem tekrar geri dönmek zorunda kalıyorum. Artık çok yoruldum. Kendi öz babama bile güvenemiyorsam ne anlamı var hayatın? Gözümün içine baka baka nasıl bu kadar rahat yalan söyleyebiliyor? Hiç mi utanmıyor? Verdiği sözlerin hiçbirini tutmadı, onun yerine paraları hep alkole harcadı. Bunları hatırlattığımızda tekrar aynı hataları yapmasını istemediğimizde kendini acındırıyor, vicdanımızla oynuyor. Kendisi hep mağdur. Sıkıştığı zaman ölümle tehdit ediyor. Yarım asrı devirmiş bir insan nasıl hala olgunlaşmamış kalabilir?