İnternetin hayatımıza girmesiyle herşeyimiz bir reklam malzemesi oldu. Zaten bazı şeyleri abartarak yaşamayı severdik iyice tavan yaptı. Tek çözüm takip etmemek ve kendi hayatımızı, aklımızı, kalbimizi hep ileriye taşıma derdinde olmak. Başka çözümü yok. Sadece insta-momlar mı
Nişanlar, düğünler, koçişler, göbişler, bebişler, hatta milli bayramlar, karne günleri bile.
23 Nisanda çocuklar hazırlanıyor 1.5-2 ay önceden. Sonra da işte çocuk unutuyor mesela üzülüyor falan. Bir de çocuk bayramı değil mi? Protokolü mutlu ediyor o gösteriler daha çok. Bir de yok benim çocuğum önde yok benim çocuğum arkada, benim çocuğu gösteriden çıkarmışsınız.Öğretmenle Veli papaz oluyor
çocuk da zavallı bayram coşkusu mu yaşasın yoksa değersiz mi hissetsin kendini karmaşık duygular içine giriyor.
Anne babası olmayan öğrencilerimi o günlerde hep daha bi çok severim
Hatta sırf bu yüzden karne günlerinde veli gelmemeli okula. Ana babası olmayan çocuklar var ya. Öyle üzücü ki. Düşünün çocuğunuz annesiz kalıyor ve karne günü herkesin yanında annesi var sarılıyor, öpüyor, fotoğraf çektiriyor
Çalışan veliler için de zor oluyor gidemiyor çocuğunun okuluna mesela. Çocuk da bu kez herkesin annesi babası geldi siz gelmediniz deyip yine bi değersiz hissediyor.
Herşey böyle artık. Herşey bir kutlama haline geldi tuvalete gitmek bile gösterilmesi gereken önemli bir mevzu
Mezuniyet dediğin üniversitede olur. Hadi bi de olsun lisede. Anaokulundan bile mezuniyet var arkadaş. Sebep? Can sıkıntısı heralde. Mantığıma hiç uymuyor böyle şeyler.