Sevgilimi ailesi akrabaları vs hariç her şeyden çok kıskanıyorum. Saçma sapan şeylerden dolayı sürekli tartışıyoruz. İçimde engel olamadığım duygular var sanki, her şeyin içine ettikten sonra anlıyorum yanlış yaptığımı..ama akıllanmıyorum da. Arkadaşlarıyla dışarı çıktığında aklım hep onda oluyor. Sanki başkalarıyla paylaştığı vakti kıskanıyorum. Önceden dışarıda gördüğü tüm kızları delice kıskanırdım, şimdi düşünün bir de bu kendimi dizginlediğim halim. 3 saat falan aramadıysa sinirleniyorum, bir de bunun mevzusunu döndürüyorum saatlerce. Bilgisayarında vakit geçirince gıcık oluyorum, nelere bakıyor görmüyorum ya. (şu an beni tımarhaneye kapatmak istediğinizden eminim) Bilgisayarda takılıyorum diyor mesela, al gitti benim moral. Dışarı çıktığında bana haber vermedi mi.. dır dır dır günlerce. Bunları yaparken de aşırı sakin ses tonuyla bağırmadan dümdüz konuşuyorum, inanılmaz sinir bozucu oluyor fark ediyorum. Bir de bir sürü sorularım var. "ne zaman geliyorsun, saat geç olmadı mı, hangi arkadaşlarınla çıktın, neler yapıyorsunuz, bilgisayarda ne yapıyorsun, ne zaman uyuyacaksın, aa bana dediğin saatte uyumadın mı?" Yani komple hayatına müdahil olma gibi bir saçmalık yapıyorum. Her şeyden haberim olmalıymış gibi. Ve bu durumu alışkanlık edinmişim gibi.. hep bekliyorum sorularıma cevap. Hayır anlamıyorum bu cüreti kendimde nasıl buluyorum. Kontrol delisi mi deniyor buna, bilemiyorum. Çevremde aileme ve arkadaşlarıma karşı böyle davranışlarım, bir gram kıskançlığım dahi yok. Güvenimi kıracak bir durum yaşatmadı yıllardır, yalanını da yakalamadım.
Ailemden, çocukluğumdan kalan duygular olabilir mi bunlar? Annem ve babam evi sürekli terk ederdi. Annem intihar mektupları vs yazardı, eve dönesiye kadar kapılarda beklerdim aklım çıkardı. Babam annemi aldattı, on yıl sonra farkına varabildik. Yani erkeklerin bu kadar ustaca saklayabildiklerini bu denli oskarlık bir performans sergileyebildiklerini ilk defa o zaman gördüm. Kötü ve kavga dolu bir ortamda büyüdüm. Annemde çok kıskanç bir kadındı. Zamanında psikiyatrist ve psikolog ile görüşmelerim oldu. Bir süre sonra aynı tas aynı hamam, onlar nereye kadar yardım edebilir insan kendisine kapalı olunca. 23 yaşındayım, okulumun son senesi. Çalışmıyorum haliyle sürekli evdeyim. Bomboşum. Buraya istediğinizi yazabilirsiniz, kötü olduğumu hastalıklı düşüncelere sahip olduğumu vs.. asla kırılmam. Çünkü birilerinin beni kendime getirmesi gerekir. Umudum sizden.