- 3 Eylül 2016
- 473
- 892
- 53
- 32
Önceki konumu hatırlıyorsunuzdur, erkek arkadaşım gazi oldu ayaklarını kaybetti tedavi görüyordu. Ufak sıkıntılarımız vardı onun psikolojisi ile ilgili..
Daha önceki konularıma bakabilirsiniz.
Herneyse, tıbben herşey çok güzel şu an, protezler için beklemedeyiz, hastanenin psikoloğu haricinde özellikle böyle sorunlar ile ilgilenen bir psikolog bulduk, haftada 2 gün yanımıza gelip görüşüyorlar..
Kırmızı reçeteli narkotik sayılabilicek ilaçlar kullanıyor zaten.
Kısa sürede epey toparladık yani.. Şükürler olsun ki bugünü görebildik.. O da yavaş yavaş rutine dönüyor..
Ben çalışıyorum, iş çıkışı önce yanına gidip oradan eve geçiyorum, haftaiçi 1 gün orada kalıyorum haftasonu zaten hep oradayım.. Sandalyesi ile rahatca gezdiği için ben varken pek odada durmuyoruz bahçesi çok büyük çok güzel hep dışardayız..
Beraberken memnun olduğunun farkındayım, aslında gözle görünür bir problemde yoktu..
Fakat ufak ufak bana soğuk,uzak davranmaya başladığını hissediyorum. Sürekli birşeyler götürüyorum ona oyalanması için, gelirsin, acele etme, daha burdayım zaten gibi geçiştiren şeyler söylüyor.. Geceleri şarkı gönderiyorum mesela, ya da kitaplardan beğendiğim kısımları ya sadece gülücük ya da güzel diyerek kestirip atıyor.
Her zaman değil, bazen çok uzak, bazen en yakınımda..
Düşündüklerim belki bencillik, adam ne durumda sen ne düşünüyorsun diyebilirsiniz, ama onu kötü bir durumda olarak değerlendirmediğim için böyle düşünüyorum, herşey normal seyrinde gibi hareket ediyorum ben çünkü..
Oldukça fazla üstüne düşüyorum, her sorunu sıkıntısı ile en yakından ilgileniyorum, onu bu şekilde boğmuş olabilirmiyim?
Ya da bana uzak durduğu zaman nefes alabilmesi için bende uzak kalmalımıyım? Yoksa ne olursa olsun ben sevgimi cesaretimi ortaya koymalımıyım? Bu şekilde devam etmelimiyim?
Tek endişem onu boğabilicek, bunaltabilecek olmam.. Şu an psikolojisini, hareketlerini malesef doğru düzgün yorumlayabilmem imkansız..
Yine sizden yardım bekliyorum ben..
Daha önceki konularıma bakabilirsiniz.
Herneyse, tıbben herşey çok güzel şu an, protezler için beklemedeyiz, hastanenin psikoloğu haricinde özellikle böyle sorunlar ile ilgilenen bir psikolog bulduk, haftada 2 gün yanımıza gelip görüşüyorlar..
Kırmızı reçeteli narkotik sayılabilicek ilaçlar kullanıyor zaten.
Kısa sürede epey toparladık yani.. Şükürler olsun ki bugünü görebildik.. O da yavaş yavaş rutine dönüyor..
Ben çalışıyorum, iş çıkışı önce yanına gidip oradan eve geçiyorum, haftaiçi 1 gün orada kalıyorum haftasonu zaten hep oradayım.. Sandalyesi ile rahatca gezdiği için ben varken pek odada durmuyoruz bahçesi çok büyük çok güzel hep dışardayız..
Beraberken memnun olduğunun farkındayım, aslında gözle görünür bir problemde yoktu..
Fakat ufak ufak bana soğuk,uzak davranmaya başladığını hissediyorum. Sürekli birşeyler götürüyorum ona oyalanması için, gelirsin, acele etme, daha burdayım zaten gibi geçiştiren şeyler söylüyor.. Geceleri şarkı gönderiyorum mesela, ya da kitaplardan beğendiğim kısımları ya sadece gülücük ya da güzel diyerek kestirip atıyor.
Her zaman değil, bazen çok uzak, bazen en yakınımda..
Düşündüklerim belki bencillik, adam ne durumda sen ne düşünüyorsun diyebilirsiniz, ama onu kötü bir durumda olarak değerlendirmediğim için böyle düşünüyorum, herşey normal seyrinde gibi hareket ediyorum ben çünkü..
Oldukça fazla üstüne düşüyorum, her sorunu sıkıntısı ile en yakından ilgileniyorum, onu bu şekilde boğmuş olabilirmiyim?
Ya da bana uzak durduğu zaman nefes alabilmesi için bende uzak kalmalımıyım? Yoksa ne olursa olsun ben sevgimi cesaretimi ortaya koymalımıyım? Bu şekilde devam etmelimiyim?
Tek endişem onu boğabilicek, bunaltabilecek olmam.. Şu an psikolojisini, hareketlerini malesef doğru düzgün yorumlayabilmem imkansız..
Yine sizden yardım bekliyorum ben..