Oğlum 2 yaşında sendromu dibine kadar yaşıyoruz ama yine de katılamadım size ya.
İlk bir yıla asla asla dönmek istemem. İkinci çocuğu kafamdan sildirdi bana o ilk aylar.
O dönem annem sürekli şikayet etme bunlar iyi günlerin derdi kendimi camdan atasım gelirdi


Sanırım kişilerin dayanılır buldukları şey çok göreceli. Yani ben inatlaşma, sokakta kendini yere atıp saatlerce ağlamasına razıyım. En azından geceleri ayrı yatakta yatıyorum kesintisiz uyuyorum ve emzirmiyorum. Bebek bakım odalarında kilitli değilim.
Eskiden bir restorana giderdik yemek mi yedim dayak mı yedim anlamazdım kucakta bebekle. Şimdi oyun alanı parkı olan yere gidiyorum o kepçesiyle arabasıyla oynarken yemeğimi yiyorum çayımı içiyorum. Yemek gelince koyuyorum mama sandalyesine kendim nispeten rahatça yemek yiyebiliyorum.
Yani daha da zorlaşmadı bence. İnatlaşma, tartışma, karakterini ortaya koyma şu yaşımda annemle aramda var mesela. Bu hani insan iletişiminde olan bir sorun çok da dert değiş bence. Ama diğerinde sana yapışık bağımlı bir canlıyla yapışıksın. Duşa bile girmen dert uykuyu geçtm. ilk yıl bir çocuğun en en zor zamanlarıydı bence