- Konu Sahibi Didem semerci
-
- #1
Şu hayatta en sevmediğim şey kendimi acındirmaktir.
Mesela ben suanki halimi,acı cekerken gülümseyen birine benzetiyorum.
Çok zor bir durumdayım,en yakınlarım beni yalniz bıraktı
Hiç ummadığım iki kişi destek oldu ama yetmiyor malesef.
Çünkü ev bulmak zorundayım.
İki çocuğum ve ben,en fazla 5 bin kiraya yetecek gelirim var,o da kendimi ve bana destek olan kişinin verdiği paralarla, çocukların babası bu kişi.
Bir şekilde (olayı anlatmak istemiyorum hem uzun hem beni com yıpratıyor konuşmam)evimden çıktım,eşyalarım şuan Bursa'da bı yerde ve ordan da almam lazım.
Kaymakamlik yardimlarini da düşünüp Osmangazi ilçesinde ev arıyorum.sirf yerinde bulmak için aparta para verdim bes günlük,o sürede bulamazsam camide mi yatarız diye düşünmeye başladım,ya da her gece terminale mi gitsem yolcu gibi dahi düşündüm.
Kendimi dünyada fazlalikmisim gibi hissediyorum.cok ciddiyim.
Ev bulsan kiraci begenmiyorlar.
Memur ya da aile olacak demiş birisi,ben memur değilim ama aileyim dedim,ayrıldım diye bekarmisim,iyide ben iki çocukla aile değilsem neyim dedim,ben iki çocukla hovardalik peşinde mi kosucam,bekarmisim ben.
Kira için emekli aylığini soyleyince bile burun kıvıran var.
İki çocuğum yüzünden de bugün uygun fiyatlı eve bakamadım bile,komşuları ses istemiyormus.
Ben zaten eskisi gibi eşim şehir dışında çalışıyor diyicem,dul kadinlara da ev vermiyorlar çocukları olmasına rağmen.
Ben ne yapayım iki çocukla,üstelik onları da peşimden sürüklemek zorundayım,ailem hem başka.sehirde hem yardım etmiyorlar,başının çaresine bak diyorlar halleriyle.
Yarın gezerek ev ariycam, merhametli insanlar kaldı mı merak ediyorum.ben 6ayri evde oturdum,hiç kira vermedigim olmadı,hala ev sahiplerinin hepsi bende hayırlıdır,hep iyi insanlardı,şimdi de iyi bir insan çiksa karşıma,çocuklar uyudu,ben artık ağlayabiliyorum,çünkü çaresizlik çok kötüymüş,burda evi olup beğenmeyenleri de aynı yaşlı gözlerle okudum bugün,herkesin derdi kendine büyük
Mesela ben suanki halimi,acı cekerken gülümseyen birine benzetiyorum.
Çok zor bir durumdayım,en yakınlarım beni yalniz bıraktı
Hiç ummadığım iki kişi destek oldu ama yetmiyor malesef.
Çünkü ev bulmak zorundayım.
İki çocuğum ve ben,en fazla 5 bin kiraya yetecek gelirim var,o da kendimi ve bana destek olan kişinin verdiği paralarla, çocukların babası bu kişi.
Bir şekilde (olayı anlatmak istemiyorum hem uzun hem beni com yıpratıyor konuşmam)evimden çıktım,eşyalarım şuan Bursa'da bı yerde ve ordan da almam lazım.
Kaymakamlik yardimlarini da düşünüp Osmangazi ilçesinde ev arıyorum.sirf yerinde bulmak için aparta para verdim bes günlük,o sürede bulamazsam camide mi yatarız diye düşünmeye başladım,ya da her gece terminale mi gitsem yolcu gibi dahi düşündüm.
Kendimi dünyada fazlalikmisim gibi hissediyorum.cok ciddiyim.
Ev bulsan kiraci begenmiyorlar.
Memur ya da aile olacak demiş birisi,ben memur değilim ama aileyim dedim,ayrıldım diye bekarmisim,iyide ben iki çocukla aile değilsem neyim dedim,ben iki çocukla hovardalik peşinde mi kosucam,bekarmisim ben.
Kira için emekli aylığini soyleyince bile burun kıvıran var.
İki çocuğum yüzünden de bugün uygun fiyatlı eve bakamadım bile,komşuları ses istemiyormus.
Ben zaten eskisi gibi eşim şehir dışında çalışıyor diyicem,dul kadinlara da ev vermiyorlar çocukları olmasına rağmen.
Ben ne yapayım iki çocukla,üstelik onları da peşimden sürüklemek zorundayım,ailem hem başka.sehirde hem yardım etmiyorlar,başının çaresine bak diyorlar halleriyle.
Yarın gezerek ev ariycam, merhametli insanlar kaldı mı merak ediyorum.ben 6ayri evde oturdum,hiç kira vermedigim olmadı,hala ev sahiplerinin hepsi bende hayırlıdır,hep iyi insanlardı,şimdi de iyi bir insan çiksa karşıma,çocuklar uyudu,ben artık ağlayabiliyorum,çünkü çaresizlik çok kötüymüş,burda evi olup beğenmeyenleri de aynı yaşlı gözlerle okudum bugün,herkesin derdi kendine büyük