Gittikçe iyi olmam gerekmez miydi ?

Barista00

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
13 Mayıs 2021
415
801
Hanımlar merhaba. Ben nerdeyse 7 ay önce boşandım. Benim bu süreçte iyileşmem gerekirdi. Tamamen olmasa bile büyük oranda iyileşirim diye düşünüyordum. Öyle olmuyor ama. Baştan beri bir iyiyim bir kötüyüm ama şu sıralar kötü olan anlarımı daha yoğun yaşıyorum ve o anlardan çıkmak çok zor oluyor benim için. Haliyle kötü olan anlarım iyilere göre çoğunlukta oluyor. Sürekli eski günleri düşünüyorum. Evliyken sevgiliysen nişanlıyken… o anları tekrar tekrar yaşayıp o zamanki duygulara kapılıyorum. Örneğin ailesinin önünde olan tartışma anımızı yaşıyorum tekrar. Yine o gün gibi sinirleniyorum, kızıyorum. Arkasından ailesine verdiği değeri düşünüp kıskanıyorum. Bana hiç vermediği değersizlik hissini hiç atamıyorum zaten. Yani bu bir örnekti sadece. Sürekli eskiyi düşünüp çıkamıyorum içinden. Beni sürekli başkalarıyla kıyaslaması, bana değer vermemesi çok oturmuş içime sanırım ki hala bu duygular ilk gün gibi taze içimde. Onun beğeneceği tarzda birini görüp hemen canlanabiliyor o hislerim. Anlatabildim umarım. Çalışıyorum yoğun sayılabilecekte bir işim var. Psikolok için maddi imkanım da var fakat sanki bana yardım edemeyecek gibi geliyor. Çoğu zamanda tekrar bir evlilik yapamayacağım, çocuğum olmayacak gibi düşünüp iyice kahrediyorum kendimi. İşin bir başka tarafı da içimde bu kıyametler koparken etrafımda herkesin beni çok mutlu sanması. Çünkü asla belli etmiyorum kimseye. Ne yaşıyorsam odamda ve içimde yaşıyorum . Teselli edilmek istemiyorum tanıdıklar tarafından. O adamın sevilecek tarafı yoktu. En azından benim onu sevmemem gerekir. Bana yapmadığı kötülük kalmadı. Şiddetin em ağırını yaşatan adamı özlediğim anlar bile oluyor. Evimi, eşyalarımı özlüyorum. Bunun içinde çok kızıyorum kendime. Ne zaman geçer bu düşünceler, depresyonda mıyım bilmiyorum. Sizce ihtiyacım olan zaman mı yoksa profesyonel bir destek mi almalıyım ?
 
6 ay evli kalıp boşandım, boşanalı tam 2 yıl oluyor ve 1 yıldır da çok güzel devam eden, mutlu bir ilişkim var, buna rağmen, ben de dönüyorum o anlara, tekrar yaşıyorum sanki bazı şeyleri, kavgalar, laflar kafamda canlanıyor bazen. Normal bir durum bence. Ama hala o adamla evli olduğumu düşününce yada o evi düşününce tüylerim diken diken oluyor benim, özlemiyorum asla. Zamanla geçecektir bence.
 
Hanımlar merhaba. Ben nerdeyse 7 ay önce boşandım. Benim bu süreçte iyileşmem gerekirdi. Tamamen olmasa bile büyük oranda iyileşirim diye düşünüyordum. Öyle olmuyor ama. Baştan beri bir iyiyim bir kötüyüm ama şu sıralar kötü olan anlarımı daha yoğun yaşıyorum ve o anlardan çıkmak çok zor oluyor benim için. Haliyle kötü olan anlarım iyilere göre çoğunlukta oluyor. Sürekli eski günleri düşünüyorum. Evliyken sevgiliysen nişanlıyken… o anları tekrar tekrar yaşayıp o zamanki duygulara kapılıyorum. Örneğin ailesinin önünde olan tartışma anımızı yaşıyorum tekrar. Yine o gün gibi sinirleniyorum, kızıyorum. Arkasından ailesine verdiği değeri düşünüp kıskanıyorum. Bana hiç vermediği değersizlik hissini hiç atamıyorum zaten. Yani bu bir örnekti sadece. Sürekli eskiyi düşünüp çıkamıyorum içinden. Beni sürekli başkalarıyla kıyaslaması, bana değer vermemesi çok oturmuş içime sanırım ki hala bu duygular ilk gün gibi taze içimde. Onun beğeneceği tarzda birini görüp hemen canlanabiliyor o hislerim. Anlatabildim umarım. Çalışıyorum yoğun sayılabilecekte bir işim var. Psikolok için maddi imkanım da var fakat sanki bana yardım edemeyecek gibi geliyor. Çoğu zamanda tekrar bir evlilik yapamayacağım, çocuğum olmayacak gibi düşünüp iyice kahrediyorum kendimi. İşin bir başka tarafı da içimde bu kıyametler koparken etrafımda herkesin beni çok mutlu sanması. Çünkü asla belli etmiyorum kimseye. Ne yaşıyorsam odamda ve içimde yaşıyorum . Teselli edilmek istemiyorum tanıdıklar tarafından. O adamın sevilecek tarafı yoktu. En azından benim onu sevmemem gerekir. Bana yapmadığı kötülük kalmadı. Şiddetin em ağırını yaşatan adamı özlediğim anlar bile oluyor. Evimi, eşyalarımı özlüyorum. Bunun içinde çok kızıyorum kendime. Ne zaman geçer bu düşünceler, depresyonda mıyım bilmiyorum. Sizce ihtiyacım olan zaman mı yoksa profesyonel bir destek mi almalıyım ?
Destek al lütfen. Bunları içinde kendi kendine konuşmaktansa seslendirmek içini soğutur en azından. Birilerinin sana senin yaşadıklarına dayanarak "doğru olanı yaptın" demesine ihtiyacın var sanki. Bir de maddi durumun uygunsa evini ayır. Ailenle yaşamaktan da mutsuzsun diye düşündüm.
 
Hanımlar merhaba. Ben nerdeyse 7 ay önce boşandım. Benim bu süreçte iyileşmem gerekirdi. Tamamen olmasa bile büyük oranda iyileşirim diye düşünüyordum. Öyle olmuyor ama. Baştan beri bir iyiyim bir kötüyüm ama şu sıralar kötü olan anlarımı daha yoğun yaşıyorum ve o anlardan çıkmak çok zor oluyor benim için. Haliyle kötü olan anlarım iyilere göre çoğunlukta oluyor. Sürekli eski günleri düşünüyorum. Evliyken sevgiliysen nişanlıyken… o anları tekrar tekrar yaşayıp o zamanki duygulara kapılıyorum. Örneğin ailesinin önünde olan tartışma anımızı yaşıyorum tekrar. Yine o gün gibi sinirleniyorum, kızıyorum. Arkasından ailesine verdiği değeri düşünüp kıskanıyorum. Bana hiç vermediği değersizlik hissini hiç atamıyorum zaten. Yani bu bir örnekti sadece. Sürekli eskiyi düşünüp çıkamıyorum içinden. Beni sürekli başkalarıyla kıyaslaması, bana değer vermemesi çok oturmuş içime sanırım ki hala bu duygular ilk gün gibi taze içimde. Onun beğeneceği tarzda birini görüp hemen canlanabiliyor o hislerim. Anlatabildim umarım. Çalışıyorum yoğun sayılabilecekte bir işim var. Psikolok için maddi imkanım da var fakat sanki bana yardım edemeyecek gibi geliyor. Çoğu zamanda tekrar bir evlilik yapamayacağım, çocuğum olmayacak gibi düşünüp iyice kahrediyorum kendimi. İşin bir başka tarafı da içimde bu kıyametler koparken etrafımda herkesin beni çok mutlu sanması. Çünkü asla belli etmiyorum kimseye. Ne yaşıyorsam odamda ve içimde yaşıyorum . Teselli edilmek istemiyorum tanıdıklar tarafından. O adamın sevilecek tarafı yoktu. En azından benim onu sevmemem gerekir. Bana yapmadığı kötülük kalmadı. Şiddetin em ağırını yaşatan adamı özlediğim anlar bile oluyor. Evimi, eşyalarımı özlüyorum. Bunun içinde çok kızıyorum kendime. Ne zaman geçer bu düşünceler, depresyonda mıyım bilmiyorum. Sizce ihtiyacım olan zaman mı yoksa profesyonel bir destek mi almalıyım ?
Boşluktan hepsi geçecek. Benim atlatmak bazı şeyleri,haksızlıkları 4,5 yıl sürdü. Ama artık geçti siz de biraz zaman verin kendinize v sabır,dua, olumlama, meditasyonlar, eğitim,seminer, nefes egzersizleri,ritüel, spor,kitap okuma ve mum kahve senaslari size çok iyi gelecek
 
"Bana hiç vermediği değersizlik hissini hiç atamıyorum zaten."

Bu cümleniz yanlış anlaşılıyor.
Size sürekli yaşattığı değersizlik hissini atmak için lütfen destek alın
 
Mesela başka bir arkadaşım da 6 yıl önce boşandı, son 2 yıldır hiç bahsetmiyor artık evliliğindeki olaylardan. 3 4 sene her buluştuğumuzda konu dönüp dolaşıp, evliliğindeki kavgalara, eski eşine, kayınvalidesine geliyordu, sürekli onları anlatıyordu. Normal bir durum bence. Ama şöyle normal, aklınıza gelmesi normal, kafanızda o anları tekrar yaşamanız normal fakat bunu 10 15 dak sonra unutmuyorsanız, bunları kötü anı olarak düşünmüyorsanız, size kalıcı bir üzüntü veriyorsa normal değil.
 
Hanımlar merhaba. Ben nerdeyse 7 ay önce boşandım. Benim bu süreçte iyileşmem gerekirdi. Tamamen olmasa bile büyük oranda iyileşirim diye düşünüyordum. Öyle olmuyor ama. Baştan beri bir iyiyim bir kötüyüm ama şu sıralar kötü olan anlarımı daha yoğun yaşıyorum ve o anlardan çıkmak çok zor oluyor benim için. Haliyle kötü olan anlarım iyilere göre çoğunlukta oluyor. Sürekli eski günleri düşünüyorum. Evliyken sevgiliysen nişanlıyken… o anları tekrar tekrar yaşayıp o zamanki duygulara kapılıyorum. Örneğin ailesinin önünde olan tartışma anımızı yaşıyorum tekrar. Yine o gün gibi sinirleniyorum, kızıyorum. Arkasından ailesine verdiği değeri düşünüp kıskanıyorum. Bana hiç vermediği değersizlik hissini hiç atamıyorum zaten. Yani bu bir örnekti sadece. Sürekli eskiyi düşünüp çıkamıyorum içinden. Beni sürekli başkalarıyla kıyaslaması, bana değer vermemesi çok oturmuş içime sanırım ki hala bu duygular ilk gün gibi taze içimde. Onun beğeneceği tarzda birini görüp hemen canlanabiliyor o hislerim. Anlatabildim umarım. Çalışıyorum yoğun sayılabilecekte bir işim var. Psikolok için maddi imkanım da var fakat sanki bana yardım edemeyecek gibi geliyor. Çoğu zamanda tekrar bir evlilik yapamayacağım, çocuğum olmayacak gibi düşünüp iyice kahrediyorum kendimi. İşin bir başka tarafı da içimde bu kıyametler koparken etrafımda herkesin beni çok mutlu sanması. Çünkü asla belli etmiyorum kimseye. Ne yaşıyorsam odamda ve içimde yaşıyorum . Teselli edilmek istemiyorum tanıdıklar tarafından. O adamın sevilecek tarafı yoktu. En azından benim onu sevmemem gerekir. Bana yapmadığı kötülük kalmadı. Şiddetin em ağırını yaşatan adamı özlediğim anlar bile oluyor. Evimi, eşyalarımı özlüyorum. Bunun içinde çok kızıyorum kendime. Ne zaman geçer bu düşünceler, depresyonda mıyım bilmiyorum. Sizce ihtiyacım olan zaman mı yoksa profesyonel bir destek mi almalıyım ?
kesinlikle destek almalısın. kolay değil evliliği bitirmek ama anladığım kadarıyla bitmesi senin için hayırlısıymış. neden bu kadar bağlandın niye hala atamadın belki daha önce yaşadığın şeyler seni tetikledi bilmiyorum ama şiddet gördüğün bir adamı özlemen çok normal değil. hayatını mahvetme biran önce tedavini ol umarım güzel günler senin için gelir
 
"Bana hiç vermediği değersizlik hissini hiç atamıyorum zaten."

Bu cümleniz yanlış anlaşılıyor.
Size sürekli yaşattığı değersizlik hissini atmak için lütfen destek alın
Evet yanlış yazmışım. Evliliğimde bir çok zorluk vardı. Şiddet bunlardan birinciydi. Ama şiddet bile aklıma bu duygum kadar aklıma gelmiyor. Bunu anlatmak istedim. Evet destek almalıyım artık
 
Mesela başka bir arkadaşım da 6 yıl önce boşandı, son 2 yıldır hiç bahsetmiyor artık evliliğindeki olaylardan. 3 4 sene her buluştuğumuzda konu dönüp dolaşıp, evliliğindeki kavgalara, eski eşine, kayınvalidesine geliyordu, sürekli onları anlatıyordu. Normal bir durum bence. Ama şöyle normal, aklınıza gelmesi normal, kafanızda o anları tekrar yaşamanız normal fakat bunu 10 15 dak sonra unutmuyorsanız, bunları kötü anı olarak düşünmüyorsanız, size kalıcı bir üzüntü veriyorsa normal değil.
Geçiyor normalde bir süre sonra. Ama son zamanlarda bu durum azalacağına artıyor sanki. Özel günümden dolayı belki de bilmiyorum
 
Hem zaman hem destek ikisiyle daha iyi olabilirsiniz. İyi bir şey daha var içinizde yaşadıklarınızı dışarıya yansıtmıyor oluşunuz. Öbür türlü insanlar sizi teselli etmeye çalışırken ya acıyacaklar ya da yaranızı kaşıyacaklar bu daha kötü. O defteri kapandığınızı düşünmeleri daha iyi. Geçmiş olsun.
 
Destek al lütfen. Bunları içinde kendi kendine konuşmaktansa seslendirmek içini soğutur en azından. Birilerinin sana senin yaşadıklarına dayanarak "doğru olanı yaptın" demesine ihtiyacın var sanki. Bir de maddi durumun uygunsa evini ayır. Ailenle yaşamaktan da mutsuzsun diye düşündüm.
Ev ayırmakta kararsız kaldığım noktalardan aslında. Bazen ailemin kalabaklığından bunalsam da yalnız olunca saha kötü oluyorum. Çünkü yalnızlık insanı değilim ben. Kalabalık kafamı daha çok dağıtıyor. Böyle daha iyi sanki
 
Boşluktan hepsi geçecek. Benim atlatmak bazı şeyleri,haksızlıkları 4,5 yıl sürdü. Ama artık geçti siz de biraz zaman verin kendinize v sabır,dua, olumlama, meditasyonlar, eğitim,seminer, nefes egzersizleri,ritüel, spor,kitap okuma ve mum kahve senaslari size çok iyi gelecek
4 -5 yılda çokmuş gerçekten. En azından normal olduğunu anladım. Çok teşekkürler. Sizi de çok daha güzel bekliyordur umarım
 
Hanımlar merhaba. Ben nerdeyse 7 ay önce boşandım. Benim bu süreçte iyileşmem gerekirdi. Tamamen olmasa bile büyük oranda iyileşirim diye düşünüyordum. Öyle olmuyor ama. Baştan beri bir iyiyim bir kötüyüm ama şu sıralar kötü olan anlarımı daha yoğun yaşıyorum ve o anlardan çıkmak çok zor oluyor benim için. Haliyle kötü olan anlarım iyilere göre çoğunlukta oluyor. Sürekli eski günleri düşünüyorum. Evliyken sevgiliysen nişanlıyken… o anları tekrar tekrar yaşayıp o zamanki duygulara kapılıyorum. Örneğin ailesinin önünde olan tartışma anımızı yaşıyorum tekrar. Yine o gün gibi sinirleniyorum, kızıyorum. Arkasından ailesine verdiği değeri düşünüp kıskanıyorum. Bana hiç vermediği değersizlik hissini hiç atamıyorum zaten. Yani bu bir örnekti sadece. Sürekli eskiyi düşünüp çıkamıyorum içinden. Beni sürekli başkalarıyla kıyaslaması, bana değer vermemesi çok oturmuş içime sanırım ki hala bu duygular ilk gün gibi taze içimde. Onun beğeneceği tarzda birini görüp hemen canlanabiliyor o hislerim. Anlatabildim umarım. Çalışıyorum yoğun sayılabilecekte bir işim var. Psikolok için maddi imkanım da var fakat sanki bana yardım edemeyecek gibi geliyor. Çoğu zamanda tekrar bir evlilik yapamayacağım, çocuğum olmayacak gibi düşünüp iyice kahrediyorum kendimi. İşin bir başka tarafı da içimde bu kıyametler koparken etrafımda herkesin beni çok mutlu sanması. Çünkü asla belli etmiyorum kimseye. Ne yaşıyorsam odamda ve içimde yaşıyorum . Teselli edilmek istemiyorum tanıdıklar tarafından. O adamın sevilecek tarafı yoktu. En azından benim onu sevmemem gerekir. Bana yapmadığı kötülük kalmadı. Şiddetin em ağırını yaşatan adamı özlediğim anlar bile oluyor. Evimi, eşyalarımı özlüyorum. Bunun içinde çok kızıyorum kendime. Ne zaman geçer bu düşünceler, depresyonda mıyım bilmiyorum. Sizce ihtiyacım olan zaman mı yoksa profesyonel bir destek mi almalıyım ?
Sen eski kocanı değil, mutlu ve tamamlanmış hissettiğin o anları özlüyorsun. Destek al, boşanmak travma yaratır, 6 aydan fazla oldu ve hala böyle isen sıkıntı var demektir.
 
X