Ben de yapı olarak aşırı ağırkanlı, aşırı üşengeç, tembel biriyim. Bulaşıklar 8 sene lavaboda dursun umrumda olmaz. İşe kalkmak sabahları ölüm gibi geliyor. Bir haftasonu boyunca yataktan çıkmadan candy crush oynayabilirim.
Ama yani bu benim karakterimse bile yaşam tarzım olamadı. Neden? Çünkü yaşam tarzım yapsam sokakta kalırım. Ailemin durumu iyi evleri var, kira gelirleri var, çok şükür zengin olmasak da maddi anlamda sıkıntıları yok. Ama küçüklükten beri biliyorum ki sırtımı onlara dayasam "hayırdır??"derler. Kendime güzel bir yaşamı kaliteli bir yaşamı sağlıklı temiz bir ortamı doyurucu bir iş yaşamını sağlamaktan sadece BEN sorumluyum. Böyle bir aileye sahip olmayan, bu değerlerle büyümemiş insan benim gözümde hiç büyümemiştir. Malesef çoğu aile çocuklarına karşı fazla toleranslı. Patrondan, müşteriden azar işitmemiş, bir işi yetiştirmek için strese girmemiş, birini ikna etmeye var gücüyle çalışmamış, veya en basitinden KENDİ hayatını güzelleştirmek için hiç çaba göstermemiş, mesela akşama türlü yapayım da yerim diye düşünmemiş, çamaşırları yıkanmış, yemeği hep yapılmış, faturaları hep başkası tarafından ödenmiş erkek? Yo, dostum yooo. Bununla nasıl hayat kuracaksın?
Ha şöyle, boşluktadır, depresyondadır, anlarım. Ne yapacağını bilemez, bocalama dönemindedir, okey. Kiloludur, veremiyordur, bunu benden iyi anlayan olamaz. İş arıyordur bulamıyordur, amenna. İş bulmak bu devirde ÇOK zor. Veya bir süre çalışmış birikim yapmıştır, der ki ben artık çalışmicam, ama planı vardır, ona kim ne diyebilir? Ama bunlar dönemsel değilse, aileden geliyorsa, o aile zaten o çocuğu sana yıkacak. Sen işten gelip ev işi yapacaksın. KV sana diyecek ki AAAAAAAA oğluşum çay mı koyuyor.
Kadın- erkek rol dağılımlarıyla bile ilgisi yok kanka bunun, sen erkek olsan, kız arkadaşın böyle davransa sana yine aynısını derdim.