Mümkün olduğunca göndermeÇözüm olur mu hiç. Üstelik çocuk halasindan soğuyor.
Bende ilk kez 6 ay evde kalmıştım, doğum iznim diyehayatta hiç kimse benim çocuğumdan kıymetli olamaz. mesafeyi sert koyun ve gerekirse acile bile çocuğunuzla gidin, onlara göndermeyin.
zaten kardeşi gelecek zor bir süreç geçirecek bi de hala kaprisi çekmek zorunda mı? o lohusaysa sizinki de ana kuzusu.
ayrıca lohusa depresyonunu dibine kadar yaşamış bir insanım ama ne kendi yeğenlerime ne eşimin yeğenlerine bir kez bile bağırmadım. hiçbir şey el kadar çocuğu incitmeye bahane olamaz, o kadar kötüyse gitsin tedavi olsun, kimse çekmek zorunda değil.
Çözüm aramaktan ziyade üzüntümü paylaşmak istiyorum. Çünkü çözüm belli, uzak durmak....
Görümcemle aramiz fena değildir. Hani öyle can ciğer de değiliz ama çocukluk arkadaşım olduğu için bi resmiyet yok aramızda. Yeri gelir kızarım yeri gelir güler geçerim, aramızda herhangi bi polemik olmadi şimdiye kadar. Aynı yaştayız. Biraz nazlı bazen de mızmız bi yapısı vardır. Gel gelelim derdime... 3 hafta önce doğum yaptı. Doğum yapana kadar sıkıntılı bi sürece gireceğinin sinyallerini veriyodu ama ben bu kadarini beklemiyodum. Sanırım lohusalik bunaliminda, bunu daha el kadar bebeginden ve benim oğlumdan çıkarıyor. Ne kadar kıyamasamda sonuçta kendi çocuğu deyip kendi yavrusuna daha 20 gunlukken bağırıp çağırmasına karışmıyorum ama bunu benim oğluma da yapıyo. Son haftalarim olduğu için sık sık doktor kontrole çağırıyor ya da bir iki kez acile gittik, bu durumlarda oğlumu kv bırakıyorum. O da hergün kızını kontrol etmek için yanına gidince oğlumu da götürüyor. Bazen diyorum anne benimkini götürmesen kız zaten sıkıntılı tahammül edemez falan diyorum ama o da mecburen götürüyor. Bu arada oğlum 3 buçuk yaşında. Tahammül edemedigi, bağırıp azarladıgi şeyler de şunlar; emzirirken çocuk merak ediyor ne yaptığına bakmak için çocuk odasına giriyomus, mutfakta bulduğu süzgeçle oynuyomus, bebeği merak edip başında dolanıyomus, bebeğin eşyalarina dokunuyomus falan filan. Tamam anlıyorum doğum zor bi olay, kimse kimsenin çocuğuna katlanmak zorunda değil ama o da senin yeğenin. Kaldı ki gezmeye gitmiyorum hastanedeyim ve orda da kv ilgileniyo oglumla.
Geçen gün yemeğe geldiler. Çocuğu emzirmek için yatak odama geçti. Arkasından oğlum da hala napiyosun diyerek gitti. Çocuk odaya girer girmek çık dışarı diye bağırdı bende gittim yanına. Çocuğumu çıkarmak için. O sırada oğlum halama kardeşimin pusetini göstericem dedi, bizim pusetimize dokundu burda diye. Yine bağırdı, bırak onu kıracaksın diye. Ben de "x, biz bu konularda çocuğu azarlamiyoruz kardeşini kıskanmasın diye" dedim. Cevap vermedi. Ama bunlar sadece örnek.
Bilmiyorum ben mi abartıyorum acaba hamilelik duygusalligiyla. Ben her şeye azarlamadigim için başkalarının çocuğumu durduk yere azarlamasi zoruma gidiyo. Uzak durmak tek çare ama şu an hastane işleri sırasında falan oğlumla kv ilgilendiği için mecburen etrafında oluyo
o sürede yine azarlasın yani çocuğu sorun yok öyle mi ? yani psikolojik destek al dicek o da ok dicek bu iki günde de sonuç alacak ve çocuğu azarlamayacak öyle mi.ya da şunu sorayım çocuğunuz var mı?
Söylemez miyim hiç. Ona da diyorum, kocasına da diyorum, annesine de diyorum. Tabi ki durumu normal değil. Bi insanın yüzü 20 günde hiç gülmez hiç tebessüm dahi etmez mi. İnsan 20 günlük çocuk gece ağlıyo diye yerleri yumruklar mi. Kendisi de kabul etmiyo, annesi babası da kabul etmiyo herkes gecistiriyo. Sorun da bu zaten. O da sinirini gücünün yettiğinden çıkarıyo. Korkum bunun böyle sürüp gitmesi. Çok yakın oturuyoruz ve başka problemlerimiz olmadıgi için de sık görüşürdük. Birden sen benim çocuğumu azarlıyosun deyip nasıl araya set çekilir bilmem ki
Hassas bir dönemde fakat sonuc da halasin sen bağırmaya azarlamaya hakkı yok o çocuk iyice kinlenir kuzenine karşı uygun bir dille gorumcenle konuş benimde bebeğim olacak kardeşini kıskanır bu şekilde azarlarsan konuşun bende lohusa oldum iki kez hiç böyle şeyler yaşamadım birde o kadar çok gelen giden oluyordu ki hepsinin yanında çocuk vardı muhakkak merak ediyorlar adı üstünde cocukÇözüm aramaktan ziyade üzüntümü paylaşmak istiyorum. Çünkü çözüm belli, uzak durmak....
Görümcemle aramiz fena değildir. Hani öyle can ciğer de değiliz ama çocukluk arkadaşım olduğu için bi resmiyet yok aramızda. Yeri gelir kızarım yeri gelir güler geçerim, aramızda herhangi bi polemik olmadi şimdiye kadar. Aynı yaştayız. Biraz nazlı bazen de mızmız bi yapısı vardır. Gel gelelim derdime... 3 hafta önce doğum yaptı. Doğum yapana kadar sıkıntılı bi sürece gireceğinin sinyallerini veriyodu ama ben bu kadarini beklemiyodum. Sanırım lohusalik bunaliminda, bunu daha el kadar bebeginden ve benim oğlumdan çıkarıyor. Ne kadar kıyamasamda sonuçta kendi çocuğu deyip kendi yavrusuna daha 20 gunlukken bağırıp çağırmasına karışmıyorum ama bunu benim oğluma da yapıyo. Son haftalarim olduğu için sık sık doktor kontrole çağırıyor ya da bir iki kez acile gittik, bu durumlarda oğlumu kv bırakıyorum. O da hergün kızını kontrol etmek için yanına gidince oğlumu da götürüyor. Bazen diyorum anne benimkini götürmesen kız zaten sıkıntılı tahammül edemez falan diyorum ama o da mecburen götürüyor. Bu arada oğlum 3 buçuk yaşında. Tahammül edemedigi, bağırıp azarladıgi şeyler de şunlar; emzirirken çocuk merak ediyor ne yaptığına bakmak için çocuk odasına giriyomus, mutfakta bulduğu süzgeçle oynuyomus, bebeği merak edip başında dolanıyomus, bebeğin eşyalarina dokunuyomus falan filan. Tamam anlıyorum doğum zor bi olay, kimse kimsenin çocuğuna katlanmak zorunda değil ama o da senin yeğenin. Kaldı ki gezmeye gitmiyorum hastanedeyim ve orda da kv ilgileniyo oglumla.
Geçen gün yemeğe geldiler. Çocuğu emzirmek için yatak odama geçti. Arkasından oğlum da hala napiyosun diyerek gitti. Çocuk odaya girer girmek çık dışarı diye bağırdı bende gittim yanına. Çocuğumu çıkarmak için. O sırada oğlum halama kardeşimin pusetini göstericem dedi, bizim pusetimize dokundu burda diye. Yine bağırdı, bırak onu kıracaksın diye. Ben de "x, biz bu konularda çocuğu azarlamiyoruz kardeşini kıskanmasın diye" dedim. Cevap vermedi. Ama bunlar sadece örnek.
Bilmiyorum ben mi abartıyorum acaba hamilelik duygusalligiyla. Ben her şeye azarlamadigim için başkalarının çocuğumu durduk yere azarlamasi zoruma gidiyo. Uzak durmak tek çare ama şu an hastane işleri sırasında falan oğlumla kv ilgilendiği için mecburen etrafında oluyo
Bende ilk kez 6 ay evde kalmıştım, doğum iznim diye
Bir de yeni bebek ve gaz sancıları
Epey afalladım
Ama sinirimi başkalarından hele de minnacık yeğenimden çıkarmadım
Zor bi süreç evet ama her türlü deliliği yapıp 'lohusalık sendromu' diye kılıf uydurmamak lazım
Görumcenin davranışları fevri ve normal değil. Bakar çocuk, merak eder dokunur,bunlar sinirlenerek şeyler değil..ama madem öyle davranıyor birakmayacaksin çocuğunu..senin annen ailen uzakta mi ? Onlara bıraksan..en kötü ihtimal götur yanında eşin ilgilensin, gözünün önünde olsun çocuğun..
Oyuncu anne var91ankaraa kitabini alip hediye et belki iyi gelir.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?